24 มกราคม 2551 04:55 น.
เพรง.พเยีย
๏ เธอเอย...บอบช้ำมาใช่ไหม
หัวใจ..คงทุกข์ทนกับหม่นหมอง
อยู่ในห้วงแห่งความเหงาเข้าครอบครอง
และเต็มตรองความหวานที่ผ่านมา
๏ ไม่เป็นไรนะคนดี...
ใจดวงนี้รับรู้ด้วยห่วงหา
เธอไม่เคย..เลือนหายจากสายตา
ทุกเวลาเคียงข้างไม่ห่างเลย
๏ ฉันรู้..หัวใจเธอบาดเจ็บ
เธอหนาวเหน็บเก็บไว้ไม่ยอมเอ่ย
ทุกรอยร่าง..รอยคำ..อันคุ้นเคย
นั้นคอยเผยอ่อนล้ากับอาลัย
๏ หลับตา...สิคนดี
สองมือนี้..จะคอยกุมอยู่ใกล้ใกล้
จะคอยมอบรอยละมุนของอุ่นไอ
รู้สึกไหม..ในรอยสัมผัสนั้น
๏ ฟังเถิดฟัง...สิคนดี
ระหว่างที่หัวใจเธอไหวหวั่น
ได้ยินไหมรอยคำแห่งจำนรรจ์
คือถ้อยกรอง..จากฉันอย่างบรรจง
๏ ลองมอง...สิคนดี
หนึ่งคนนี้มีอาทรคอยทอดส่ง
เธอเห็นไหมกับสายตาอันมั่นคง
จรดลงมอบสู่..เพียงผู้เดียว
21 มกราคม 2551 05:11 น.
เพรง.พเยีย
๏ ภายในห้องอันหม่นมัว...
แสงสลัวทอดถึงบนหนึ่งร่าง
รอบตัวที่เห็นเพียงรางราง
หากใบหน้าซีดจางกระจ่างนัก
๏ ดูสิ...ดูเธอ..ช่างแสนเศร้า
คล้ายรุมเร้าด้วยทุกข์อันหน่วงหนัก
หรือเธอ..ร้าวรอนด้วยพิษรัก
เกินหักเกินห้ามความอาลัย
๏ กอดตัว..ซุกกายกับหวาดหวั่น
ยินรำพันเพียงเสียงสะอื้นไห้
เธอเอย..คร่ำครวญนี้เพราะใคร
หัวใจ..จึงร้าวรานถึงปานนี้
๏ ซ่อนตัวอยู่ในโลกอันโศกหม่น
มืดมนเสมือนแสงอันริบหรี่
ยาวนานเหลือเกินแต่ละนาที
ไม่มี..ไม่เลย..ไม่เห็นใคร
๏ มาเถิด..สองแขนนี้..จะโอบกระชับ
จะคอยซับน้ำตาที่บ่าไหล
ปล่อยเถิด..ปลดปล่อย..ลอยไป
แล้วเธอ-ฉัน..จะร้องไห้ไปด้วยกัน
.................................................
๏ ปาดน้ำตา..รินรื้นสะอื้นอก
มองกระจก..ด้วยสายตายังพร่าสั่น
คงมี..คงมี..ในสักวัน
จะลบทัณฑ์แผลร้ายทั้งหายใจ
12 มกราคม 2551 08:29 น.
เพรง.พเยีย
๏ ใจเอยเหมือนติดข้อง.............บ่วงกรรม
เวียนผูกเข้าจองจำ.....................ไป่พ้น
นานวันกลับยิ่งถลำ......................ลึกสู่ อกเนอ
กลืนหลั่งน้ำตาล้น.......................ซ่อนไว้อาดูร ฯ
๏ กรรมใดหรือตกต้อง..............ตามทัน
หรือบาปจากปางบรรพ์................ก่อนสร้าง
ยึงย้อนสบด้วยมหันต์...................เพรงสาป
โถมทุกข์จนอกว้าง.....................ขื่นท้อทรมาน ฯ
๏ เถิด..หากน้องติดค้าง............หนี้กรรม
ปวงบาปเคยกระทำ....................ก่อนให้
จักรับทุกผลนำ..........................สนองกลับ
ทั้งหมดเพื่อชดใช้......................ตราบแม้นสาสม ฯ
๏ แต่ชาตินี้..เถิดฟ้า.................เป็นพยาน
จรดจิตอธิษฐาน........................สัตย์สร้าง
สัญญาผูกใดจาร.......................จากพี่
ขอส่งคืนไป่ค้าง........................เพื่อแล้วอโหสิกรรม ฯ
๏ และแม้..เกิดชาติหน้า..........ฉันใด
ขออยู่ไกลแสนไกล....................สุดหล้า
กี่ภพกี่สมัย...............................เวียนอยู่
ลึกสุดจนจรดฟ้า........................แยกสิ้นเราสอง ฯ
18 ธันวาคม 2550 05:24 น.
เพรง.พเยีย
๏ ถึงพี่...คนแสนดี
ใจดวงนี้ใช่เมินไม่เห็นค่า
รับรู้อยู่เต็มตื้นทุกเวลา
กับสายตาอาทรจากหัวใจ
๏ ถ้อยเอ่ย...ประโลมปลอบ
ที่เพียรมอบในวันแสนหวั่นไหว
โปรดรับรู้..ว่าน้องซาบซึ้งใน-
ความห่วงใย,ความห่วงหา,ความอาทร
๏ เยื่อใยและไมตรี...
ใจดวงนี้ล้วนตระหนักทุกอักษร
เสมือนหยาดกลั่นหยดทุกบทตอน
หวังซับผ่อนคลายพิษที่ติดจม
๏ แต่หัวใจดวงนี้...มีตราบาป
ต้องคำสาปฝ่าคลื่นความขื่นขม
มิอาจรับ..ใครคิดร่วมชิดชม
เพื่อลบปม..จาลึกผนึกรอย
๏ ขอบคุณค่าน้ำใจพี่ยิ่งนัก...
มาปกปักษ์ปัดเป่าความเหงาหงอย
จากวันนี้..ใจนี้..จะเฝ้าคอย
เป็นน้องน้อย..คนดีของพี่ชาย
๏ พี่ชาย...ที่แสนดี
คำคำนี้..ก่องดงามด้วยความหมาย
จากศรัทธาค่อยค่อยกอปรขึ้นรอบกาย
ก่อเป็นสายใจพ้องขึ้นผูกพัน
๏ ร้อยวาจามาลัย..จากใจนี้
ด้วยยินดีนำมอบมาตอบขวัญ
สองพี่-น้องจะเกี่ยวก้อย..ไปด้วยกัน
จนถึงวันเลือนหาย..บนสายกาล
28 พฤศจิกายน 2550 04:43 น.
เพรง.พเยีย
๏ จ๋อมจ๋อม..เสียงจ้วงรับช่วงแจว
เบาแผ่ว..อ้อยอิ่งอยู่เบื้องหลัง
เมื่อสองมือค่อยค่อยพาย..ด้วยกำลัง
ทุกจ้วงจ้ำค่อยค่อยหยั่งอย่างตั้งใจ
๏ มืดสนิทในคืนนี้...
ท่ามนทีสายเล็กเล็ก..พาเรื่อยไหล
กับวาบแวม..แสงเพียงตะเกียงไฟ
ส่งวาบไหว..ระริกริ้วบนผิวน้ำ
๏ สัมผัสกับสายลมอ่อนอ่อน...
ช่วยพัดผ่อนความรู้สึกได้ดื่มด่ำ
ไหลล่อง-ท่องปล่อย-ลอยลำ
พร้อมหัวใจไหวร่ำกับคำนึง
๏ เสียงระรัวของหัวใจ...
เต้นไหวไปด้วยฤทธิ์ความคิดถึง
ท่ามความเงียบรอบตัวที่เหลือจึง-
ราวอื้ออึงกึกก้องทั่วท้องน้ำ
๏ "ล่องลอยเอ๋ย..จากพิมานเมือง"
ปล่อยนองเนืองเพลงรักขึ้นหวานร่ำ
เพลงที่ใครเคยล้อต่อลำนำ
รู้ไหม..ยังจดจำทุกคำความ
๏ ฉันฮัมเพลงรัก..ขึ้นในใจ
ปล่อยภวังค์ล่องไปกับไหวหวาม
ถึงเธอผู้แนบใจในทุกยาม
เฝ้าติดตามเหมือนเงาที่เฝ้าคอย
๏ ดูสิ..แสงระยิบระยับนั่น...
นับร้อยพันร่วมกระพริบของหิ่งห้อย
ในยามนี้..เจ้างามเหนือทุกเนื้อพลอย
เจ้าตัวน้อย..เจ้าวับวาว..กว่าดาวใด
๏ อยากให้เธอมาเห็น...
อีกแสงเหมือนซ่อนเร้น..อันสดใส
เป็นพรายแสงเล็กเล็กแห่งดวงไฟ
ที่จับใจ..ราวสวรรค์อันตระการ
๏ หัวใจฉัน..ก็เช่นกัน...
เหมือนว่ามัน..ส่งระยับคอยขับขาน
นัยคำนึงถึงเธอ..ชลกานต์
นั้นฉายฉานด้วยรักทุกเวลา
......................................
๏ ถึงเธอ..ผู้แสนไกล...
รู้ไหมในคืนค่ำอันล้ำค่า
ฉันมีเธอร่วมรื่นริน..ในจิตนา
เพราะรู้ว่า..เคียงเงา..ได้เท่านี้..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพรง.พเยีย
หน้าส่วนตัว
1701
