ซีอุย

[ไร้ตัวตน]

สามเดือนก่อนมีครอบครัวหนึ่งย้ายมาจากประเทศจีนซึ่งบ้านอยู่ติดกับข้างบ้านผม ครอบครัวนี้ดูภายนอกแล้วดูสงบเงียบเหมือนครอบครัวอื่นๆทั่วไป แต่ถ้ามองลึกลงไปแล้วครอบครัวนี้ดูเหมือนจะลึกลับยิ่งนัก ผมแอบสงสัยมานาน ที่ผมพูดเช่นนี้ก็เพราะพวกเขาไม่เคยยิ้มและไม่เคยพูดคุยกับคนแปลกหน้าเลยและพวกเขาจะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านเท่านั้น มีอยู่คืนหนึ่งประมาณตีสอง ผมได้ยินเสียงถ้วยจานชามแตกและดูเหมือนว่าจะมีการต่อสู้กันด้วยและมีเสียงทะเลาะกันเป็นภาษาจีนผมฟังแล้วงง จากนั้นผมแอบดูจากทางหน้าต่างบ้านผม แล้วมองผ่านม่านหน้าต่างบ้านเขาที่บางๆพอจะเห็นเงาตะคุ่มๆว่าเขาทำอะไรอยู่ ในเงานั้นผมเห็นชายคนหนึ่งถือมีดเดินมาจากอีกห้องแล้วเขาก็นั่งลง ต่อจากนั้นก็มีเสียงสับเนื้อดังขึ้น พอเสียงนั้นเงียบลงเขาก็เอาเนื้อที่สับอยู่นั้นเดินไปที่อื่นภายในบ้านหลังนั้นซึ่งผมไม่อาจมองเห็นได้ แต่ผมสันนิฐานว่ามันต้องเป็นห้องครัวแน่ๆ เพราะประมาณ5นาทีผมก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อที่ต้มใหม่ๆโชยออกมาจากบ้านหลังนั้น ผมเห็นทีท่าไม่ดีก็เลยรีบลงไปแอบดูต่อว่าเขาทำอะไร หรือว่าเขาจะฆ่าเมียและลูกของเขา เพราะเสียงเมียและลูกเงียบหายไป ผมเดินเข้าไปเคาะประตูบ้านเขาทันทีโดยไม่รอช้า แล้วเขาก็เดินมาเปิดปะตูออกพร้อมกับพูดภาษาจีนที่ผมฟังแล้วไม่รู้เรื่อง ในมือของเขาถือมีดปลายแหลมเต็มไปด้วยคราบเลือด ผมเริ่มใจสั่นเมื่อเห็นเช่นนั้นก็เลยเดินหนีหน้าตาเฉยออกมา ทันใดนั้นเขาก็จับมือผมลากไปที่โต๊ะอาหารในบ้าน ผมกัดฟันทำเป็นไม่กลัวสืบต่อ เอาไงเอากันว่ะ เขาได้เดินไปตักโจ๊กที่มีชิ้นเนื้อเล็กๆทั่วชามมาสองชาม ชามหนึ่งให้ผม อีกชามหนึ่งของเขา ตอนนั้นผมรู้สึกคลื่นไส้จะอวกออกมาแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ ทำไงดีไม่กินก็ไม่ได้กลัวเขาจะเอาผมไปต้มอีกแน่ๆก็เลยต้องจำใจกิน ปรากฏว่าโจ๊กที่เขาทำอร่อยมาก ผมก็เลยขอเขากินอีกชาม คืนนั้นผมอิ่มมาก พอผมกินอิ่มเขาก็จับมือผมไปที่ห้องครัว ผมดิ้นสุดแรงเกิดเพราะคิดว่าเขาคงเอาผมไปต้มกินต่อแน่ๆแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เพระตัวเขาใหญ่มาก พอไปถึงห้องครัวผมก็ต้องตกตลึงเมื่อผมเจอซองโจ๊กต้มยำและเนื้อหมูเกลื่อนไปหมด แหมม!ผมรู้สึกเสียดายจริงๆที่มันไม่ใช่เนื้อ...