25 ธันวาคม 2550 17:27 น.
อัลมิตรา
"มันอะไรกันนักกันหนา กับแค่จะไปกินข้าวมื้อเที่ยง
คิดกันไปอยู่นั่น เลือกกันไม่จบไม่สิ้นเสียที .. ชักโมโหหิวแล้วแฮะ"
เมื่อก่อนนั้น ฉันเกิดความรู้สึกอย่างที่เขียนไว้ในข้างต้นบ่อย ๆ
ตอนที่จับกลุ่มกับเพื่อนประมาณ 6 คน หาร้านอาหารสำหรับมื้อเที่ยง
บางร้าน ที่ว่างมีน้อย ไม่เพียงพอสำหรับ 6 คน บางร้านที่พอนั่งได้ก็ไม่ชอบ
เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นตอนที่ชักช้าเสียเวลาถามไถ่กันอยู่นานสองนาน
กิน กิน เข้าไปเหอะ เวลาพักก็มีแค่ชั่วโมงเดียว จะสรรหาอะไรกันมากมายนะ
คงเป็นเพราะตัวฉันทำตัวไม่ค่อยชินกับสภาพแบบนั้น ก็เลยรู้สึกว่าเรื่องมากไปนิด
จากที่ต้องเข้าเวรทำงานเป็นกะ บางมื้อเตรียมอาหารมาจากบ้านเองด้วยซ้ำไป
ที่บอกว่าเตรียมมาน่ะ หมายถึง แม่ทำและจัดการใส่กล่องให้เรียบร้อย ไม่ได้ทำเอง
คิดดูละกัน กลางค่ำกลางคืนเข้าเวรสี่ทุ่มกว่าเลิกงานเช้าตรู่ ออกนอกที่ทำงานก็ไม่ได้
แล้วมันจะมีอะไรดีไปกว่า ต้องจัดการเตรียมมาเอง ..
หิวเมื่อไหร่ ก็ อุ่นที่ไมโครเวฟ ซะ
จนชินนะ .. ที่สามารถกำกับอาหารที่ต้องการ และช่วงเวลาที่อยากจะกินได้
พอมาอยู่ในระเบียบของชีวิตทำงานปกติ มันก็เลยเซ็ง 6 คน
..บางที ก็ 6 ความคิด..
ตกลงกันตั้งแต่สิบโมงเช้า เที่ยงไม่ลงตัว ก็ยังเคย
.. น่าเบื่อออก คิดแล้วอยากจะ ฮ่วย ดัง ๆ ..
เดี๋ยวนี้น่ะเหรอ ไม่เซ็งแล้ว ไม่เบื่อหน่าย มีความสุขกับพักเที่ยงชะมัด
กินคนเดียวซะเลย ไม่ต้องหงุดหงิดกับการโหวตเลือกร้านอาหาร
เลือกซื้อเองกินบ้าง ฝากเขาซื้อบ้าง เตรียมไปเองบ้าง แล้วแต่โอกาสจะอำนวย
มีเวลาพอที่จะนั่งพักผ่อนสบาย ๆ เปิดเน็ต ฟังเพลง อ่านหนังสือ แล้วก็ไปแปรงฟัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะเหรอ กว่าจะรวมตัวครบ 6 คน
บางคนก็ขอเข้าห้องน้ำก่อน .. เฮ้อ..
บางคนขอหวีผม เติมแป้งนิด .. เฮ้อ ..
หิวชะมัดเลยฉัน ไส้จะขาดอยู่รอมร่อ.. เฮ้อ ..
จู่ ๆ ก็นึกถึงการโหวต โหวตเลือกพรรค โหวตเลือกร้าน
..มันคล้ายกันอยู่นิดนึงจริง ๆ นะ.. ขอบอก นิดเดียวจริง ๆ
19 ธันวาคม 2550 23:52 น.
อัลมิตรา
"ถ้าจะชวนไป วัดพระบาทน้ำพุ กลัวหรือเปล่า กลัวคนเป็นโรคเอดส์มั๊ย ?"
สามวันที่ผ่านมา จู่ ๆ ฉันก็เอ่ยปากชวนเพื่อนคนหนึ่ง
เธอไม่ได้ตอบว่ากลัวหรือเปล่า แต่เธอตอบว่า
"ไปเมื่อไหร่บอกมาแล้วกัน ถ้าไม่ติดอะไรจะไปด้วย.."
ต้องยอมรับว่า ฉันยังไม่ได้วางแผนถึงวันที่จะเดินทางไป
ในช่วงที่งานชุกซะขนาดนี้ นึกไม่ออกว่าจะลงตัวในวันไหนดี
แต่ในใจคิดนะ .. คิดถึงวันเด็ก เด็กที่นั่นจะได้มีความสุขเหมือนเด็กที่อื่น ๆ
ไม่รู้เหมือนกันว่า ถึงตอนนั้นแล้ว จะพอเคลียร์งานให้บางเบาลงได้หรือยัง
ฉันบอกเพื่อนว่า ถ้าไป คงเป็นการเดินทางไปแบบเงียบ ๆ ไม่เอิกเกริก
สำหรับตอนนี้ฉันก็หาข้อมูลในเน็ตไปเรื่อย เกี่ยวกับเส้นทางการเดินทางบ้าง
เกี่ยวกับความเป็นมาของวัดพระบาทน้ำพุด้วย อ่านเรื่องราว ดูรูปภาพ
บอกตรง ๆ สลดใจ
มันค้างคาในใจยังไงก็ไม่รู้ กับความตั้งใจในครั้งนี้
อันที่จริงฉันควรจะถามตัวเองก่อนว่า
"ถ้าจะไป วัดพระบาทน้ำพุ กลัวหรือเปล่า กลัวคนเป็นโรคเอดส์มั๊ย ?"
12 ธันวาคม 2550 07:55 น.
อัลมิตรา
อมก๋อยและรอยยิ้ม
ภาระกิจ"ปันน้ำใจเพื่อเพื่อนไทยในชนบท" 7-10 ธันวาคม 2550
ที่หมู่บ้านสะเต อ.อมก๋อย เป็นอันเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว
ข้าพเจ้าเชื่อว่า ..ในความรู้สึกของผู้ร่วมเดินทางทุกคน
ยังคงเปี่ยมไปด้วยความปีติและความสุขใจ
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1590
