แม้เพียงคนเดียว
คนอันดา คมวจี
มองฟ้ากว้าง อ้างว้าง อย่างอับเฉา
เพราะตัวเรา นั้นเป็น เช่นฝุ่นผง
เหมือนไร้ค่า ดั่งชีวิต ถูกปลิดปลง
เพียงยังคง ร่างไว้ ไร้วิญญาณ
คลื่นนรก ผ่านไป เราไร้บ้าน
ผู้คนผ่าน พ้นไป ไม่เหลียวหลัง
เรายังอยู่ แบกทุกข์ แต่ลำพัง
แบกความหลัง ฝังอยู่ กับผู้ตาย
กลิ่นศพซาก ยังไม่ลับ แม้หลับฝัน
เสียงสนั่น คลื่นกระหน่ำ ยังขวัญหาย
เสียงร้องช่วย ยังร้องอยู่ ก่อนชีพวาย
เสียงคนตาย เหมือนคนอยู่ ให้กู้ภัย
อีกกี่ก้าว ที่จะไป ในวันหน้า
ยังไม่รู้ เลยว่า ไหนจุดหมาย
เพราะทุกอย่า จบกัน มันทำลาย
สูญสลาย ไปนิรันดร์ ในวันเดียว
อยากจะยอม พ่ายแพ้ เพียงแต่ว่า
กำลังใจ หนุนมา ดั่งน้ำเชี่ยว
เราพบคน
หน้าส่วนตัว
วันเกิดสมาชิก
สมาชิกใหม่
สมาชิกเขียนเยอะ
540
8
