29 ธันวาคม 2548 15:26 น.
เวทย์
สวัสดีปีจอหวังพอพึ่ง
อย่าให้ถึงอเนจอนาถหวาดผวา
หน่ายระกำย่ำยีเมื่อปีระกา
วอนพ่อหมาหยอกไก่ไม่เล่นแรง
หมาลอบกัดหมาบ้าจงอย่าใกล้
หมาเอ๋ยเห่าทำไมใบตองแห้ง
สำหรับหมาหัวเน่าเขาแจกแจง
โดนเขาแหนงเขาหนีหมดที่ไป
หยุดถ้อยคำสำรากพวกปากหมา
ด้วยศรัทธาศีลธรรมนำวิสัย
ที่เป็นหมาหางด้วนควรกลับใจ
เลิกคิดให้หางเพื่อนด้วนเหมือนกัน
อย่าได้มีทีท่าหมาหวงก้าง
หมาสองรางนั้นเล่าเขาเดียดฉันท์
เรื่องยกหางต้องจำอย่าทำมัน
หากถึงขั้นหมาไม่มองต้องอับจน
ขอแค่มีปลอกคอพอหยิ่งได้
ว่ามิใช่หมาจรจัดชีพขัดสน
สวัสดีปีหมาอย่ากังวล
จงผ่านพ้นภัยพาลสำราญเทอญ
19 ธันวาคม 2548 20:15 น.
เวทย์
แม่เต่าใหญ่..ไข่,กลบ..จบหน้าที่
ผ่านราตรีแห่งภาระอย่างระโหย
หลังจากนางเหนื่อยหนักกระอักโอย
ก็ดุ่มโดยลำพัง........คืนยังทะเล
ฝากเม็ดทรายที่หมกช่วยกกไข่
หมดเยื่อใยอาทร...เที่ยวร่อนเร่
ชีวิตกับชะตากรรมอันจำเจ
ยากหักเหสำนึกดึกดำบรรพ์
กี่เวลาล่วงเลยไม่เคยนับ
พร้อมแล้วกับการดิ้นรนบนทางฝัน
เมื่อลูกเต่าตัวน้อยทยอยกัน
ก้าวมุ่งมั่นสู่ทะเล....พเนจร
เหลือกี่ตัวรอดตายพ้นชายหาด
ความสามารถเผชิญภัยไร้ใครสอน
แค่อาศัยสัญชาตญาณผ่านขั้นตอน
ผ่านหนาวร้อนรับรู้อยู่รอดมา
เหลือกี่ตัวรอดตายคืนชายหาด
เพื่อสามารถดำรงพันธุ์วันข้างหน้า
ความโหดร้ายแห่งโลกโชคชะตา
เป็นตำราเลือนลับกับชีพตน
กว่าแม่เต่าตัวใหม่วางไข่เสร็จ
น้ำตาเล็ดล้นทะลักสักกี่หน
สายเลือดที่จะสืบสานการดิ้นรน
กลับถูกคนเก็บไข่เอาไปกิน
18 ธันวาคม 2548 09:14 น.
เวทย์
เสียงที่เปล่งในคอเพียงอ้อแอ้
ใครเหลือบแลรับเรื่องเปลื้องหิวโหย
จึงทารกร้องจ้าคล้ายว่าโวย
เป็นไปโดยสัญชาตญาณการดิ้นรน
จากเรียกร้องเริ่มเปลี่ยนเป็นเรียนรู้
เออหนอกูหวังอะไรย่อมได้ผล
แค่ใช้เสียงศักดิ์สิทธิ์อวดอิทธิพล
เดี๋ยวทุกคนก็ต้องสนองตาม
ภูมิหลังผู้กระทำผิดติดนิสัย
ช่วงเยาว์วัยบกพร่องถูกมองข้าม
การเลี้ยงดูผิดผิดพอกพิษลาม
โตมาห่ามโอหังบาปบังใจ
จนเติบกล้าเพียงกายสายเกินแก้
หมกมุ่นแต่เรื่องเลวเรื่องเหลวไหล
เศษขยะสังคมจมจัญไร
อาจอาศัยเปลือกสวยช่วยลวงตา
สู่สันดานก้าวร้าวจากก้าวแรก
จึงไม่แปลกที่ขยันสร้างปัญหา
ความไม่รู้จักพอหล่อหลอมมา
เสี้ยมสอนว่าต้องแข่งต้องแย่งชิง
รอยโสโครกลดค่าของผ้าขาว
คือเรื่องราวธรรมดาคุ้นตายิ่ง
แล้วบทเรียนสรุปย่อข้อเท็จจริง
เพียงพึ่งพิงภาพพร่า ปรากฏการณ์
ละเลยทั้งต้นสายและปลายเหตุ
ลืมสังเวชลืมสังวรก่อนปรับฐาน
ปล่อยพ่อแม่แช่ปลักความดักดาน
หรือลูกหลานรุ่นใหม่ดีได้เอง
กระบวนการพัฒนาของทารก
น่าวิตกเต็มประดาล้าแรงเร่ง
เมื่อโลกจริงยิ่งหวังยิ่งวังเวง
ตราบคนเก่งก้าวหน้ากว่าคนดี
ต้องรอจนร้องไห้จ้า..นมมาป้อน
หนึ่งการสอนเผลอสร้างวางวิถี
สู่ อำนาจนิยม ปมกาลี
ยังไม่มีสักแม้เหลือบแลมอง
15 ธันวาคม 2548 09:55 น.
เวทย์
(๑)
สีหน้าฉายบอกชัดว่ากลัดกลุ้ม
ตอนเดินดุ่มดุ่ยเดาเข้าในศาล
ส่วนเกินของสังคมผู้ซมซาน
แค่ต้องการสายตาใครอาทร
ความหวังของคนโง่ด้อยโอกาส
คนฉลาดที่นี่คงมีสลอน
ถึงกราบกรานก็พร้อมยอมวิงวอน
เผื่อทุกข์ร้อนสาหัสปัดเป่าไป
กับทีท่าละล้าละลังเก้กังแกร่ว
ที่เห็นแววว่ากลั้นความหวั่นไหว
จึงเหล่าเหลือบลอบกระหยิ่มยิ้มละไม
เหยื่อรายใหม่เคว้งคว้างหลงทางมา
กฎหมายมีอย่างไรไม่เคยรู้
ยิ่งเขาขู่ยิ่งตระหนกตกประหม่า
เงินไม่มีก็จำต้องจำนองนา
เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายทนายความ
ไม่ใช่เรื่องลึกลับหรือซับซ้อน
ทุกองค์กรเกี่ยวข้องกลับมองข้าม
ต้องคอยจนผลร้ายคล้ายไฟลาม
ค่อยติดตามแก้ไขไล่คว้าเงา
กระบวนการยุติธรรมอันย่ำแย่
ปล่อยขื่อแปร่วงหล่นทับคนเขลา
เป็นหน้าที่คนไทยทำใจเอา
เรื่องน้ำเน่าแบบนี้มีอีกนาน
(๒)
วัฒนธรรมของไทยยังไร้ทิศ
เพราะเราคิดแค่คืบลืมสืบสาน
มัวเหลวไหลอนุรักษ์จนดักดาน
ลืมเน้นการพัฒนาคุณค่าคน
โครงสร้างของสังคมปมปัญหา
ศักดินาเหลื่อมล้ำกำหนดผล
ความไม่เท่าเทียมกันแบ่งชั้นชน
อิทธิพลอันธพาลครองบ้านเมือง
จึงกลาดเกลื่อนเงื่อนงำแห่งอำนาจ
การสามารถโสมมเป็นปมเขื่อง
คนจนแอบมุมอับคับแค้นเคือง
กลายเป็นเรื่องธรรมดาจนชาชิน
แล้วร่องรอยอารยะของมนุษย์
ลากถึงจุดทับซ้อนย้อนยุคหิน
ถืออำนาจบาตรใหญ่ด้วยใจทมิฬ
จนแผ่นดินแทบเดือดแทบเลือดนอง
กับคนไร้ยางอายขายศักดิ์ศรี
ป่วยการที่ทวงถามความถูกต้อง
พวกมันกล้าก่อกรรมอย่างลำพอง
อาศัยช่องฉ้อฉลคุมกลไก
การตรวจสอบบอบบางอยู่อย่างเก่า
กี่คนเล่าเหลียวแลร่วมแก้ไข
วัฒนธรรมการทนของคนไทย
ยังเต็มใจเป็นเหยื่อเพื่อใช้กรรม
(๓)
ในห้องหับลับตาใครมาเห็น
จึงถือเป็นโอกาสอาจเหยียบย่ำ
ความถูกผิดบิดเบือนซ่อนเงื่อนงำ
ยุติธรรมถูกผลักไกลหลักการ
สูตรสำเร็จลวดลายร้ายล้ำลึก
คือบันทึกในทางสร้างหลักฐาน
เรื่องคิดคดลดเลี้ยวช่างเชี่ยวชาญ
เป็นอีกด้านต่างจากฉากลวงตา
ความจริงถูกตัดทอนกร่อนเหตุผล
เอาเท็จปนลงไปให้แน่นหนา
ดำเป็นขาวขาวเป็นดำของธรรมดา
สุดแต่ว่ากำหนดเหนือกฎเกณฑ์
ผ่านรูปแบบแยบยลกลอุบาทว์
สู่อนาถแห่งชะตาเป็นว่าเล่น
ทุกวันนี้ไม้หลักปักขี้เลน
เลือกโอนเอนลำเอียงเลี่ยงบาลี
ข้าราชการรวมกลุ่มเพื่อคุมกฎ
หรือชาวบ้านกล้ากบฏต้านกดขี่
ก็ตัวใครตัวมันกันทุกที
คนขาดสีขาดทรัพย์จมกับดิน
ในห้องหับลับตาใครมาช่วย
ปลงว่าซวยเคราะห์ซ้ำกว่ากรรมสิ้น
เพราะต่อให้ร่ำไห้ใครเล่ายิน
คืออาจิณอาเพศประเทศไทย
(๔)
ขั้นตอนจากจับกุมถึงคุมขัง
เกิดก่อนชั่งถูก-ผิดวินิจฉัย
กระบวนการกลั่นกรองที่พร่องไป
เปิดช่องให้กลั่นแกล้งแฝงเล่ห์กล
รันทดแท้กลืนทุกข์ในคุกแคบ
ใจปวดแปลบเกินปรับยอมรับผล
เหมือนติดคุกข้อหา.. เกิดมาจน
(ไร้ทั้งคนและทรัพย์สำหรับประกัน)
ยิ่งช่วงของความมืดยิ่งยืดเยื้อ
จึงนอกเหนือจากละเหี่ยคือเสียขวัญ
ถ้าโทษตามอัตราไม่สากรรจ์
จะรับมันทั้งหมดแลกลด,รอ
แต่เรื่องราวกล่าวหาถึงสาหัส
เกินรวบรัดเพื่อทุเลาเศร้าจริงหนอ
ทุกวันนี้ก้มหน้าน้ำตาคลอ
คิวที่ต่อขึ้นศาลนานเต็มที
กับคนผิดสารภาพเปลื้องบาปได้
ปลดปล่อยไปมากหน้าตำตานี่
ก่อนสักผู้บริสุทธิ์หลุดจากคดี
แลกด้วยกี่กรากกรำท้อลำเค็ญ
ความจนอาจเลวทรามกว่าความผิด
ภาพชีวิตสะท้อนแง่ให้แลเห็น
กว่าจะพ้นข้อหาทุกประเด็น
เขาตกเป็นผู้ต้องขังตั้งหลายปี
1 ธันวาคม 2548 11:13 น.
เวทย์
น้ำเสียงใสใส.....................คำไร้เดียงสา
แป๋วแป๋วแววตา.................ร่าเริง เล่น,เรียน
สนุกสนาน........................หัดอ่านหัดเขียน
มุ่งมั่นหมั่นเพียร................ปรับเปลี่ยนเป็นไป
คอยต้นกล้าเติบกล้ากี่หน้าฝน
ครูกี่คนคลาดเคลื่อนลืมเงื่อนไข
โตขึ้นหนูอยากจะเป็นอะไร ?
ปล่อยเด็กไร้แผนที่ชี้ทิศทาง
ตราบสะเปะสะปะจังหวะก้าว
เดินตามดาวตามดวง..ใครห่วงบ้าง
วันที่โลกโหดร้ายรายหลุมพราง
เขา(เธอ)คว้างไขว่คว้าหาโชคดี
จนผลาญวันผันวัยเปลืองไปเปล่า
ละครเศร้าใครสร้างวางวิถี
ผุดหนึ่งดาวพราวฟ้าแต่งราตรี
ทิ้งพันหมื่นธุลีเป็นกากเดน
ช่วงนักการ-ศึกษาหาทางแก้
เขาดูแลหนูทดลองเหมือนของเล่น
เด็กโง่งมจมปลักเป็นวรรคเป็นเวร
แต่ผ่านเกณฑ์คัดกรองของทางการ
ไม่มีสอบตก......................ยกชั้นสอบผ่าน
นี่ไงผลงาน.......................หน้าบานไหมครู
คุณภาพเสือกไส...............ใส่กล่องเลิศหรู
สังคมเชิดชู......................ดูแค่.. ปริญญา !!
หน้าส่วนตัว
4009
