LoVE ตอน ขอแค่ข้างกายมีลมหายใจของเธอ

แม่มดน้อยค่ะ

เต้หลับอยู่รึป่าว. . .มาหาแป้งหน่อยได้มั้ย 
เสียงอ้อนของเธอปลุกผมให้ตื่นตั้งแต่เช้ามืด
   ตอนนี้เลยเหรอแป้ง. . .นี่มันเพิ่งจะตี 5 เองนะ 
ผมตอบไปทั้งที่ยังง่วงอยู่ด้วยเสียงแหบแห้ง ทำให้เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ
   อืมม์. . .ไม่เป็นไร งั้นแป้งไม่กวนเต้แล้ว แค่นี้นะ 
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบและเบาจนผมแทบจะไม่ได้ยินก่อนวางหูไป. . .
   เฮ้อ! โทรมาปลุกให้ตื่นแล้วก็วางหูไปแบบนี้เนี่ยนะ 
ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกไปล้างหน้า อดที่จะเป็นห่วงเธอขึ้นมาไม่ได้ เธอคงไม่สบายใจและไม่ได้นอนมาทั้งคืนอีกตามเคย. . .
     5 นาทีต่อมา ผมก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านของเธอ บ้านของเราสองคนอยู่ติดกัน ตั้งแต่ผมจำความได้ เพื่อนคนแรกของผมก็เธอนั่นแหละ และเธอก็คือนางฟ้าขี้แยของผม. . .
   แป้ง ๆ 
ผมตะโกนเรียกชื่อเธอ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเธอกำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงหน้าผมนี่เอง
   อ้าว นั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่บอก 
ผมพูดและเดินไปนั่งใกล้เธอ
   ไม่ได้นอนมาทั้งคืนอีกใช่มั้ย 
ผมถามเธอเมื่อมองเห็นขอบตาช้ำและไม่สดใสคู่นั้น เธอไม่ได้ตอบผมแต่โผเข้ามากอด และร้องไห้เบา ๆ อยู่กับอกของผม
   เต้. . .โอมเค้าไม่รักแป้งแล้ว
ผมรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเธอเอ่ยชื่อเขาออกมา ทุกครั้งที่แป้งร้องไห้ ผมต้องได้ยินชื่อของเขาด้วยเสมอ แต่สิ่งที่ผมควรจะทำตอนนี้คือ ปลอบใจเธอเหมือนกับทุก ๆ ครั้งที่ผมทำในฐานะที่เพื่อนสนิทควรจะทำ				

ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย 
ผมพูดขึ้นหลังจากสังเกตุเห็นว่าเธอเริ่มยิ้ม และสบายใจขึ้น
   งั้น!! ตอนนี้แป้งต้องไปนอนนะรู้มั้ย. . .
  ไม่. . . แป้งอยากนั่งคุยกับเต้มากกว่า 
ผมยิ้มกับคำตอบของเธอ ผมเองก็อยากนั่งคุยกับเธอนาน ๆ เช่นกัน แต่. . . .
   แต่แป้งต้องพักผ่อนนะ. . .เอางี้เย็นนี้ไปดูหนังและไปร้านหนังสือกัน แป้งบ่นอยากได้หนังสือมาอ่านอยู่ไม่ใช่เหรอ 
ผมพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเพื่อให้เธอได้พักผ่อนบ้าง
   โอเค 5 โมงเย็น เจอกันนะ 
เธอพูดก่อนจะลุกจากเก้าอี้. . .และเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงประตู พร้อมกับเรียกชื่อผมเบาๆ
   เต้. . . 
   แป้งจะลืมโอมให้ได้. . . 
เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม และคำพูดของเธอก็ทำให้ผมยิ้มได้เช่นกัน				

วันนี้ตลอดทั้งวันผมคิดถึงแต่เรื่องของแป้ง. . .และผมก็คิดว่าวันนี้ล่ะที่ผมจะบอกให้แป้งรู้ความรู้สึกของผม มันคงไม่ดูเป็นการเห็นแก่ตัวหรอกนะ ถ้าผมจะใช้โอกาสนี้บอกรักเธอ ผมไม่สามารถโกหกตัวเอง และเก็บความรู้สึกนั้นไว้คนเดียวได้อีกต่อไปแล้ว. . .
   ผมไปไหนมาไหนกับเธอบ่อยครั้งแต่ครั้งนี้ผมรู้สึกตื่นเต้น และประหม่าจนเผลอทำอะไรซุ่มซ่ามออกไปหลายครั้ง และเธอก็หัวเราะเบาๆ มันยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกขึ้นไปอีก
   วันนี้แป้งสบายใจขึ้นมากเลยล่ะ 
เธอพูดขึ้นระหว่างที่เราขับรถกลับบ้าน
   เต้ ดีใจนะที่เห็นแป้งยิ้มได้ เวลาแป้งยิ้มน่ารักมากเลยรู้มั้ย 
ผมเหลือบไปมองหน้าของเธอ แต่เธอก้มหน้าหลบสายตาผม ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงจะอายกับคำพูดของผม
   แป้งง่วงรึยัง
   ยังเลยเต้. . .วันนี้แป้งนอนมาทั้งวันแล้วนี่นา
   งั้น. . .เต้จะพาแป้งไปดูอะไรอย่างนึง รับลองแป้งต้องชอบแน่ๆ 				

แหมจะพามาดูดาวก็ไม่บอก. . . 
เธอพูดเมื่อเราสองคนนั่งลงบนสนามหญ้าในสวนเล็กๆ พลางแหงนหน้าขึ้นไปมองดาวบนฟ้า
   ไม่ใช่ซักหน่อย 
ผมพูดและยิ้มให้เธอ เธอทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรจากผม
   แป้ง. . . 
ผมเรียกชื่อเธอเบา ๆ เธอหันมามองหน้าผมรอยยิ้มที่อวดลักยิ้มบนแก้มของเธอทำให้ผมต้องเงียบ และหันหน้าไปทางอื่น ผมไม่กล้าแม้แต่จะสบสายตาของเธอในตอนนี้
   เต้เป็นอะไร วันนี้ดูแปลก ๆ ไปนะ 
   เอ่อ ป่าวหรอก. .. นั่นไงแป้งที่เต้อยากให้แป้งดูน่ะ 
ผมพูดพร้อมกับชี้ให้เธอมองกลุ่มหิ่งห้อยนับร้อยที่แข่งขันกันเปล่งแสงอวดความสว่างที่มีเพียงน้อยนิด แต่เมื่ออยู่รวมกัน หิ่งห้อยเหล่านี้ก็สวยไม่ต่างไปจากดวงดาวบนท้องฟ้า
   สวยจังเลยเต้ มีที่ดีๆ แบบนี้ทำไมไม่เคยบอกแป้งเลยล่ะ
   ถ้าแป้งชอบเต้จะพามาบ่อยๆ ดีมั้ย
   เต้ น่ารักกับแป้งมาตลอดเลยนะ แป้งซิทำตัวน่าเบื่อ ถ้าไม่มีเต้ป่านนี้แป้งคงเหงาแย่ 
ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเป็นฝ่ายพูดบ้าง
   เต้จะอยู่กับแป้งตลอดไปนะ
   สัญญานะเต้. . . 
เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนตอนเด็ก ๆไม่มีผิด
   สัญญาจ๊ะ. . . 
ผมตอบเธอโดยไม่ต้องคิด ผมแอบสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด เพื่อจะเรียกความมั่นใจทั้งหมด . .. และเวลานี้ล่ะที่เหมาะที่สุดที่ผมจะบอกความรู้สึกของผมให้เธอรับรู้
   แป้ง. . .เต้มีอะไรจะบอก. . . 
เธอเอียงคอมองหน้าผม ด้วยแววตาสงสัย มันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกเมื่อเธอจ้องหน้าผมไม่ยอมละสายตา
   เอ่อ. . .คือ. .เต้. . . 
ผมได้แต่อ้ำอึ้ง จนในที่สุดเธอก็ละความสนใจจากผม หันไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าแทน
   โอม! 
แป้งอุทานเบาๆ หัวใจผมแทบหยุดเต้นเมื่อได้ยินชื่อของเขา แต่ก็คงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้นอกจาก. . .
   โอมโทรมาเหรอ รับซิแป้ง 
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งจนในที่สุดก็ตัดสินใจรับสาย				

เต้. . .แป้งลืมโอมไม่ได้จริงๆ 
เธอพูดหลังจากวางโทรศัพท์ลงในกระเป๋าใบเล็ก ผมเพิ่งเข้าใจว่าการกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลมันยากลำบากแค่ไหน ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแป้งถึงร้องไห้ทุกครั้งที่ทะเลาะกับโอม บางครั้งน้ำตาก็มีประโยชน์เหมือนกัน มันช่วยระบายความเจ็บปวดออกมาได้บ้าง แต่ผมกลับต้องกลั้นน้ำตาและความปวดร้าวนั้นไว้. . .เหมือนทุกครั้งที่เคยผ่านมา
   เต้ รู้ว่าแป้งรักโอมมาก จะให้ลืมง่ายๆคงยาก . . .โอมเค้าโทรมาขอโทษแป้งแบบนี้ เต้เชื่อว่าโอมเค้าก็ลืมแป้งไม่ได้เหมือนกัน 
ผมพูดพร้อมกับฝืนยิ้มให้แป้ง
   ตอนนี้โอมเค้ารอแป้งอยู่ที่บ้านหน่ะ. . .แป้งคงต้องรบกวนเต้อีกแล้วล่ะ 
   รบกวนอะไรกันล่ะ. . .รีบไปเถอะเดี๋ยวโอมเค้าจะรอนาน งอนไปอีกคนล่ะแย่เลย 
เธอยิ้มกับคำพูดของผม ก่อนจะพูดต่อ
   ถ้าโอมงอนแป้ง. . .แป้งก็จะง้อโอมบ้าง แป้งไม่ยอมให้เราเข้าใจผิดกันอีกแล้วล่ะ 
ผมอยากจะรู้ว่าถ้าเธอรู้ว่าผมแอบหึงเธอ เธอจะรู้สึกอย่างไร 
   จ๊ะ. . .ขอให้มันจริงเถอะแม่คุณ 
ผมแหย่เธอ เพื่อปกปิดความรู้สึก และน้ำตาที่กำลังจะไหล. . .ใครบอกว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น เพียงแต่ผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงต่างหากล่ะ
   เต้ต้องเป็นกำลังใจให้แป้งด้วยนะ เป็นกำลังใจให้เราสองคน 
เธอคงไม่รู้ว่าคำพูดของเธอทำให้ผมปวดใจมากแค่ไหน. . .
   แน่นอนอยู่แล้ว. . .มันเป็นหน้าที่ของเต้ไปแล้วมั้งแป้ง แป้งงอนโอมทีไร เต้ต้องตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนแป้งทุกที 
เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น และดึงมือให้ผมลุกตามเธอ

   ถ้าการจับมือของเธอครั้งนี้เกิดขึ้นหลังจากที่ผมได้บอกเธอว่ารัก และเธอเองก็ไม่ได้มองผมเป็นแค่เพื่อนสนิท หัวใจของผมมันคงเต้นแรงกว่านี้ แต่ผมก็ยังดีใจที่ได้กำข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเดินไปด้วยกัน แม้ว่ามิตรภาพของเราจะถูกขีดไว้ใต้คำว่าเพื่อน  ขอแค่ข้าง ๆ กายของผมมีลมหายใจของเธอแค่นี้ผมก็สุขใจ ถึงแม้ทุกลมหายใจของเธอจะไม่มีผมอยู่ในนั้นก็ตาม. . .

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------