สองเท้าที่ย่ำตามรายทาง มีเพียงความเคว้งคว้าง..ให้คว้าไขว่ เบื้องหน้าคือเส้นทางอันห่างไกล อดีตที่ทิ้งไว้ คือน้ำตา เธอคือความสวยงามแห่งย่ำรุ่ง คือแสงตะวันของวันพรุ่ง..อันเจิดจ้า ลบกลืนความเหน็บหนาวของรอยน้ำตา คือจุดหมายของคนล้า..ที่หลงทาง จะอีกกี่ร้อยคืน หมื่นวัน ฉัน...จะยังคงมีเธอเป็นความหวัง แม้ไม่อาจไปถึง...จุดหมายปลายทาง เธอจะยังเป็นความงดงามที่กระจ่าง...อยู่กลางใจ
709
0
0
หน้าส่วนตัว
