แจ้นเอง
ฉันเหมือนคนเร่ร่อน เดินทางโดยไร้จุดหมาย วนเวียนอยู่กับชีวิตซ้ำซากจำเจ ผู้คนมากมายที่พบเจอไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกเป็นสุข หากแต่มันคือภาระและหน้าที่ พี่ วันนี้ไปบนดอยหน่อยนะ แปดโมงผมเอารถไปรับ พี่ วันนี้มีประเมินโรงเรียน เอกสารอยู่ที่เด็กพี่เข้าแล้วกัน พี่ เอกสารอบรมบนโต๊ะ พี่ไปนะ พี่ .....งานประจำไม่ว่า แต่งานจรมาแบบปุ๊บปั๊บไม่ต้องเตรียมตัว ฉันรู้สึกอ่อนล้า บางวันถึงกับต้องร้องไห้ ฉันคิดถึงบ้าน บ้านที่ฉันเข้ามาแล้วอบอุ่น บ้านที่มีพี่ๆน้องๆคอยปลอบโยนเวลาที่ฉันล้าโรยแรง ฉันคงจากไปนานนานจนจำทางเข้าบ้านไม่ได้ แต่ฉันก็พยายามที่จะค้นหาและเมื่อฉัน
0
0
0
หน้าส่วนตัว
