เรื่องสั้น นิยาย

ข้าพเจ้ายืนสงบนิ่งมองออกไปอย่างเนิ่นนาน

ธรรมาภิวัฏ


        ในความมืด ท่ามกลางความเงียบงันที่ไม่มีวันสิ้นสุด ข้าพเจ้ายืนสงบนิ่งมองออกไปอย่างเนิ่นนาน สิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็นก็ล้วนแล้วแต่ว่างเปล่า.. ความเย็นยะเยือกโอบรอบบริเวณ ท่ามกลางกระแสสายลมแห่งความเงียบ พิลึกก็แต่เพียงในใจของข้าพเจ้า เต้นระรัวเร้าถึงความรู้สึกนึกคิด รู้สึกนึกคิด แลรู้สึกนึกคิดอย่างไร้รู้สัมผัส แม้นว่าสิ่งที่แอบซ่อนเร้นมิสามารถสรุปรู้เห็นอย่างเป็นตัวตน แต่ทว่า เงื้อมเงาแห่งความวุ่นวายประดาดังโถมถาเข้าถามไถ่.. ก่อนที่จะสลายท่ามกลางความเงียบงัน แห่งรัตติกาลโอบคลุมเก็บกลั้น แล้วกลับกลั่นกระทบ.. ยามแม้นจะเจนจับเจียนใกล้ก็จางหาย..
        สิ่งซ่อนเร้น โอบอิ่มไปด้วยความฉงาย ครอบคล				
 1251    0    0