คนเขียนกลอน
รู้สึกใจมันหวิวๆยามเจอหน้า
ยิ่งได้สบสายตายิ่งหวั่นไหว
ได้แต่ยิ้มทักทายแล้วก็ห้ามใจเดินจากไป
พอนะอย่าหวั่นไหวกับเธอคนเดิม
ยิ่งยามเพื่อนถามเรื่องเธอกับฉัน
ยิ่งหวั่นจะตอบว่ามันเป็นไปไม่ได้
ยิ่งเพื่อนเล่าให้ฟังยิ่งปวดหัวใจ
ยามที่เธอเดินไปกลับใครคนใหม่ที่เธอมี
เหงาจังยามขาดเธออยู่เคียงข้าง
สุดอ้างว่างนั่งนับดาวพลางร้องไห้
ไม่อาจลืมเธอได้จนวันชีวาวาย
อยากละลายหากต่อไปไม่มีเธอ
***ตอนแรกก็นึกว่าลืมเค้าได้แล้ว
แต่พอเจอเค้าวันนี้...เค้ายิ้มให้พูดคุยแบบ
เดิมๆที่เคยเป็นยิ่งทำให้เรารู้สึกหวั่นๆ
ไม่อยากกลับไปเหมือนตอนนั้นเลย
ตอนที่ทำอะไรก็เป็นหน้าเค้า...ไม่อยากจริงๆ...
1088
5
0
หน้าส่วนตัว
