24 มีนาคม 2548 11:45 น.
เสือยิ้มมุมปาก
นานจังเสียแล้ว ตอนนี้พี่ปลอดหนี้แล้ว ไม่ต้องอยู่ให้พี่คองสมน้ำหน้า พี่ว่าอิย้ายครัวไปอยู่นอกสักสี่ห้าปี แล้วถึงค่อยหลบมา ภาว่าพรั่นพรื้อมั่งล่ะน้อง พี่อิไปเรียนต่อกัน ไม่ใช่ไหร หวางนี้ ถ้าไม่ด็อกเตอร์ ไม่ศาสตราจารย์ก็หาไม่งานทำ จริงม่าย ?
แล้วถึงที่พาแม่ไปหาหมอที่โรงบานประสาทนั้น หมอว่าพรื่อมั่ง แม่เป็นโรคไอไหร แล้วหมอรู้ม่ายว่าไซร้ถึงเป็นพันนั้น พี่หลวงขอโทษนะน้อง ที่ไม่ได้ลงไปเยี่ยมแม่เลย แต่ว่าเมษานี้แหละ พี่หลวงอิหลบบ้านไปกราบแม่ก่อน เรื่องหลวงคมที่มันไม่มาแลแม่เลยก็อย่าไปสนใจไหรมันตะน้อง คนเราทำไหรได้นั้นแหละ ... พี่เข้าใจภา ที่ภาบอกว่า อีแก้วมันโทร.ไปบ้านหลวงคม ถึงอีสาวรับ มันแหลงเหมือนไม่แลเด็กแลผู้ใหญ่ อีแก้วก็โกรธให้หรอก อิตัดญาติกันเลยเหอ? แต่จริงๆแล้ว พี่ว่า อีสาวมันก็แหลงไม่สวยหนา มันว่า พรื่อล่ะ อ๋อ มันว่า ลูกยาย ไม่ใช่ยังแต่พ่อมันคนเดียวที อีแก้วก็เย็ดแม่ให้หรอกแหละ .. มันทนไม่ไหวแล้ว อีแก้วอุตส่าห์ ปิดร้านมาเฝ้าแม่กับภา สองคน ผลัดกันนอน ผลัดกันเฝ้า ถึงพี่คองพี่ไหรก็มาแลแป้บๆแล้วก็หลบ พรั่นพรื้อๆก็ยังดีหวา ไม่โผลเงาหัวมาเลยหนา เห็นพี่คิ่นบอกพี่หนา ว่าพี่หลวงคมที่มันได้เบร่อพันนี้ก็เพราะ ตุก เมียมันนั่นแหละ ภาแลมั่งตะ ตุกมันสวยตรงไหนม่าย แหลงดีม่าย รักแม่เราม่าย ก็ม่ายซักอย่าง แต่หลวงคมหลงหัวปักหัวปำ ก็เพราะมันทำเหน .. ถึงอีมาแก้ไหรตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว ลูกๆก็โตเหม็ดแล้ว ทำไปก็สงสารหลานหล่าวนะภาเหอ
พี่หลวงขอบใจภามากนัก ที่ช่วยออกเบี้ยค่าเลี้ยงแม่ ไปแลแม่บ่อยหวาเพื่อน พี่หลวงเองยังละอายใจเลย ไม่ได้ช่วยแม่เต็มกำลังเป็นชิ้นเป็นอัน เอาถ้าพี่หลวงตั้งตัวได้เมื่อไหร่ พี่หลวงอิสมทบทุนแลแม่กัน
รักน้อง
พี่หลวงทัศน์
24 มีนาคม 2548 11:43 น.
เสือยิ้มมุมปาก
ถึงวันนี้พี่ก็ยังเปลื้องหนี้ไม่เหม็ดทีเหลย เครียดจังหูแล้ว ไม่รู้อิทำพรั่นพรื้อ เพื่อนที่แรกก่อน เคยสังสรรค์ตั้งวงกัน พอรู้ว่าพี่เป็นพันนี้ ก็หายกันไปไหนเหม็ดไม่รู้ พี่หลวงก็คิดแหละหนาว่า โหมนั้นก็ต้องยังธุระ ยังครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบ แล้วอิมาสนใจช่วยพี่หลวงไซร้ล่ะน้อง แต่ไม่พรื่อ ตอนนี้พี่หลวงก็จ่ายหนี้ก้อนใหญ่ๆ ได้หลายหุ้นแล้ว เหลือแต่หนี้หิดๆหุ่ยๆ คิดว่า ไม่เกินสิ้นปีนี้ คงผ่อนหนี้เหม็ด ถึงวันนั้น ถ้าใครอิฟ้องพี่หลวงให้เป็นบุคคลล้มละลายพี่หลวงก็ไม่เสียใจแล้ว ไม่รู้กันว่าไซร้ แต่พี่หลวงก็คิดพันนั้นนะน้อง ถึงแล้ว ภาว่างม่ายนิ ที่อ่านจดหมายพี่หลวงได้ พี่ขอบคุณหนาที่ภาช่วยเป็นที่ระบายให้พี่หลวงได้
ถึงวันนั้น ที่พี่หลวงบอกภาไว้ว่า พี่คองอิเอาสมบัติแม่ .. มันแค่อิได้เอาเสียแล้วแหละ มันทำพรื่อรู้ม่าย มันทำของใส่แม่ ตอนนี้แม่เป็นพรื่อ?? จำไอไหรไม่ได้ ลูกกี่คนแม่ก็ไม่รู้เสียแล้ว ถึงพอพี่หลวงถามว่าไซร้แม่เป็นพันนี้ พี่หลวงเหมือนอิร้อง น้ำตาตกไหนภาเหอ แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า พี่หลวงคือใคร นึกๆแล้วพี่คองนี้มันเหมือนน้ารมย์ไม่มีผิด พี่ว่าไม่นานพี่คองก็คงมีจุดจบเหมือนน้ารมย์ น้ารมย์ฆ่าแม่ ตอนหลังน้ารมย์ก็ไม่บาย ทนไม่ไหว ฆ่าตัวตายเสียเอง อนาถม่ายล่ะน้อง ถึงทีนี้ พี่คองมันก็ภาแม่ ขึ้นที่ดิน เสียงว่าอิพาแม่ไปโอน ก็แม่ไม่รู้เรื่องเสียแล้ว ไอไหรๆก็ลูกคอง ลูกคอง ถึงพี่หลวงคมนั้นตามไปแต่ไม่ทัน พี่คองมันหลอกปั้มมือแม่ไปเสียแล้ว ถึงตอนนี้ แม่ก็หาม่ายไหร ยังแต่ที่ตั้งเริน แล้วอิทำพรั่นพรื่อล่ะน้อง??
ตอนนี้ อิพรยังลูกแล้ว ลูกไอยุ่น ตาแหมด ตัวขาว เราเป็นลุงเป็นป้า อิไปสาไหรมัน เกลียดมันไม่ลง เด็กมันไม่ได้ทำไหรผิด ตอนนี้พี่หลวงก็เท่าแต่ภาวนาว่า ให้พี่คิ่นคืนเบี้ยให้อ้วน ตั้งหลายล้าน เห็นดูมัน มันอิเอาไปไถ่โรงแรมที่ภูเก็ตคืน พี่หลวงอยากช่วยน้องทุกคน แต่พี่หลวงม่ายเบี้ย พี่หลวงยังจำได้เหลย แรกก่อน พี่ยอมอ้วน อยากให้น้องบาย แต่ตอนนี้อ้วนก็ยังเบี้ยแล้ว มันก็ไม่ได้สนใจไหรพี่ แต่พี่หลวงก็ไม่อิจฉาน้องนะ มันกำลังได้ดี ปล่อยๆมันไว้หวา ถ้าพี่หลวงพึ่งมัน เท่ากับว่าพี่หลวงอิไปตัดอนาคตน้อง ภาว่าพันนั้นม่ายล่ะน้อง?
รักน้อง
พี่หลวงทัศน์
24 มีนาคม 2548 11:42 น.
เสือยิ้มมุมปาก
นานมากแล้วที่พี่หลวงไม่ได้ส่งข่าวคราวมาหาภาเลย ภาเป็นพันพรื่อมั่ง? บายดีม่ายน้อง? พี่หลวงก็พันนั้นๆแหละ ไม่ค่อยบายเท่าได่ ตามอัตภาพนั่นแหละ แรกวาซือ พี่หลวงเพิ่งหายไข้ พี่หลวงเป็นพันนั้นหลายวันจังเสียแล้ว แต่เจ็บป่วยแค่นี้ พี่หลวงไม่พรื่ออยู่แล้ว แต่ว่า พี่หลวงเจ็บหวานั้นเหลยแหละน้อง พี่หลวงเจ็บใจนิ พี่หลวงว่าพี่หลวงทำดีที่สุดแล้วหนา แต่มันก็ม่ายไหรดีขึ้นเลย ทั้งเรื่องของพี่หลวง เมียพี่ ลูกพี่ แล้วเรื่องพี่คองกัน พี่หลวงไม่โร้อิทำพรั่นพรื่อ ภาไม่ต้องตกใจนะ พี่หลวงไม่ได้คิดอิยืมเบี้ยภา พี่หลวงรู้ตัวดีว่า พี่หลวงเป็นหนี้เป็นสินท่วมตัวเหม็ด ภาก็ช่วยพี่หลวงบางที ก็พรื่อล่ะ?? ภาไม่ได้ร่ำไม่ได้รวยไอไหร แค่ที่ภาไม่ซ้ำเติมพี่หลวง พี่หลวงก็ขอบคุณจังหูแล้ว
ภารู้ม่ายน้อง? พี่คองมันว่าพี่หลวงพรื่อ? มันว่าที่ดินที่นมแบ่งให้แล้ว ส่วนที่ได้พี่หลวง มันว่า สะใจได้คนเท่าแมวเกลือกตาย พี่หลวงได้ยินแล้วพรื่อโฉ้บอกไม่ถูก เสียใจก็ไม่ใช่เสียใจ มันเจ็บใจมากหวา แต่ช่างมันแหละน้อง คนเรามันก็ต้องเป็นพันนี้แหละ
ถึงที่ว่า อีพร มันได้ผัวรวยนั้น หวางนี้ พี่คองก็ปล้ำแต่น้องพร น้องพร ไอไหรๆก็พรเพน แรกก่อนไม่เห็นอิเป็นพันนี้ ถึงหลานเอก หลานเอ็ก ก็เหมือนกัน หายใจเข้าก็น้าพร หายใจออกก็น้าพร พรั่นพรื้อล่ะ?? พีว่า พี่คองเป็นโรคนะ โรคบ้าคนรวย ภาลองคิดแลตะ ถ้าวันไหน เมียหลวงของผัวอีพร จับได้สักทีนิว่า อีพรเป็นเมียน้อย อิเกิดไหรขึ้นมั่ง แล้วพี่คองยังอิรักอีพรอยู่เหลยม่าย?? ภาบอกพี่ทีถิ
แล้วถึงเรื่องแม่กัน...พี่หลวงรู้มาหนอยๆว่าพี่คองคิดชั่วแล้วเหล่า คิดอิเอาสมบัติแม่เหล่า พี่ก็ไม่รุ้อิทำพรั่นพรื้อแล้ว สงสารแม่จังหู ภาพรั่นพรื้อๆก็ลองแหลงกับพี่คองดูมั่ง เผื่อมันอิคิดได้บ้าง ไม่อยากให้มันตายโหงตั้งแต่ยังไม่แก่น้องเหอ
รักน้อง
พี่หลวงทัศน์
23 มีนาคม 2548 16:41 น.
เสือยิ้มมุมปาก
แง้มประตู
สวัสดีท่านทั้งหลาย!!
พร้อมแล้วหรือยัง??
ที่จะก้าวเข้าสู่ ห้วงแห่งความสุข ด้วยกัน
เข้ามาได้เลย - - ->
ฝั่งโน้น - - เสียงโทรศัพท์ nokia 3310 ดังขึ้นเป็นระยะ
แล้วก็เงียบลง .. สักพักก็ดังขึ้นอีก ...
ตามมาติดๆ ด้วยเสียงหวานๆ (ด่า) ดังมากๆ
อะไร!ยัยนี่ ถ้าจะฟุ้งซ่าน คงว่างมาก
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตรงหน้าท่าน - * - ท่านพร้อมมั้ยที่จะอ่านบทเขียนทำมือ ( ทำไม ) ฉบับนี้ของเดี้ยน
... ถ้าพร้อมก็ก้าวต่อไป
... ถ้าไม่ไหว ก็กลับไปนอน
Oh!so wonderful . .
เห็นจั่วหัวอย่างนี้ อย่ารีบตกใจนะ เดี๋ยวงูกะปลาต้องมาจ๊ะเอ๋กันอีกรอบ .. อิอิ ก็อยากให้มันอินเต๋อบ้าง .. เท่านี้เอง!!
โม้ซะนาน..มาว่าเรื่องของเรากันดีกว่า เอาเป็นว่าคุณเคยเจอประสบการณ์ที่แบบว่าเห็นใครสักคนเดินผ่านไปแล้วคุณต้องเหลียวหลังไปมอง..ควับ แล้วถ้อยมธุรสก็ออกมาจากปากคุณ oh! So wonderful แต่ถ้าแค่ผ่านมาก็ผ่านไป วันนั้น.. คงไม่มี วันนี้ ให้ท่านอ่าน...หรอก...จริงมั้ย??
นั่นแหละ!~ วันนี้เมื่อ 3 ปีที่แล้ว พร้อมรึยัง..ที่จะนั่งไทม์แมชชีนย้อนผ่านเวลาเพื่อสัมผัสที่มาของเรื่องเล่าในวันนี้
( .. นั่งสวยอยู่ที่ระเบียงหินอ่อนหน้าห้องวิชาการพลางปากขยับขมุบขมิบมุบมิบๆ พร้อมท่วงท่าประกอบการสนทนาตระการตาสุดๆ.. ) เช่นนี้ทุกวัน
( f7 team ) เฮ้ย..พวกแก เห็นครูคนนั้นมั้ย?? ที่นั่งไขว่ห้างหน้าห้องวิชาการน่ะ ... เ งี ย บ
- - - ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับ - - -
3 วันผ่านไป
พวกมึงไม่คิดช่วยกูเลยเหรอวะ แค่หาเรื่องไปทอล์คกะถีบ..แค่นี้ ทำไม่ได้ใช่มั้ย สาด
ตอนนั้นอยู่ในสภาวะหัวฟุ้ง สบถกับตัวเอง แต่กะให้เพื่อนได้ยินด้วย (พวกหน้าซื่อใจคด) แม่ง! ขอช่วยแค่นี้ ก็ไม่ได้ พวกเวรเอ๊ย..กรรมของกู
- - - แล้วก็แดกดันเดินสดับก้น
.. ดับ พรึบ แล้วจากไป ....
ในเมื่อกลยุทธ์แรก (วานเพื่อน) มันไม่ได้ผล ร้อยแปดมารยา ก็ผุดพรายขึ้นมา...
เจ๋งล่ะ..(พูดคนเดียวโดยไม่สนใจฟ้าดิน)
เดินดุ่มๆเข้าไปหาป๋าเหนกสุดที่รัก...แล้วก็ถามขึ้นว่า .*-8$*43+*-#4&*
ส่วนคำตอบที่ได้ ก็ เรียบร้อย.. เป็นเรื่องของครูคนนั้น..คล้ายๆว่ายังไม่รู้จักชื่อ..สุดท้ายฉันก็ได้เบอร์โทร....จนได้
............................................
ใช้เวลาทำใจ (โชว์เบอร์) อยู่หลายวัน..จนในที่สุด.. ความบ้าที่มาพร้อมความฮึดก็พุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด ก็เลย..
(ฝั่งกระนี้) หวัดดีค่ะ!อาจารย์ภัทรวดี
(ฝั่งกระโน้น) หวัดดีค่ะ มีไรเหรอ?
(ฝั่งกระนี้) ป่าวค่ะ เอ่อ..อาจารย์สบายดีรึป่าวคะ แล้วทำอะไรอยู่ ทานข้าวแล้วยังคะ??
(ฝั่งกระโน้น) ก็เรียบร้อยแล้วค่ะ
(ฝั่งกระนี้) งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะอาจารย์ กู๊ดไนท์นะคะอาจารย์ สวัสดีค่ะ
- - - - - -- - - - -- - - - - ----
สบายอุราไปอีกหนึ่งราตรี
และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆของฉันและหล่อน ... (( ที่บ้าและเพี้ยนพอๆกัน ))
23 มีนาคม 2548 16:29 น.
เสือยิ้มมุมปาก
มิตรภาพ..ข้างถนน (ยุวชนรำลึก)
..แนบผนึกตรึกแน่นแก่นใจฉัน..
ร่วมร้อยเรียงเคียงข้างข้ามคืนวัน
ความผูกพันกอปรเกิดขึ้นตามกาล
..ในครานั้นตัวฉันไม่เห็นค่า..
ใช้เวลาเปล่าเปลืองเรื่องไร้สานส์
ยามห่างไกลตัวฉันแสนทรมาน
พร่ำเพ้อพานพรรณนาซึ่งอารมณ์
..รักในสิ่งที่ฉันมี..ที่ฉันหวง..
นั่นคือปวงผองมิตรสนิทสนม
สามทับเก้าปีสี่หกน่าชื่นชม
ไปกันรอด..ยังไม่ล่ม..เพราะสองครู
..อนึ่งนั้นป้ากัลย์ฉันรักยิ่ง..
ครูเกลี้ยกล่อมทุกสิ่งเป็นปัญหา
ครูพูดดี..คิดเก่ง..ช่างเจรจา
แต่ความงามบนใบหน้า..ไม่แน่ใจ
เดี๋ยวนะเดี๋ยว..แปรงจะบิน..นะเธอนะ
แล้วจะหาว่าไม่เตือนไปกันใหญ่
คำพูดนี้ของแม่แพรวใช่อื่นใคร
สอนเรื่องคาน..เพลา..กลไก..ยากสุดแรง
...............................
--- -***----------------------------......................
ยังจำได้ไหม? .. จำได้หรือเปล่าจ๊ะ ? ... ไม่อยากเขียนให้เลย เพราะเจ้าของเฟรนด์ชิพไม่สวย แต่ไม่เป็นไรจะพยายามฝืนความรู้สึกเขียนให้สักหน่อย .. อ้อ!มีอีกสิ่งหนึ่งที่อยากจะบอกว่า อย่ามาแข่งความสวยกับครูนะ เพราะยังไงก็แพ้อยู่วันยังค่ำ ค่อยสวยชาติหน้าก็แล้วกัน ..(เจ๊บจี๊ดเลย)
...ซึ่งเดี้ยนก็ไม่ถือหรอกนะคะ (มันหนักหนิจะถือทำไมล่ะคะ ก๊ากๆๆ)เพราะยังไงเนี่ย ..เดี้ยนเริ่ดกว่าอยู่แล้ว.. [แต่มีเรื่องนึงนะคะ ที่ปรางอยากจะบอกครู ก็คือ.. ปีนี้ ครูก็ 34 แล้วใช่มั้ยคะ??? .. ปรางมีอะไรจะให้ ..อยากให้ครูรับไว้ด้วยความเต็มใจนะคะ ..ขอให้ครูมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ในทุกๆๆๆๆเรื่องนะ (ยกเว้นความสวย) และอยากให้ครูเชื่อและมั่นใจนะคะว่า ปรางยังรัก&เทิดทูน&คิดถึงครูเสมอแม้ฟ้าจะล่ม..ดินจะสลาย .. เวหาจะพังทลาย สามทับเก้าจะเปี้ยนไป๋ (เกี่ยวมั้ยเนี่ย ... แหวะ- - เวอร์)
รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก
มุมหนึ่ง..คาบอังกฤษ
..ในคราที่คาบเรียนภาษาอังกฤษมาถึง..หลากหลายความรู้สึกได้เกิดขึ้น บ้างก็ง้วง..ง่วง (โคตร~~ง่วงเลยค่ะ) หรือว่า เดี๋ยวถึงคาบ หลับดีกว่า หรือบางครั้งก็ (สำหรับบางคน) โอ๊ว~!พระเจ้าจอร์ชมันยอดมาก เดี๋ยวชั้นจะได้เรียนอิ้งแล้ว โอ้เย่.. หรือกับบางคนต้องเตรียมคำพูด สะ-แต้น-อัพ-พลีส..ส
....เหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นภายในก้นบึ้งของจิตใจ....
แท้จริงแล้ว...เสียงกระซิบกระซาบ หลายๆสายตาที่จับจ้อง..มองตากันเลิ่กลั่ก ตระเตรียมคำพูดในใจระหว่างกัน...แล้วนางมารร้ายใดก็ตามที่นั่งหน้าสุด ต้องรับหน้าที่บอกคนสวยหน้ากระดานว่า ครูขา วันนี้....จุ๊ดๆๆ....เกิดค่ะ ..ร้องเพลงนะคะ
............ 10 วินาทีผ่านไป... มองตา+พยักหน้า...เสียงประสานเกิดขึ้น
อ้าว!! 1...2.....3
Happy Birth Day to u , Happy Birth Day to u, Happy Birth Day ..ๆ ...ๆ to you.
..คนสวยหน้ากระดานก็เอ่ยถ้อยมธุรสอีกเล็กน้อย....((เพื่อไม่ให้เสียเวลาเรียน)) .. แต่หารู้ไม่ว่า ..เด็กๆ.. ((พยายามถ่วงเวลาให้นานที่สุด เพื่อจะได้ยินเสียง ..ตึ้งตึ่งตึ่งตึ่ง...แล้วจะได้พักซะที่...เฮ้อ!! :-
...For today,something like this even .. Ill share it for you!!..
Hope you always fine and beutiful like this forever NA-Ka.
..กว๊าก..น่ากั๊ว..น่ากลัว!!
..แต่..แดแด..แด้..แด๊...แด่...แด่...ๆ เสียงเพลง ธรณีกรรแสง โดยนักดนตรีฝีมือเอก แว่วขึ้นมาก่อนการสอบวัดความรู้ในทุกๆครั้ง โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ .. บ่อยเลยนะ ที่จะได้ยินเสียงบ่น ((ผรุสวาท)) รัยวะ แม่ง! สอบอีกแล้ว กรูล่ะเซ็ง ยังไม่ได้อ่านเลย ตกแน่เลย .. เฮ้อ เวรกรรม หรือบางครั้ง "แกๆ เดี๋ยวให้เราลอกมั่งนา .. ... ฝ่ายผู้รับสาส์นก็ เออ..ลอกดีๆนะ ต่อเดี๋ยวนั้น .. ป้ากัลย์เห็น...ถูกแฉงเหล่าแหละเมิง
...นั่งให้เรียบร้อยสิคะ นร. จะสอบไม่สอบล่ะคะ ...อย่าลอกกันนะคะ นักเรียนต้องมีศักดิ์ศรีในตัวเองนะคะ
เวลาผ่านไปสัก 5 นาที .. โห่!จารย์ ยากจะตาย หรือไม่ก็ ..สอบแก้วันไหนคะ??
...คนสวยของเดี้ยนก็ไปยืนทำหน้าถมึงทึงหน้าห้อง ... พร้อมด้วยถ้อยคำที่คิดว่าจะปรามเสียงพูดคุย..ลอก..(นิดเดียวเองน่า)ที่ดังอึงมี่ ...
เปล่าเลย! ไม่มีใครกลัว หรือ ขยาดเลย .. กลับมีเสียงแซวต่างๆนานาขึ้นมาตามจังหวะที่ไม่ค่อยเหมาะสม ((แต่สนุกดี))
...พอสอบเสร็จ คนสวยของเราก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม..55++
((ยังดีนะ ที่ไม่ทำหน้าถมึงทึงตลอดวัน..ไม่งั้น ..เดี้ยนคงไม่กล้าเข้าห้องวิชาการอีกเป็นแหง .. อ้อ! เกือบลืม อีกอย่างหนึ่ง ถ้าเจ๊ทำหน้าน่ากั๊ว..น่ากลัว ก็คงไม่มีใครเช็ดกระจกห้องวิชาการให้แวววับ (เวอร์) นะคะ..55++
...................ก็คนมันสวย....ยังไงก็น่ารักอยู่วันยังค่ำแหละค่าาาาาา
...............................................................ว่ามั้ยเอ่ย???????
เย็นไว้นะ...
(( ภาคเรียนที่ 1 ))...หลากถ้อยผรุสวาท ถูกถ่ายทอดออกมาโดยผู้ซึ่งได้ชื่อว่า อาจารย์ ใครสักคนในห้อง 3/9 ลุกขึ้นยืน...เปล่าเลย...เขาไม่ได้ต้องการจะตอบโต้เพื่อวิวาทการณ์ แต่เขาทำเพื่อ สิทธิและเสรีภาพซึ่งควรจะเป็นของพวกเขา..พวกเขามีสิทธิ์คิด...แต่ไม่มีโอกาสพูด..ไม่มีโอกาสทำ
...นำถ้อยความเหล่านี้ ป่าวประกาศต่ออาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเขา ด้วยความโกรธเคือง..และคับแค้นใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย ... ยิ่งกว่านั้น คำแนะนำที่ได้คือ เย็นไว้นะ ... ใจเย็นๆนะ อย่าตอบโต้ ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดนะ .. ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เราค่อยว่ากัน
....ถามจริงๆเถอะนะ .. ตลอดทั้งชีวิตของคุณจะหาอาจารย์ที่ปรึกษาดีๆอย่างนี้ได้อีกมั้ย?? จะหาอาจารย์ที่ปรึกษาที่เป็นเหมือนเพื่อน ((ชอบคิดว่าตนเองหน้าตาดี)) ให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่อง...ทุกเรื่องจริงๆนะ...ขอย้ำ ทุกเรื่อง ..อาจารย์ที่ปรึกษาแบบที่เป็นผู้พิพากษาหาความถูกต้อง ไกล่เกลี่ยเพื่อความสงบสุข ...... และ....
......................................
...................................................................
อาจารย์ที่ปรึกษาคนนี้แหละ...ที่เติมเต็มชีวิตคอซอง..ขาสั้น ให้มีชีวิตชีวาในรอบปี 46 ที่ผ่านนี้และตลอดไป... อิอิ
รักป้ากัลย์ที่สุดเลย
จับมือไว้..ไปด้วยกัน
...จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน เหมือนจะไม่มีวันจะพรากไป..ทำอะไรก็ยังฝันใฝ่ ถ้าเราร่วมใจ...- - - ลำนำเพลงแว่วอึกทึกครึกโครม..ดังลั่นสนั่นสะเทือนจากต้นกำเนิดเสียง ห้องเรียน 133 ถิ่นพำนักของชาวสามเก้าสี่หก สำหรับฉันคิดว่าพวกเราทุกคนตั้งใจและให้ความสำคัญกับการแสดงชุดนี้เป็นอย่างมาก เปล่าเลยนะ .. อย่างมองฉันเช่นนั้น .. พวกเราไม่ได้รับอะไรเป็นค่าตอบแทนหรอกนะ แต่ก็ภูมิใจและพอใจอย่างยิ่งที่ได้แสดงออกในทางที่ถูกต้องเช่นนั้น น่าชื่นใจไหมล่ะ?? ที่นักเรียนเรียบร้อยบางคนกลับยอมสลัดฉากตัวเอง มายักย้ายส่ายสะโพกกับเพื่อนๆอย่างไม่เขินอาย .. โดยไม่กลัวเลยว่า ภาพพจน์เด็กเรียนจะหายไปหรือไม่อย่างไร...ถ้าถามว่าได้อะไรบ้าง..ได้สิ..ได้เห็นรอยยิ้ม..ความสุข..ความพยายาม..หยาดเหงื่อแห่งความเหนื่อยยากแต่ก็คุ้มค่ากับมิตรภาพที่เบ่งบานเพิ่มมากขึ้น ... และในปีนั้นทางคณะกรรมการนักเรียนจัดให้มีการประกวดแฟนซี แม้ห้องเราจะไม่ชนะเลิศอันดับหนึ่ง แต่ก็ผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศ .. โอ๊ว..จอร์ชมันยอดมากเลยล่ะ นางฟ้าแสนสวยของสามทับเก้า แต่งองค์ทรงเครื่องด้วยของรีไซเคิล ส่วนเจ้าชายของเราก็ไม่แพ้กัน..แต่งเป็นมัมมี่ผีดิบฝรั่ง...อาจจะดูไม่เข้ากัน..(แต่เราก็ได้กินส้มตำ .. เกี่ยวมั้ยเนี่ย) .................เชื่อมั้ย?? คนบ้านไกลบางคนยังยอมนะ..โทร.ให้พ่อแม่มารับกลางดึก .. เพราะเหตุผลเพียง..เดี๋ยวตะพ่อเหอ ยังทำชุดของห้องไม่เสร็จที พ่อค่อยมารับนะ ... สดับรับฟังแล้ว..ซึ้งเลย (ต่อจากนี้เราก็..จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน นะจ๊ะ)
ทำไม..ต้องเป็นเรา
สามทับเก้าอาภัพนักชักสงสาร
แม้จะหมั่นทำงานสักแค่ไหน
ไม่เคยดีเด่นในสายตาใคร
ทำอย่างไรใครก็ได้ช่วยบอกที
....................................
....................................
มีคนว่าเห็นแก่ตัวชั่วสิ้นดี
อะไรนี่??สามทับเก้าชักท้อใจ
(( ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก))
..จนบัดนี้..ฉันก็ยังไม่สามารถเฟ้นหาสาเหตุที่แท้จริงว่า .. บทกวี .. บทนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร..แต่ยังจำได้โดยสามัญสำนึกว่า สิ่งเหล่านั้นทำให้เราต้องปวดร้าวเป็นแรมเดือน..มันเกิดขึ้นพร้อมๆกับคำตราหน้า..ครหา..
........................................................
ไม่มีใครเข้าใจสามทับเก้าได้ดีกว่า 46 ดวงใจ และ 2 ดวงตาอีกแล้ว
หน้าส่วนตัว
970
Lovers
0 คน เลิฟเสือยิ้มมุมปาก
