ความจริงฉันเจ็บปวดและทรมาน ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะหาย ต้องอยู่อย่างอดทน - - แต่ - - เดียวดาย หัวใจแหลกสลายและเหมือนไร้ตัวตน รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ทั้งที่ดวงตามองเห็น - - แต่ - - ดวงใจสับสน เมฆหมอกสีเทาเหมือนใจที่ทุกข์ทน ได้ยินเสียงฝนสาดซัดพัดใจไหวระรัว เมื่อไหร่เมฆหมอกสีดำจะผ่านพ้น เมื่อไหร่เมฆฝนจะเลิกมัวซัว อยู่กับความเหงา และ ใกล้กับกลัว ฉันได้แต่ห่อตัว...ห่อใจ...พิงหัวไว้กับเสา...เฝ้ารอเธอ
752
5
0
หน้าส่วนตัว
