ลืมตาในคืนสลัว เวลาที่ใครต่อใครพักผ่อนเพื่อวันพรุ่งนี้ ลุกขึ้นจากเตียงออกมานอกระเบียง มองฟ้าที่ไม่มีแม้ดาวเพราะความแรงของแสงไฟเมืองหลวงกับจันทร์อิ่มเอมกลมโต แสงจันทร์ส่องผ่านเข้ามาสัมผัสตัวฉัน แสงนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ลมยังพัดปลิวยอดไม้ชวนวังเวง แต่ฉันยังไม่กลับเข้าไปในห้อง ยืนมองจันทร์อย่างชื่นชม กี่คราวแล้วที่ไม่ได้เห็น
. ใช่
กี่คราวแล้วที่ไม่ได้เห็น
..
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กลับบ้านฉันยังคงอยู่ที่หอพัก... ขณะที่คนอื่นๆยิ้มร่าตั้งแต่วันที่สอบเสร็จ แยกย้ายกันกลับด้วยรอยยิ้มจากความดีใจ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ เป็นประโยคที่ฉันพูดกับพวกเขา พร้อมกับ
1401
8
0
หน้าส่วนตัว
