กวีปกรณ์
สายฝนหยุดแล้วเหลือเพียงฟ้า
กับเมฆครึ้มบางตาในยามค่ำ
ความมืดนั้นเดินทางมาประจำ
อาจยังมีบางคนช้ำเป็นธรรมดา
บนทางเท้านีออนสว่างฉาย
หญ้าริมทางโยกย้ายซ้ายไปขวา
ป้ายรถเมล์ผู้โดยสารเหลือบางตา
ตู้จดหมายไร้ค่ากว่าวานวัน
คนช่างฝันอ่านนิยายริมชายคา
สองหนุ่มสาวสนทนาเพียงสั้นสั้น
รถประจำทางจอดเพราะออดลั่น
ถึงเวลาจากกันแล้วขวัญใจ
เสียงสัญญาณขานเรียกร้องเป็นเพลง
ความคิดถึงบรรเลงสัมผัสได้
หนึ่งบรรทัดข้อความที่ฝากไว้
ปลายทางตอบกลับไปในทันที
ความเงียบเข้าครอบงำประจำทาง
ใครบางคนอ้างว้างไร้แบตเตอรี่
บทเพลงเศร้าท่อนสุดท้ายจบพอดี
ปาดน้ำตาเร็วรี่แล้วลุกยืน
กระเป๋ารถจ่ายตั๋วเมื่อจ่ายตังค
940
3
0
หน้าส่วนตัว
