..เวิ้งฟ้าช่างเหน็บหนาว เกรงว่า..ดวงดาวจะสั่นไหว แค่ฉันมองจากหน้าต่าง..ตรงพื้นดินไกล ยังรู้สึกเหน็บที่ใจ..อีกหนาวกายเช่นกัน ..หรือเพราะรู้สึกว่าโดดเดี่ยว อยู่ในโลกส่วนตัวคนเดียว..กระนั้น จึงมองอะไร-อะไร..ด้วยใจหวั่น อยากลบลืมมัน..แต่กลับยากเย็น ..เมื่อไหร่..แล้วมันเมื่อไหร่ ฉันเฝ้าถามความเป็นไป..ในความซ่อนเร้น ไม่มีเขา..ไม่มีใคร.. ทำไมเหมือนโลก เฉยชาเป็น ห้องที่เคยอบอุ่นของฉัน..ก็ยิ่งเยือกเย็น - เกินพรรณา ............. ฉันไม่เข้าใจ ....................
907
3
0
หน้าส่วนตัว
