หนาวแสนหนาวพี่ร้าว จับจิต เหมือนดั่งเนรมิต ไป่ต้อง ลมพัดลิ่วเมฆลอย ลับทั่ว ใจพี่กลัวความร้าว ที่เศร้าในทรวง ดอกโมกหอมดั่งย้ำ วันวาน หอมกลิ่นหวานแทรกซาน ทั่วห้อง แสงจันทร์ส่องเรืองราน ปะร่าง นวลเอย เคยชื่นเชยชิดช้อม อุ่นอ้อมอกนาง คืนวันพบค่ำนี้ โมกหอม นานฤา ใจพี่หรือจะหอม แต่เศร้า ยามจันทร์ส่องโฉลม ลับร่าง นวลเอย ลมล่องเฉยเลยเหย้า เร่งเร้าถึงนาง
974
2
0
หน้าส่วนตัว
