น้ำผึ้งเดือนห้า
คงสูญสิ้นแล้วใจเรา นี้เอย
ไม่อาจอยู่เฉยคงมั่น ตั้งสู้
เพียงยืนอยู่คนเดียว เปล่าเปลี่ยวเกินทน
ลำบากกายใจล้น ไม่รู้ทิศทาง
คนหนึ่งซึ่งเคยรัก ตั้งมั่น
บัดนี้มาไกลกัน ไกลห่าง
เบื่อรักแล้วหรือไร ใยจึงจืดจาง
ปล่อยคนที่อ้างว้าง เคว้งคว้างเดียวดาย
จิตตกปลงได้ฤา วันเดียว
จิตยังคดเคี้ยวเลี้ยวไป หมดได้
เพราะวันนี้ใจหมดไร้ แล้วซึ่งหนทาง
จึงเหมือนอยู่อ้างว้าง ไร้ที่พักพิง
เคยมั่นคงความดีมีมาก ใจเอย
ครานี้แล้วจึงได้ละเลยใน ทุกสิ่ง
ผิดชอบชั่วดีนั้น ใจเรารู้แจ้งเห็นจริง
แต่ใจยังเกรงกริ่ง ความเลวเข้าครอบงำ
พยายามมั่นคงไปใจยังนึก เรรวน
ใจนี้ยังนึกครวญ ร้องร่ำ
ใจเอยใยจึงตีตรวน ซ้ำ
1153
3
0
หน้าส่วนตัว
