เก็บเสียงเพลงสายลม. . .มากล่อมเธอ

แม่มดน้อยค่ะ

เสียงเพลงสายลมขับกล่อมทุกชีวิตเล็ก ๆ ในทุ่งหญ้ากว้าง ดอกหญ้าเต้นระบำตามท่วงทำนองของสายลม ผีเสื้อน้อยใหญ่โน้มตัวลงมาโค้งควงดอกหญ้าเป็นคู่เต้น
          หมอกบางค่อยๆ เคลื่อนตัวจางหายไปเมื่อแสงสีแดด สาดส่องลงมาเติมความอบอุ่นให้กับทุกชีวิตบนพื้นผิวโลก
          ขบวนมดตัวจิ๋ว ตั้งแถวเดินตรงเหมือนหนึ่งขีดเส้นไว้ ไม่มีตัวใดแตกแถว ไม่มีตัวใดหยุดเดิน ทุกตัวมุ่งเดินไปข้างหน้าที่มองไม่เห็นว่าแถวจะสิ้นสุดลงตรงไหน
          ดอกหญ้ายังคงลู่เอนไปตามทำนองเพลงของสายลม กลิ่นของน้ำค้างบนยอดหญ้า ทักทายแมลงตัวน้อยบินมาสัมผัสความหอมหวานของกลิ่นไอยามเช้า ก่อนแสงแดดจะแทะเลียจนหมดสิ้น
          ก้อนเมฆสีขาวลอยตัวอยู่เหนือทุ่งหญ้าและสายลม หากแต่บทเพลงของสายลม ยังส่งเสียงกล่อมให้เมฆขาวขยับตัวช้าๆ เริงร่าทั่วทั้งแผ่นฟ้าสีสวยเหมือนมีใครสักคนหยิบเอาพู่กันจุ่มสีมาระบายไว้
          ใบไม้สีฟางร่วงหล่นจากต้น มีสายลมเข้ามาประคองไว้ให้ปลิวหมุนก่อนลงสู่พื้นดิน ที่พรมด้วยหยดน้ำค้างอุ่นอย่างช้า ๆ 
          ในบ้านหลังเล็ก หน้าต่างบานกว้างเปิดรับกลิ่นไอยามเช้าไว้ แต่เจ้าของบ้านยังคงซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่น คลอกับเสียงเพลงเบาๆ ที่เปิดทิ้งไว้ซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่เมื่อคืน
          " แ ก้ ม . . . แ ก้ ม "
เสียงแหบแห้งแข่งกับเสียงเพลงในห้องปลุกให้เจ้าของชื่อลืมตาตื่น และหันไปมองที่มาของเสียงข้างหน้าต่างบานนั้น
          " มีอะไรเหรอไม้  มาเช้าจัง" 
   เธอพูด ยังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนเก่า
          " ลุกซิ . . .วันนี้เราสัญญาว่าจะพาเธอไปเดินเล่นที่ทุ่งหญ้า  ลืมแล้วเหรอ "
   เขาพูด อยากจะปีนหน้าต่างเข้าไปดึงตัวผู้หญิงขี้เซาให้ลุกขึ้น
          " ไว้สาย ๆ หน่อยได้มั้ย ? "
   เธอต่อลองก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า
          "ไม่ได้. . .แก้ม  ตื่นซิ !! " 
   เสียงพูดจบลงพร้อมกับที่เขาปีนหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของเธอ
          " ไปล้างหน้า !! "
   เขาลากเสียงยาว พร้อมกับดึงแขนของเธอให้ลุกขึ้นนั่ง  เธอไม่ได้แปลกใจว่าเขาเข้ามาได้ยังไง เพียงแค่แอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกไปล้างหน้าตามคำสั่งของเขา				

เขาเดินนำหน้าเธอไป โดยที่ไม่ได้หันมามองผู้หญิงที่เดินตามมาด้วย
          " ทุ่งหญ้าที่นั่นมีขา วิ่งหนีนายได้รึไง "
   เสียงใสๆ ตะโกนไล่หลังเขาไป ทำให้เขาหยุดเท้ารอเธอเดินมาถึงตัว
          " ถ้ามัวแต่เดินนับก้าวอยู่แบบนี้ แก้มจะไม่ได้ยินสายลมร้องเพลงในตอนเช้า "
   เธอหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเขา
          " สายลมร้องเพลงเนี่ยนะ !! "
   เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ กลับดึงมือของเธอเดินไปพร้อมกัน
          " เดินเองได้ ไม่หลงหรอกน๋า ไม่เห็นต้องจูงมือเลย "
   เธอยังไม่หยุดพูด  เขายิ้มกับตัวเองแต่ไม่ได้ตอบอะไรเธอ ยังคงจ้ำเท้าลงไปบนหญ้าที่เปียบปอนด้วยน้ำค้าง  จนไปถึงต้นไม้ต้นใหญ่ที่เป็นเหมือนประตูของทุ่งหญ้า
          " ว๊าว !! มีชิงช้าด้วย "
   เธอพูดก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนชิงช้าที่ผูกไว้ใต้ต้นไม้ต้นนั้น
          " ของนายเหรอไม้ "
          " ไม่ใช่. . .ของเธอต่างหาก "
   เธอหัวเราะเบาๆ เขาช่วยไกวให้
          " แรงๆ เลยไม้ . . . . วู๊ !! "
   กลิ่นไอแดด และ สายลม มาปะทะกับใบหน้าของเธอ  เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอได้โดยง่าย
   เขาเดินออกไปกลางทุ่งหญ้า มองหาดอกไม้หลากสีที่แย้มยิ้ม อย่างเป็นมิตรให้กับเขา เขาเลือกที่จะเก็บดอกไม้สีขาวมาหนึ่งดอก 
          " อ่ะ. . .เรา ให้ "
   เขาพูดพร้อมกับยื่นดอกไม้เล็กๆ ในมือให้เธอ
          " ให้แก้มเหรอ? " 
   เธอแกล้งถาม
          "  อืมม์. . .Happy Birth day นะ "
   เขาพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มตรงมุมปาก
          " โอ้โห! ไม้น่ารักจังเลย จำวันเกิดแก้มได้ด้วย "
   เธอยิ้มกว้างให้เขาอวดรอยบุ๋มตรงแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะลุกจากชิงช้า และจูงมือเขาเดินไปทักทายกับทุ่งหญ้า
          " ไม่เห็นได้ยินเสียงสายลมร้องเพลงเลย "
   เธอพูดพลางเอามือป้องหู และเอียงคอฟังเสียงเพลงของสายลม. . .คำพูดของเธอทำให้เขาหัวเราะ และเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงหัวเราะของเขาในเช้านี้
          " ผู้หญิงอะไร ไม่มีจินตนาการเอาซะเลย "
   เธอเมินหน้าไปมองอีกด้านของทุ่งหญ้า
          " งอนอีกแระ!! "
   เขาพูดก่อนจะเอานิ้วไปจิ้มแก้มซ้ายของเธอ
          " แก้มคน หรือ ปลาทองเนี่ย "
          " อย่าทำลายสมาธิได้มั้ย คนกำลังใช้จินตนาการอยู่ "
   เธอพูดพร้อมกับหลับตาลงฟังเสียงเพลงของสายลม. . .เขาหัวเราะเบาๆ อีกครั้งก่อนจะพูดกับเธอ
          " ได้ยินสายลมร้องเพลงเมื่อไหร่ สะกิดด้วยนะ "
          " บ้า !! " 
   เธอพูดก่อนจะเอื้อมมือไปตีแขนของเขา

          บทเพลงของสายลมไพเราะ ยิ่งกว่าเพลงรักที่เธอนอนฟังมาทั้งคืน และมิตรภาพจากเขางดงามและอบอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่มบนเตียงนุ่ม  ดอกหญ้าเล็กๆ ที่เขายื่นให้ เป็นของขวัญวันเกิดที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร ถึงจะเป็นแค่เพียงดอกหญ้า แต่มันก็สื่ออะไรให้เธอรู้ว่า มันมีค่ามากกว่านั้น. . .
          "ขอบคุณทุ่งหญ้า ขอบคุณสายลม และ ขอบคุณนายไม้ พรุ่งนี้เช้าฉันจะเป็นคนลากเขาลุกจากเตียง เพื่อมาฟังสายลมร้องเพลงด้วยกัน"
         . . .เธอให้สัญญากับตัวเอง