เห็นหมู่หนอนชอนไชในอาจม		
มันชื่นชมชอบใจเป็นหนักหนา
ทั้งกลิ่นสีมีไหมให้โสภา		
แต่หนอนมาซุกกายหมายรื่นรมย์
	
มันดำผุดมุดว่ายพรายสลอน		
เป็นเรือนนอนเรือนกินถิ่นเสพสม
เกิดแก่เจ็บตายเพลินเนิ่นนานนม	
จนทับถมภพหนอนเฝ้าชอนไช
	
อันหมู่หนอนจะสำนึกระลึกหรือ
จึงยึดถือชื่นชมอาจมไว้
ประดุจทิพย์สถานวิมานใด		
กำหนดให้หมักหมมจมกายา
	
กลิ่นอาจมอันโชยเป็นอาจิณ		
ประดุจกลิ่นหอมหวนมวลบุบผา
รสอาจมหนอนชิมลิ้มโอชา		
ผ่านกายาเปรอปรนจนอ้วนกลม
	
มองหมู่หนอนย้อนใจไปได้คิด		
หนอนชีวิตมนุษย์สุดหมักหมม
ทุกข์หรือสุขอันใดให้ชื่นชม		
โลกอาจมถมทับกี่กัปกัลป์
	
หลงเวียนว่ายตายเกิดประเสริฐหรือ	
กระเหี้ย