18 ตุลาคม 2550 08:33 น.
เรไร
บอกสำนึกดีงามให้ถามไถ่
ถามหัวใจเรื่องรักกันสักหน
เหตุไฉนยอกย้อนจนร้อนรน
เหมือนมีมนต์ดลใจให้คร่ำครวญ
บอกสำนึกชั่วร้ายให้หยุดนิ่ง
อย่าอ้างอิงทำโอดโอยหรือโหยหวน
หาเหตุผลทำบัดสีหรือชี้ชวน
มาสร้างความปั่นป่วนทำลวนลาม
หากสำนึกที่ดีมีอำนาจ
จงประกาศเจตจำนงตรงคำถาม
ว่าเรื่องรักซึ้งฤดีที่นิยาม
อยากให้ความรักที่เห็นเป็นเช่นไร
โปรดจงตอบคำถามไปตามจิต
ขอมวลมิตรแถลงต่อข้อสงสัย
เผื่อว่าคนเคว้งคว้างหรือบางใคร
จะเข้าใจและตระหนักรักให้เป็น
9 ตุลาคม 2550 00:12 น.
เรไร
๏..คนมองเห็นภาพเพียงไร้เดียงสา
เป็นธรรมดาถูกทับถมถูกข่มเหง
โดนเหยียดหยามต่ำศักดิ์ใช่นักเลง
เพราะไม่เก่งคนย้อนว่าอ่อนเชิง
ถูกเหยียบย่ำว่าลูกไก่คงไม่แน่
จึงรังแกด้วยจริตที่คิดเหลิง
สนุกสนานขำขันสุดบันเทิง
ได้รื่นเริงก่อกรรมคอยซ้ำเติม
คงจะได้รู้จักสักวันหนึ่ง
ว่าคนซึ่งเจ็บลึกจะฮึกเหิม
คือลูกไก่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
สิ่งที่เพิ่มคือความกล้าจะท้าทาย
จากลูกเจี๊ยบจะเติบใหญ่เป็นไอ้โต้ง
จะคอยโก่งคอขันว่าฉันร้าย
จะจิกตีไม่มีกลัวแม้ตัวตาย
จึงอยากหมายให้โลกรู้..ว่าสู้คน
28 กันยายน 2550 00:06 น.
เรไร
มันเกิดมาจากความรู้สึก
ส่วนลึกเกินใจจะหยั่งถึง
จินตนาคร่ำครวญหวนคะนึง
มาจากก้นบึ้งจิตวิญญาณ
คอยสร้างเรื่องราวที่รุ่มร้อน
ฟืนฟอนลุกเริงดุจเพลิงผลาญ
สร้างความเย็นสบายดั่งสายธาร
นำความชื่นบานสราญรมย์
จุดประกายนำทางคอยสร้างสรรค์
สร้างสวรรค์สร้างสุขสนุกสม
วาดหวังวิงวอนขอพรพรหม
ได้สิ่งชื่นชมสมดังใจ
หลงละเมอเพ้อพกวิตกจริต
ครุ่นคิดคร่ำครวญชวนสงสัย
หวาดหวั่นว่าตัวกลัวมีใคร
ทำให้มัวหมองต้องราคี
บางครั้งปล่อยจิตให้คิดเผลอ
เลิศเลอยอดเยี่ยมเปี่ยมราศี
ใหญ่ยิ่งเกินใครในปฐพี
หามีใครเทียบหรือเปรียบปาน
หลงระเริงว่าดีมีคุณค่า
สูงกว่าคนอื่นเป็นพื้นฐาน
หยั่งรากติดตรึงถึงสันดาน
ก็แค่จินตนาการที่ฟั่นเฟือน
26 กันยายน 2550 21:08 น.
เรไร
อยากคว้าเมฆลอยคว้างกลางอากาศ
มาคลี่เป็นกระดาษเพื่อวาดฝัน
แล้วเรียงร้อยถ้อยพจน์บทรำพัน
เพื่อยืนยันนิยามบอกความใน
ว่าต้องอยู่อย่างฉันทุกวันนี้
แค่เพียงมีชีวันที่หวั่นไหว
อยู่เพียงแค่รอวันคืนผ่านไป
แต่หัวใจสิ้นสุขทุกข์ระทม
มองกุหลาบปลูกไว้อยู่ในสวน
ยิ่งโหยหวนกล้ำกลืนสุดขื่นขม
ยามผลิบานหอมหวนชวนเชยชม
ยิ่งตรอมตรมดวงจิตคิดถึงเธอ
ยามค่ำคืนดื่นดาวพราวฟ้ากว้าง
นอกหน้าต่างมองไปเพราะใจเผลอ
เคยดูดาวพรอดพร่ำคำละเมอ
คืนนี้เพ้อเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
แค่อยากบอกความในให้เธอรู้
ต้องทนอยู่อย่างรันทดหมดความหมาย
ทุกนาทีที่ผ่านพ้นทุรนทุราย
คำสุดท้ายพร่ำพรอดอยากกอดเธอ
25 กันยายน 2550 10:25 น.
เรไร
โอม.....เพี้ยง
สิ้นเสียงบริกรรมคำคาถา
พระเวทย์จบคำตามตำรา
สาลิกาลิ้นทองดลบันดาล
อยากมีเนื้อคู่เป็นชู้ชื่น
ทุกคืนพรอดพร่ำเพียงคำหวาน
มีแต่คนโกรธไม่โปราดปราณ
อีสานเหนือใต้ใครใจดี
มารักกับพี่จะดีว่า
คนเขาไม่ด่าว่าเป็นสมี
ไม่ต้องอับอายไปบวชชี
หรือหนีคำครหานะหน้ามล
ยอมแม้ปวดร้าวฮักสาวเหนือ
โปรดเอื้อฮักอ้ายได้สักหน
บ่มีกิ๋นอย่างเขาเฮามันจน
เป็นคนอยากอยู่คอยดูแล
หากไปแดนดินถิ่นอีสาน
กันดารเพียงไหนก็แล้วแต่
เว้าลาวเป็นเพื่อนมิเชือนแช
จนแก่จนเฒ่าเข้าวัยชรา
สำเนียงทองแดงอยากแหล่งใต้
พูดไปไม่พรืออย่าถือสา
จะไปช่วยกรีดยางพารา
จับปลาจับปูอยู่ด้วยกัน
รักสาวภาคกลางกลับว่างเปล่า
เงียบเหงาเหลือทนคนอย่างฉัน
โดดเดียวเดียวดายมาหลายวัน
เพ้อฝันหดหู่เพียงผู้เดียว
ไขว่คว้าเหมือนฝันทุกวันเพ้อ
หลงละเมอว่าไร้ใครแลเหลียว
คงบ้าหารักแน่นักเชียว
อีกเดี๋ยวถูกจับกลับโรงพยาบาล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
1116
