พรระวี
หอมไอดินกลิ่นฟางซ่านจากบ้านทุ่ง
พะยอมฟุ้งกลีบรับซับความหม่น
สนเสียดส่ายกิ่งกอล้อลมบน
คล้ายเสียงคนอัดอั้นตันอุรา
เวิ้งทุ่งกว้างลิบตาฟ้าสีซีด
ลมหนาวกรีดผิวกายไหวผวา
คนระทมทุรนร่างกลางลานนา
ทอดสายตาท้อถอยเลื่อนลอยไกล
ได้เกิดกายเป็นคนมาหนหนึ่ง
ในทรวงซึ้งหญิงงามตามฝันใฝ่
มั่นสมัครหนักแน่นท่วมแก่นใจ
แต่ก็ไม่สมรักและภักดี
เธอสูงส่งสุดสรวงยากหน่วงเหนี่ยว
เกินจะเกี่ยวดอกไม้ฟ้าลงมานี่
เร้นหลบกายซมซานมานานปี
เอาท้องทุ่งเป็นที่รักษาใจ
แพเมฆหมองเรี่ยรายริมชายฟ้า
ก็เลือนลาเลยลับกับทิวไม้
เหลือเพียงความเหว่ว้าและอาลัย
คนอ่อนใจแอบสอื้นกับผืนดิน.
หน้าส่วนตัว
1149
5
0
