เพื่อน..

แม่มดใจร้าย

มิตรภาพอาบอิ่มใจในวันเหงา
แม้ความเศร้าเข้าใกล้ไม่ห่างหาย
ความเป็นเพื่อนของเรามิเคยคลาย
ตราบชีพวายมิตรภาพมิลืมเลือน
    นานกี่ปีแล้วนะ ที่ความเป็นเพื่อนของเรามิห่างหายไป นั่งนึกถึงวันที่เราได้รู้จักกันเมื่อตอนเรียน เราสองคนเป็นคนทำงานที่อาศัยเวลาว่างช่วงเย็นไปเรียนหนังสือเพิ่มเติม เราเจอกันทุกเย็น แล้วก็กลับพร้อมกันทุกค่ำคืน เพราะว่าเส้นทางกลับบ้านของเราสองคนเป็นเส้นทางเดียวกัน ชีวิตของเราสองคนก็คล้ายกัน อาหารมื้อเย็นที่เราสองคนกินกันที่มหาวิทยาลัย ก็ก๊วยเตี๋ยวคั่วไก่ เจ้าเดิมเหมือนเดิม แทบจะมิเปลี่ยนแปลง ความที่เหมือนกันมากเกินไป เราสองคนก็เลยต้องเดินออกจากมหาวิทยาลัยแห่งนั้นพร้อมกัน ภายในเวลาหนึ่งปี..
     ฉันไปเริ่มเรียนที่ใหม่ ในขณะที่เธอบอกว่าขอทำงานอย่างเดียวดีกว่า แต่เราสองคนก็ยังนัดพบปะกันตามประสาเพื่อน ที่ไม่เคยห่างกันเลยตลอดเวลาหนึ่งปีที่เรียนด้วยกัน แต่ด้วยหน้าที่การงานของเราสองคน ร่วมถึงฉันต้องเรียนตอนเย็น ทำให้เราสองคนห่างหายกันไปบ้าง จนเวลาผ่านไป ที่ทำงานของฉันเปลี่ยนแปลงเบอร์โทรศัพท์ ที่ทำงานของเธอก็เปลี่ยนแปลงเบอร์เช่นกัน...
     ช่วงเวลาที่เราสองคนห่างหายกันไป มิใช่ว่าจะไม่คิดถึงกัน เราต่างคนต่างคิดถึงกันเสมอ ฉันพยายามจนหมดความพยายามและคิดว่า ถ้าเราสองคนยังคงต้องมีความผูกพันต่อกันแล้ว เราสองคนคงได้เจอกันอีก แม้จะเป็นเพียงความหวังอันริบหรี่ในหัวใจ...
     แล้ววันหนึ่งความผูกพันก็เรียกร้องให้เราสองคนกลับมาพบกัน หลังจากห่างหายกันไปนานเกือบสิบห้าปี....
     เรื่องของเรื่องก็คือฉันต้องตรวจเอกสารการเบิกจ่าย ความที่ต้องดูเอกสารแทบจะทุกแผ่น ทำให้ฉันไปพบชื่อของบริษัทเธอ แล้วนั่นก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันและเธอได้กลับมาพบเจอกัน ในวันที่ฟ้าสดใส หลังจากที่เราทั้งสองต่างส่งใจถึงกันผ่านขอบฟ้า และต่างนึกถึงกันตลอดเวลา...
     มิตรภาพของเธอและฉันมีมากมาย เราไม่จำเป็นต้องบอกซึ่งกันและกัน แต่หัวใจของเราบอกกันและกันว่า มิตรภาพของเธอและฉันจะมิคลายจากกัน 
     ขอบคุณที่ฟ้าส่งเธอมาเป็นเพื่อนของฉัน  ขอบคุณที่ฟ้าส่งให้เราได้มารู้จักกัน....
เรื่องจาก www.oknation.net/blog/aihu