LoVE ตอน First Love

แม่มดน้อยค่ะ

ในเช้าวันจันทร์กับชั่วโมงเร่งด่วน รถเนืองแน่นเต็มท้องถนน ภาพความวุ่นวายของผู้คนตั้งแต่วัยเรียนไปจนถึงวัยทำงานมีให้เห็นกันอยู่ทุก ๆ เช้า
แต่ฉัน. . .วันนี้ไม่มีเรียน  ขอทำตัวสวนกระแสหน่อยแล้วกัน. . .
ฉันเอื้อมมือไปตบนาฬิกาที่ส่งเสียงทำลายฝันจนกระเจิงแรงจนมันอาจจะพังในไม่ช้า ด้วยความหงุดหงิดนิด ๆ เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็เล่นเอาเกือบเช้าแล้วนี่นา
     ขออีก 5 นาทีนะ 
ฉันพูดกับตัวเองทั้งที่ยังสลึมสลืออยู่ แล้วหลับไปอย่างที่บอก
5 นาที  >> 10 นาที >> 20 นาที >>30 นาที และก็ 2 ชั่งโมง. . . .
     11 โมง ตายล่ะ!!!  
ฉันแทบจะร้องไห้ เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แขวนติดอยู่กับฝาผนัง. . .ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียง  เหมือนมีสปริงติดอยู่ในตัว 
                      ------เช้าวันจันทร์กับความขี้เซาของฉันเริ่มต้นขึ้นแล้ว -----				

หลังจากฉันให้เวลากับตัวเอง 15 นาทีในการอาบน้ำแต่งตัว วิญญาณนักวิ่งก็เข้าสิงฉันทันที ฉันรีบวิ่งลงจากบันไดชั้น 3 มันเป็นความโชคดีที่ฉันเลือกพักแค่ชั้น 3 ทุ่นเวลาไปได้เยอะเลยล่ะ
      ฉันยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ติดอยู่บนหน้าผากช้า ๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ผู้ชายร่างสูง  ที่นั่งรอฉันอยู่ แต่ฉันไม่ได้รับรอยยิ้มนั้นกลับคืนมาหรอกนะ (เฮ้อ!! ดูท่าจะไม่ค่อยดีแล้วแฮะ)
ใช่วันนี้น่ะ เดทครั้งแรกของฉัน ฉันสายไป 2 ชั่วโมงเอง โชคดีที่เขายังนั่งรอฉันอยู่ (รู้สึกปลื้มจัง)
     ขอโทษนะ. . .นายรอนานมั้ย เอ๋อ คือ. . . 
     ช่างเถอะ  
เขาแบรคฉันด้วยคำพูดเคืองๆ อะไรกัน เขาโกรธฉันเหรอนี่ เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ (โธ่. . .ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันสายแบบนี้ซักหน่อย)
     เมื่อไหร่จะโตซักที. . . 
เขาพูดก่อนจะจูงมือฉันเดินไปตามเส้นทางที่นาน ๆ จะมีรถแล่นผ่านมาซักคัน (เปล่าหรอกมันไม่ได้เปลี่ยว. . .แต่มันร่มรื่นดีต่างหากล่ะ)
     ไม่โตยังไง  
ฉันถามเขาอย่างไม่พอใจ
     นอนขี้เซาเป็นเด็กๆ ไปได้ 
เขาตอบและหันมามองหน้าฉัน ฉันจึงก้มหน้าลงหลบสายตา (รู้ได้ไงเนี่ยว่าเราขี้เซา)  
      ฉันมองมือหนาๆ ของเขาที่กุมมือฉันไว้ เขินเป็นบ้า!!. . .มือของเค้าอุ่นจัง ความจริงก็ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อยที่เค้าจับมือฉัน ครั้งแรกก็คงจะเป็นตอนที่รุ่นพี่แกล้งเราในวันรับน้อง เมื่อ 4 เดือนก่อนต่างหากล่ะ
     แต่ความรู้สึกวันนั้นกับวันนี้มันต่างกันสิ้นเชิงเลยล่ะ. . .เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่แค่เพื่อนใหม่ของฉันแล้วนี่  ฉันคิดไปยิ้มไป จนต้องหยุดความคิดไว้เมื่อเขาหันมาจ้องหน้า
     ยิ้มอะไร เดินยิ้มมาตลอดทางแล้วนะ รู้ตัวรึป่าวว่ามีความผิดอยู่ 
     ก็คนมันมีความสุขนี่ ยิ้มไม่ได้รึไง 
ฉันพูดก่อนจะยิ้มกว้าง ๆ ให้เขา
     เลิกยิ้มได้แล้ว ยัยบ๊องส์!! 
เขาพูดพลางเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มของฉัน คงหมั่นไส้ที่เห็นฉันยิ้มจนแก้มบานล่ะมั้ง
     วันนี้ โกรธรึป่าวที่ต้องให้รอ  
ฉันก้มหน้าพูด รู้สึกสำนึกผิด
     ป่าวหรอก แต่เมื่อคืนเราแทบจะไม่ได้นอนเลยนะ อยากจะเจอเธอเร็วๆ วันนี้เลยมาแต่เช้า
คำพูดของเขาทำให้ฉันยิ้มได้อีกครั้ง
     เราก็เหมือนกัน เมื่อคืนนอนไม่หลับ เลยตื่นสายไปหน่อย
เขาหัวเราะเบาๆ กับคำตอบของฉัน คนอะไรอารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายจริง ๆ 
     นี่เราเดินมาตั้งนานแล้วนะ ทำไมนายไม่ยอมเรียกรถซักทีล่ะ
ฉันถามเขาเมื่อเริ่มรู้สึกเมื่อยขา
     จะเรียกทำไมล่ะ เดินอีกหน่อยก็จะถึงแล้วนะ
เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน
     อะไรกัน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย อย่าบอกนะว่าเขาจะพาฉันไปนั่งเล่นในสวนสาธารณะข้างหน้า โอ้ พระเจ้า!! ไม่นะ. . .เดทแรกของฉัน กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง อย่าทำให้ฉันฝันสลายซิ 				

เป็นไงบ้าง เธอยังไม่เคยมาที่นี่ใช่มั้ย 
คำพูดของเขาปลุกฉันให้ตื่นจากความฝัน  ฉันไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ฝืนยิ้มให้เขา เขาเดินนำฉันเข้าไปอีกด้านหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยจะมีคนมากนัก
     ที่นี่เป็นที่เฉพาะของเราเอง  
เขาพูดก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสีขาว  ฉันจึงทรุดกายนั่งลงข้าง ๆ เขา เพราะตอนนี้รู้สึกเข่ามันอ่อนยังไงก็ไม่รู้
     เรามานั่งที่นี่บ่อย แต่ก็ยังไม่เคยชวนใครมาด้วยเลยนะ. . .วันนี้คงไม่เหงาแล้ว 
เขายิ้มอย่างมีความสุข สายตาจับจ้องอยู่ที่สระน้ำเล็ก ๆ  
     ลมพัดผ่านมาเบา ๆ ฉันได้กลิ่นไอของดอกไม้สีสวยจากต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาฉันและเขาอยู่ในตอนนี้ เสียงนกตัวเล็ก ๆ หลายตัวกำลังร้องฮัมเพลง ทำลายความเงียบของเราสองคน 
     เป็นอะไร ทำไมเงียบล่ะ เธอไม่ชอบที่นี่เหรอ 
เขาหันมาถามฉัน เพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่ฉันยังไม่พูดอะไรซักคำ
     ป่าวหรอก มันหิวนิดหน่อยนะ 
ฉันพูดพลางลูบท้องเบาๆ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนี่ และตอนนี้มันก็บ่ายแล้วด้วย
     นั่นซิ เกือบลืมไป รอเดี๋ยวนะ 
เขาพูดก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา และหยิบข้าวกล่องยื่นให้ฉัน 
     นายเตรียมมาด้วยเหรอ 
ฉันถามอย่างแปลกใจ 
     อืมม์ ลองชิมดูนะ เราทำเอง คิดว่าเธอคงจะทานมันได้ 
เขาพูดพลางแกะกล่องข้าวของเขา
     โธ่. . .ไม่น่าเชื่อเลย สวนสาธารณะ ข้าวกล่อง นี่เหรอเดทครั้งแรกของฉัน
เรานั่งคุยกันจนเย็น และเขาก็เก็บต้นหญ้าขึ้นมา และนั่งเล่นกับต้นหญ้าในมืออยู่นาน
     เสร็จแล้ว  
เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนจะดึงมือของฉันไปไว้ตรงหน้า
     สวมไว้นะ. . .ให้เธอ เอาไว้ทำงานเก็บตังค์ได้เมื่อไหร่จะซื้อมาเปลี่ยนให้
เขายิ้มให้ฉันก่อนจะสวมแหวนต้นหญ้าให้. . .
     บ้าจริง ๆเค้าชอบทำอะไรแปลก ๆ บางครั้งก็ดูเป็นผู้ใหญ่อยู่หรอกนะ แต่วันนี้ทำตัวยังกะเด็ก เฮ้อ!! ทำไงได้ล่ะหลวมตัวคบเค้าแล้วนี่นา ถึงจะชอบทำอะไรไม่เหมือนกับแฟนชาวบ้านเค้า แต่วันนี้ฉันก็มีความสุขที่สุดเลยล่ะ ได้มานั่งกับเขาในที่ ๆ เขาชอบมาบ่อยๆ ได้กินข้าวกล่องฝีมือของเค้าอาจจะไม่อร่อย แต่ก็รู้สึกเขิน ๆยังไงไม่รู้ เราคงทำได้ไม่ดีเท่าเค้าแน่ๆ แถมยังได้แหวนจากเค้าด้วย. . .กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงในร้านหรู ๆ ก็คงจะสู้ที่นี่ไม่ได้หรอกมั้ง. . .				

เดทครั้งแรกของเรา และครั้งแรกสำหรับฉัน. . . .น้ำตาฉันจะไหลอีกแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายแปลก ๆ อย่างเขาจะทำให้ฉันรู้สึกอะไรแปลกๆ ได้เหมือนกัน. . .เข้าใจแล้วล่ะว่า . . .ผีเสื้อบินอยู่เต็มท้องไปหมด. . .มันเป็นยังไง