คนบางบอน
เมื่อเทใจ ให้แล้ว อย่างแน่วแน่
ไม่คิดแก้ เปลี่ยนคำ ทำสับสน
ยังเฝ้ารอ คำตอบ มอบกมล
รอจนคน บ้านไกล เทใจมา
มีท้อบ้าง บางหน อย่างคนเหงา
ระหว่างเรา ใช่รักเล่ห์ เสน่หา
มิตรภาพ ซาบซึ้ง ติดตรึงตา
คงเพราะว่า มีอะไร ที่คล้ายกัน
เริ่มจากความ เดียวดาย ในโลกกว้าง
ความอ้างว้าง เดียวดาย ในโลกฝัน
จึงก่อเกิด ไมตรี ที่ผูกพัน
แล้วยึดมั่น พันพัว กับหัวใจ
เมื่อห่างหาย ไปนิด ก็คิดถึง
ความรู้สึก ซึ้งซึ้ง จึงมีให้
แม้นมองเหมือน นิยาย ไม่อายใคร
คือความนัย มธุรส ผ่านบทกลอน
ถ้าน้ำใจ ไมตรี ยังมีตอบ
ชัง หรือ ชอบ สุขทุกข์ อย่าซุกซ่อน
บอกความนัย ให้ประจักษ์ มาสักตอน
เพื่อคนจร เข้าใจ ในท่าที
บ
1745
2
0
หน้าส่วนตัว
