31 ตุลาคม 2547 07:13 น.
เสือยิ้มมุมปาก
เพียงไม่มีหญิงชรา (ยาย) อยู่เคียงข้าง ความรู้สึกอ้างว้างย่อมเกิดขึ้น
ใช่ว่าจะห่างหายไปถาวร..เปล่าเลย! ชั่วคราวเท่านั้น
แต่ความสำนึกของฉัน .. เหมือนนานแสนนาน
อยากอยู่กับยายเช่นเวลาเดิม..แม้เหนื่อย
แต่ก็สุข..สุด..แสน..จริงๆ
31 ตุลาคม 2547 07:06 น.
เสือยิ้มมุมปาก
เศษเสี้ยวเวลาที่ร่วงโรยอย่างช้าๆ..ค่อยๆเดินห่างจากตัวฉัน..ทีละนิด
ฉันมองผ่านความเป็นไปที่เกิดขึ้น ด้วยสามัญสำนึกที่ว่า
"สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับ" เฉกเช่น "เวลา"
ฉันใช้เวลาที่มีอยู่..แบ่งปันความรูสึก
"ดีดี" ให้กับหญิงชรา (ยาย)
เพียงเธอ ได้ยิ้ม
ได้หัวเราะ
ฉันคน
นี้ก็สุดแสนจะ สุขใจ
30 ตุลาคม 2547 10:55 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ในคราที่ฉันห่างกายพ่อ - แม่ .. หามีใครป้องปกภัยให้ฉันได้
เช่นกันในวันวาน .. ฉันเคยมี (ยาย) หญิงชราผู้นี้
ปลอบโยน .. มือกร้านปาดคราบน้ำตา
แม้วันนี้ .. หญิงผู้นี้ .. มิอาจสร้าง
สามัญสำนึกเฉกนี้อีก..แล้ว
ภาพการณ์เหล่านั้น
ย่อมวนเวียน
ในภวังค์
ของฉัน
เรื่อย
ไป
29 ตุลาคม 2547 11:14 น.
เสือยิ้มมุมปาก
.. 15 ปีล่วงแล้ว..ฉันไม่รู้ว่ายายรักฉันหรือไม่..แค่ไหน..แต่ฉันรู้ว่าฉันรักยายมาก ..
(ยาย) คือ หญิงชราผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งสามารถประคับประคองนานาชีวิตให้เติบโต
เฉกเช่นทุกวัน .. ล่วงเลยแล้วเวลา .. ความอ่อนล้า..เสื่อมถอยของหนึ่งสมอง และ สองมือ ค่อยๆคืบคลานย่างกราย
ผันตัวประดุจดั่งหนึ่งเงาของหญิงชรา (ยาย)
.. ไม่ว่ายาย .. จะเป็นเช่นไรก็ตาม
ฉัน ก็ยังรักยาย .. เช่นเดิม
27 ตุลาคม 2547 06:54 น.
เสือยิ้มมุมปาก
หวัดดีค่ะ..สำหรับคอลัมน์นี้..อาจจะดูไร้สาระสำหรับเพื่อนๆ..แต่สำหรับปรางแล้วนะคะ มีค่ายิ่ง..มีคุณค่าทางจิตใจค่ะ ก็คงไม่มีอะไรมาก อาจจะเป็นเรื่องราวความประทับใจเล็กๆน้อยๆ ที่เมื่ออ่านแล้ว.."ยิ้มได้" นะคะ
คาดว่าประมาณช่วง ม.1 ปรางเริ่มให้ความสำคัญเมื่อเจอครูอุ้ม (อ.ภัทรวดี) แต่ก็ไม่เวอร์มาก ก็แค่รู้ว่า "อ๋อ! 'จารย์คนนี้เหรอที่อยู่แบบมั่นใจสุดๆน่ะเหรอ" และปรางกะนังแซม นังเจมส์ ก็ ชอบที่จะเลียนแบบท่าเดินครูอุ้ม..หนุกหนานมากมาย :-) หุหุ
ตอนม.2 นี้แหละเริ่ม crazy มากมาย เชื่อมั้ยคะว่า ปราง บันทึกอิริยาบท และ การ แต่งกายของครูอุ้ม ..ทุกวันเลย แต่ว่างกไปหน่อย (ไม่ลงทุนเลย ใช้สมุดที่เจ๊ฉีให้เป็นที่ระลึก) ก็จดไปเรื่อยๆ กลัวเหมือนกันว่าถ้าคนอื่นรู้ เค้าจะคิดว่าเรา "บ้า" รึปล่าวน้อ?? ก็มีอีกเรื่องหนึ่ง ที่จำได้ คือ ตอนม.2 จะมีวิชาเลือกเสรี ปรางเลือก อังกฤษกับคอม แต่จริงๆอยากเลือกวิชาพิมพ์ ดีด มากๆๆๆๆๆ ถึงมากที่สุด แต่"อังกฤษ"นีสิ!ขาดไม่ได้ เดี๋ยวลงแดงตาย..(คนมันบ้าอังกฤษ) ..คือ ถ้าจะเลือกมันต้องได้อย่างเสียอย่าง..ปรางก็เลยทำใจ เรียนอิ้งให้สนุกเหมือนเดิม แล้ว พิมพ์ดีด ค่อยตะลอนๆยุ่งเรื่องชาวบ้านไปก็แล้วกัน คือเพื่อนปรางมันเรียนพิมพ์ดีด 5-6 คนค่ะ ปรางก็เลยได้โอกาสพลอยค่ะ เวลาวันไหนว่างๆเพื่อนมันไปซ้อมพิมพ์ หรือ ไปส่งงาน ปรางก็จะ กระดี้กระด้า "เฮ้ย!ไปด้วยๆ" เหอๆ เพื่อนมันคงเข้าใจนะคะ..มันก็เลยให้ปรางไป อิอิ ก็ม ีครั้งหนึ่งจำได้ ครูอุ้มสั่งรายงานเรื่อง "วัสดุสำนักงาน" แล้วปรางนี้ก็อาสาเพื่อนๆ 5-6 คน นั่นแหละค่ะ บอกว่า "เออนิ!เดี๋ยวเพื่อนทำให้เองนะ..อยากทำ" เพื่อนๆทั้งหลายของปรางก็สบาย มีแต่ปรางนี่แหละค่ะ หามรุ่งหามค่ำกับรายงาน ของตัวเองก็ไม่ใช่..คะแนนก็ไม่ได้ แต่ก็พยายาม ทำให้ดีที่สุด..เลิศที่สุด..ตรงคำนำก็เขียนให้เวอร์ด้วยภาษาของตนเอง ส่วนเนื้อหาของวัสดุแต่ละ ชนิดก็เกริ่นเป็นกงเป็นกลอน คือตอนนั้นอยากนำเสนอตัวเองเต็มที่นะคะ (แหะๆๆ) แล้วหลัง จากนั้นเทอม 2 นะ ถ้าจำไม่ผิด ก็มีวิชาลีลาศ ปรางก็นะ..หาเรื่อง..(ครูเหนกบอกว่า"เจ๊อุ้ม" ลีลาศ เก่งมากๆๆ จริงๆครูวราภรณ์ ครูพวงชมพู ป๋าและอีกหลายๆคนก็ลีลาศได้ แต่ปราง..อ่ะนะ) ก็เลยชวนเพื่อนๆ ไปให้เจ๊แกสอนลีลาศให้ ตอนแรกก็เลี่ยบๆเคียงๆ กลัวเหมือนกัน..กลัวจะ โดนปฎิเสธ แต่เพื่อความสำเร็จที่มีค่าก็ยอมค่ะ แล้วตอนซ้อม เจ๊เบิร์ดคู่ครูอุ้ม ปรางก็เริ่มตาร้อน สุดท้าย นังเบิร์ดคงจะสงสารค่ะ เจ๊ก็เลยบอกว่า ให้ปรางคู่ครูแทนดีกว่า..ปรางก็เขินมากมาย..จำ ได้ว่าวันนั้นครูอุ้มสวมเสื้อระบายสีม่วงอ่อน กระโปรงระย้าสีม่วง ..สวยค่า.. เซลฟ์ดีนะ อิอิ หลัง จากนั้น ปรางก็ค่อยๆซูมสตอรี่ เบอร์โทร.เอย ที่อยู่เอย และพอพักหลังนี้ อ.วสันต์ก็สอนพิเศษ อังกฤษที่บ้าน บังเอิญที่สุด..บ้านอ.วสันต์อยู่ติดกับบ้านครูอุ้ม (ฝาหนังเดียวกัน) ปรางก็เอาเลย ค่ะ ขอแม่ไปเรียนพิเศษ ..เรียนพิเศษสนุกค่ะ..รู้เรื่องมีความสุข..อ.วสันต์ก็ชอบแซวว่า "ครูรู้ แหละนะว่า ทำไมเธอต้องมาเรียนพิเศษ เพราะอย่างเธอไม่ต้องเรียนก็ได้ (เก่งอยู่แล้ว .. กร๊ากส์ๆ เขินโฟร้ย..) ก็เป็นประจำปรางมันจะเดินคอยืดคอยาวพอตอนเดินผ่านหน้าบ้านครูอุ้ม จนวันหนึ่ง เดินสะดุดก้อนหินหน้าบ้านครูอุ้ม..เกือบล้ม..แต่ยังไม่ล้ม (ตอนนั้นวิชาเลือกเสรีอังกฤษ เรียนกับอ.สุมล ซึ่งอ.สุมล อยู่บ้านเดียวกับครูอุ้ม -โสด- ทั้งคู่) ก็เลยหาเรื่องคุยเรื่อยเปื่อยกับอ.สุมล แต่แววตาก็ซูมเข้าไปในบ้าน..อีกอย่างสายตาสั้นค่ะ..ก็ เห็นบ้างไม่เห็นบ้าง และก็ช่วงต้นปีตอนใกล้สอบปลายภาค ปรางก็ไปแข่งที่งานศิลปหัตถกรรม นักเรียน ภาคใต้ที่ม.ราชภัฎ สงขลา ก็ได้ชนะเลิศโครงงานคอมประเภทซอฟต์แวร์ ก็ได้ที่ 2 งานกราฟิกและการนำเสนอ (ดีใจมากมาย เหอๆๆ) หลังจากนั้น ปรางเริ่ม สนิทกับ ครูอุ้ม มาก ขึ้นค่ะ ก็มีโทร.ไปหาบ้างค่ะ แต่ก็ส่วนใหญ่จะเป็นยิงเบอร์แล้วก็วางมากกว่า ไม่ค่อยกล้าคุยค่ะ..
ก็พอขึ้นม.3 ก็มีหลากหลายเรื่องราวที่ต้องปวดหัวตัวร้อนกันเป็นประจำ โดยเฉพาะเรื่องเรียน โดยเฉพาะวิชาคณิต "โคตรยาก" ไม่รู้เรื่องเลย ตกเป็นประจำค่ะ แล้วอีกเรื่องหนึ่งคือ เป็นคณะ กรรมการนักเรียน "งานหนักมากมาย" แล้วเวลามีงานโรงเรียนก็ต้องร่วมแสดงเองด้วย เช่น ตอนนั้น ซ้อมเต้นลิปซิงค์ เพลง can't take my eyes out of you. ตอนแรกไปซ้อมที่ ห้อง พิมพ์ดีด..ไม่มีใครอยู่..พอครูอุ้มมา..เสร็จเลย..ไม่กล้าเต้นต่อ..แต่เพื่องานที่จะแสดงในวันมะรืน ต้องยอมค่ะ..สักพัก ครูอุ้มบอกว่า น่าจะเอาเสามาให้สักต้นนะ..เลื้อยเหลือเกิน(กรรมเลย)
หลังจากนั้นก็โทร.ไปหาครูอุ้มบ่อยๆๆๆๆๆ วิธีการโทร.ของปรางก็คือ ตอนแรกจะโชว์เบอร์ก่อนค่ะ คล้ายๆว่าเตือน แล้วห่างกันสัก 20 วินาทีจะโทร.ไปจริงๆค่ะ ตอนปีใหม่ วันเกิดตั้งแต่ตอนม.2 ปรางก็ซื้อของขวัญเป็นหมีน้อยในตะกร้า..น่ารักดีค่ะ..แต่ตอนม.3 ปรางให้หนังสือทำมือที่ทำเอง ภูมิใจมาก..คือเป็นเล่มที่ทำแบบฟิตสุดๆ ตั้งใจสุดๆค่ะ
ล่าสุดที่ผ่านมา ช่วง 18-22 ตุลา ปรางเข้าค่ายที่โรงเรียน 5 วัน (ปรางเปลี่ยนที่เรียน เนื่องด้วย ความจำเป็นทางการศึกษา อยากเรียนศิลป์ฝรั่งเศส ก็เลยย้ายที่เรียน) ส่วนครูอุ้มกลับบ้านที่ จ.สุราษฎร์ธานี ได้ข่าวว่าเลยไปเที่ยวปทุมธานีต่อ ปรางก็โทร.ไปเกือบทุกวัน มีวันหนึ่งพอมารู้ที หลังก็ตลกขำกลิ้งเลย (มันก็ไม่ตลกหรอกนะ) คือปรางโทร.ไปหลายครั้งมากวันนั้น ก็สงสัย เหมือนกันว่าทำไมครูอุ้มไม่รับสาย แล้วไปเที่ยวก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่โทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับตัว สรุปว่า เจ๊อุ้มน่ะค่ะนั่งรถเบาะหลัง คงกอดหมอน อิงคาง เผลอๆเอาโทรศัพท์ใส่ไปในหมอน.."เวร" ครูอุ้มบอกว่า "หากันทั้งรถเลย..(ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ..เปี่ยมสเน่ห์)"
หน้าส่วนตัว
1359
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
