30 เมษายน 2547 17:28 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ไอ้ชาติหมาเลวจริงๆยิงอยู่ได้
ก่อการร้ายทั่วแคว้นแดนสยาม
ปัตตานีนราธิวาสต้องครั่นคราม (..ยะลาด้วย..)
ยังลุกลามสะบ้าย้อยพลอยนาทวี
ตายกลาดเกลื่อนเถื่อนเมืองเรืองสีเลือด
แม่ง!ดุเดือดกันจริงๆยิ่งผวา
สปาตาร์ฆ่าฟันเหมือนผักปลา
แต่รู้บ้างไหมว่า...นั่น...ชีวาคน
อนิจจา!พ่อแม่พี่น้องต้องร้องไห้
น้ำไหลกรรแสงร่ำพร่ำโหยหา
โอ้เลือดเนื้อเชื้อไขต้องจากลา
เพระพวกบ้าระห่ำ..อยากครองเมือง
เกิดเป็นไทยอยู่ขวานทองสนองสนาน
เดินบนดินถิ่นสราญขวานทองเหลือง
ยังทำตัวไร้สาระบ้าสิ้นเปลือง
ไม่กระเดื่องกระดากใจอย่างไรฤา...??
** อาจจะรุนแรง แต่ก็แฝงด้วยความรู้สึกจริงๆ **
27 เมษายน 2547 07:19 น.
เสือยิ้มมุมปาก
บทกวีของฉัน
ถ้าการไม่ร้องไห้คือความเข้มแข็ง
ฉันคงเป็นแค่คนไร้เรี่ยวแรง ที่อ่อนแอ
คราวใดที่ต้องพ่ายแพ้
ก็ได้แต่ร้องไห้ หลั่งน้ำตา
ถ้าความเข้มแข็งเป็นเช่นนั้น
ฉันคงไม่เคยเข้มแข็งมาก่อน
ทุกครั้งที่เจ็บปวดร้าวรอน
จึงได้แต่นอนร้องไห้ทุกที
27 เมษายน 2547 07:08 น.
เสือยิ้มมุมปาก
เหมือน...ใบไม้ปลิดขั้วทิ้งตัวร่วง
เหมือน...ดาวดวงกลุ่มหนึ่งซึ่งไร้แสง
เหมือน...นกน้อยตกจากฟ้าเพราะราแรง
เหมือน...หยดเลือดสีแดงแปลงสีไป
16 เมษายน 2547 23:05 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ดอกไม้แสนสวยงาม แวววะวามกลางสายลม
แมลงรุมตอมดม แย่งชื่นชมให้สมใจ
อิ่มสมอารมณ์หมาย ต่างย้ายแยกแหวกบินไว
เหลือไว้กลิ่นคราบไคล ไร้เยื่อใยให้เดียวดาย
16 เมษายน 2547 22:35 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ไม่สายเกินไปใช่ไหม
สำหรับการเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง
จำได้ไหมใครคนหนึ่งผู้ซึ่งยัง
ฝากความหวังไว้แด่เธอเสมอมา
ยามใดที่เธอร้าวรวด
เขาคนนั้นจะเจ็บปวดไม่น้อยกว่า
ยามที่เธอชอกช้ำหลั่งน้ำตา
ใจของเขาก็ปวดปร่ามิแพ้กัน
อะไรอะไรในชีวิต
เราย่อมมีสิทธิ์ลิขิตฝัน
แต่ฝันนั้นใช่จะจริงทุกสิ่งอัน
รักจะฝันรักจะใฝ่ต้องไม่กลัว
จำได้ไหม
วันที่ฟ้าสดใสกลับมืดสลัว
วันที่สายชลหม่นมัว
วันที่เธอรู้ตัวว่าเสียใจ
โลกนี้ใช่มีเพียงเราเดียว
ที่หน้าเซียวอยู่ใต้ฟ้าอันกว้างใหญ่
ยามที่เธอเหว่ว้าทอดอาลัย
ยังมีคนอีกถมไปที่ทุกข์ทน
มองซิจ๊ะโน่นขอบฟ้า
ยามเย็นย่ำสนธยาก็มัวหม่น
ครั้นแสงทองส่องหล้านภาดล
ความมืดมนก็จางหายมลายไป
อดทนเอาไว้อีกนิดเพื่อชีวิตงดงามสดใส
หนทางข้างหน้ายังไกล
มาเถิดก้าวไปด้วยกัน
หน้าส่วนตัว
990
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
