9 สิงหาคม 2549 07:57 น.
อัลมิตรา
๏ ราตรีโรยร่วงร้า................คราอรุณ
ลืมถิ่นดมดินละมุน...............อุ่นเอื้อ
ลมพัดคลาดลอยหมุน...........ผละกิ่ง ใบแล
เคยอยู่สูงสุดเยื้อ..................กลับต้องเกลือกดิน ๚
๏ ปิดฉากหากหมดสิ้น..........ความหอม
เคยชื่นชมสมยอม...............กลิ่นเจ้า
ยามคืนดื่นดอกถนอม...........ขาวระเรื่อ
จืดกลิ่นยามรุ่งเช้า................ปล่อยให้ถวิลหา ๚
๏ ใบบางยังสั่นสะท้าน...........ริกระรัว
มวลกิ่งยังครั่นตัว..................ตราบแห้ง
เคยข้องเกี่ยวพันพัว..............นานเนิ่น
ไยสร่างพิศวาสแสร้ง.............หมดสิ้นโดยพลัน ๚
๏ ราโรยโดยปล่อยต้น............ยืนตาย
ร่วงหล่นบนดินกลาย..............แปดเปื้อน
เคยหอมกรุ่นยังมลาย............จางกลิ่น
คงแต่ซากอันเขยื้อน..............โยกย้ายตามลม ๚ะ๛
8 สิงหาคม 2549 12:16 น.
อัลมิตรา
..๏ ถามว่ารักคืออะไร..เราไม่รู้
เราเหลียวดูรอบข้างอย่างสงสัย
โน่นก็รัก,นี่ก็รักทึกทักไป
แต่ทำไมมิสุขกันทุกคน
มีแต่เรื่องหึงหวงล่อลวงหลอก
ต่างก็บอกเสียใจในบางหน
มากรักซ้อนซ่อนรักกับดักกล
วุ่นเสียจนเราขยาดนึกหวาดกลัว
เราไม่เคยศรัทธาคำว่ารัก
จำใจหักมิเลือกมิเกลือกกลั้ว
แต่วันนี้อกหวั่นสั่นระรัว
ยอมพันพัวง่ายดายแปลกใจจริง
เกิดอาการประหม่าว้าวุ่นจิต
อยากแนบชิดเคียงใกล้ได้สุงสิง
เที่ยวพร่ำเพ้อรำพันฝันแอบอิง
แท้ทุกสิ่งเพิ่งตระหนักรักเข้าตา ๚ะ๛
7 สิงหาคม 2549 22:24 น.
อัลมิตรา
..๏ รัตติกาลที่ไร้ดาวรายล้อม
เพ็ญจันทร์ย่อมแจ่มจ้าเวหาหาว
สวยสล้างเรืองรองผ่องสกาว
ยังเพริศพราวเพียงให้ได้เชยชม
กระพริบพร่างพราวพรายหลากหลายแท้
ชายตาแลยังงามวับวามสม
ประดับห้วงโลกหล้านภาพรหม
ให้รื่นรมย์สมสุขทุกครั้งครา
ผู้ต่ำต้อยอยู่ใต้แสงพรายพร่าง
ฤๅอวดอ้างยึดครองปองใฝ่หา
สูงเกินหมายเอื้อมโอบซบดารา
เพียงไขว่คว้าเพ้อฝันสะท้านทรวง
ต้องเจียมตนทนหนาวรวดร้าวนัก
แจ้งประจักษ์ความจริงสิ่งใหญ่หลวง
ความเหมาะสมสรรพสิ่งจริงหรือลวง
ยากเกินทวงถามไถ่ให้ยืนยง
ครั้นรุ่งแจ้งแสงฉายอุไรแล้ว
คงไร้แววแสงงามตามประสงค์
เดือนดาวเลื่อนหลบเร้นเช่นให้ปลง
อย่าลุ่มหลงฝันใฝ่ให้เกินตน
คงหมดสิ้นแสงสายพิไลล้ำ
เกินพลอดพร่ำปรารถนาพาสับสน
หากดวงจิตคิดยื้อความดื้อปน
ยังร้อนรนลุ่มหลงตรงฟ้าคราม
ให้คงคืนวันไว้ไม่แปลงเปลี่ยน
ยังพากเพียรอ้อนคำย้ำหวงห้าม
อย่าเคลื่อนคล้อยกลับกลายในนิยาม
ให้เป็นตามคำนี้ที่อ้อนวอน
แม้นต่ำต้อยเกินใจจะไขว่คว้า
เพียงปรารถนาเชยชมภิรมย์ก่อน
เสี้ยวแห่งกาลผันแปรแม้บั่นทอน
คงอาวรณ์เกินรั้งยับยั้งใจ
มาพบกันดุจกรรมนำเสกสร้าง
เคยเคียงข้างเคล้าคลอฉอเลาะใกล้
สวรรค์สาปเราพลัดพรากยากทำใจ
เหมือนอยู่ไกลเกินหยั่งดั่งฟ้าดิน
ความแตกต่างกั้นกลางระหว่างรัก
ดุจปฏักตอกย้ำยามถวิล
ขอโอบกอดอิงกายให้สมจินต์
ตราบสูญสิ้นสิเนหาแล้วลาไกล ๚ะ๛
4 สิงหาคม 2549 15:38 น.
อัลมิตรา
..๏ มาตรแม้นเจ้าผลักไสดุจไม่รัก
ข้าฯก็จักลี้ไปโดยไม่หวน
ทั้งที่ใจข้าฯนี้ถูกตีตรวน
คล้ายแยกส่วนจากกายตายทั้งเป็น
เมื่อเจ้าไม่ซาบซึ้งถึงความหลัง
น้ำตาข้าฯไหลหลั่งปราศหยั่งเห็น
คำสัญญาล่มสลายกลายประเด็น
แปลงเป็นทุกข์แสนเข็ญที่เข่นใจ
เส้นทางแห่งรักเราเจ้าหักหาญ
เพราะพบพานคนอื่นยื่นเงื่อนไข ?
หรือเพียงเพื่อผ่านพ้นข้าฯคนไกล
ที่กระทำลงไปเลศใดกัน ?
หัวใจข้าฯชอกช้ำนาฏกรรมนี้
สิทธิ์ฤๅมีเพียงใดหากใฝ่ฝัน
แท้สุดท้ายต้องไกลในเร็วพลัน
มิดื้อรั้นชิงใจเพื่อได้ครอง
หากเจ้ายังสังเวชสมเพชข้าฯ
เถิด !! สักคราหัวใจได้สนอง
โปรดเผยยิ้มสักครายามข้าฯมอง
คำขอร้องอื่นใดข้าฯไม่มี ๚ะ๛
2 สิงหาคม 2549 14:28 น.
อัลมิตรา
..๏ หากความสุขทั้งมวลมิหวนกลับ
หัวใจที่ย่อยยับพร้อมรับโศก
มาตรแม้นเราพ่ายชะตาคราอับโชค
เมื่อวิปโยคพร้อมกระหน่ำย่ำอุรา
ด้วยมิเหลือสิ่งใดในชีวิต
ถูกลิขิตหรือไรในวาสนา ?
บนความทุกข์กลืนกล้ำช้ำวิญญาณ์
เราอ่อนล้าแล้วหนอทดท้อใจ
ซึ่งต่างกับประชาบนหล้าโลก
เราสิโศกเสียจนเกินทนไหว
ฤๅเทวาบนฟ้าศิวาลัย
ล้วนแล้งใจมิช่วยอำนวยพร
แม้นกระทั่งนาคา ณ มหาสมุทร
อีกทั้งครุฑกลับลี้ไกลมิไถ่ถอน
เหล่าคนธรรพ์คีตศิลป์แลกินนร
มิช่วยผ่อนบรรเทาให้เศร้าจาง
ด้วยมิอาจวางใจรอใครช่วย
ถึงมอดม้วยอย่างไรไม่คิดหมาง
ในเมื่อเราปราชัยไร้เส้นทาง
แผ่วเสียงครางฤๅบ่นให้ยลยิน
เมื่อความสุขทั้งมวลมิหวนกลับ
เราขอรับความอาดูร,ความสูญสิ้น
จักคอยห้ามน้ำตาคราหลั่งริน
ถูกหยามหมิ่นเพียงใดน้อมใจทน ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1009
