White roses
ธารไทรโยค..กระเซ็นซัด..สาดโขดหิน
ดุจเพชรนิล..ยามละออง..ต้องแสงสูรย์
มองสายน้ำ..รี่ไหล..ใจอาดูร
ทุกข์เพิ่มพูน..จำใจร้าง..ห่างถิ่นไพร
ความทรงจำ..เยาว์วัย..ฉายปรากฏ
ยิ่งรันทด..หม่นหมอง..นั่งร้องไห้
สายตาพ่อ..คล้ายพร่ำวอน..ก่อนสิ้นใจ
ยินเสียงสั่ง..สุดท้าย..ไม่กี่คำ
สำเนียงพร่า..เตือนย้ำ..คำว่ารัก
สองมือขวัก..ไขว่คว้า..น้ำตาฉ่ำ
สะอื้นพลาง..โอบกอด..พลอดน้ำคำ
ยังจดจำ..ก่อนร่างทรุด.."หยุดหายใจ"
ธารไทรโยค..ไหลไป..ไม่ไหลกลับ
ดั่งร่างลับ.."ของพ่อ"..หนอใจหาย
ท่ามขุนเขา..ไพรป่า..ร่ำอาลัย
คือเสียงสั่ง..ครั้งสุดท้าย..จำใจลา
ธรรมชาติ..น้ำใส..ให้รื่นร่ม
เหลือเพียงรอย..ระทม..ตรมเ
1890
7
0
หน้าส่วนตัว
