6 ตุลาคม 2548 10:29 น.
กวีปกรณ์
๐ โอ้...รักเอยเจ้าอยู่.............แห่งไหน
สถิตสถานใด......................ใคร่รู้
ใยเจ้าปล่อยหัวใจ................ข้าหม่น หมองเฮย
ขาดรักไร้ยอดชู้...................อยู่ข้างเคียงกาย
๐ โอ้...สายชลท่วมท้น..........นัยน์ตา
จิตใคร่รักครวญหา...............อยู่ได้
พบพานแต่มายา..................ลวงหลอก
หลอนจิตข้าร่ำไห้.................รวดร้าวรักสลาย
๐ โอ้...ใจข้าบ่ย้ำ.................เตือนตน
พานพบแต่ผู้คน..................เล่ห์ร้าย
หลงใหลปล่อยใจวน.............เวียนเจ็บ
เฉกเช่นคำพูดคล้าย............เจ็บได้บ่จำ
๐ โอ้...ใจระร่ำไห้...............โหยหา
แต่บ่ขาดศรัทธา ................หากช้ำ
แม้นชลท่วมนัยน์ตา............ยอมเจ็บ
ขอเก็บบทเรียนล้ำ..............ค่าไว้เตือนใจ
๐ โอ้...ใจหากรักแล้ว...........ยอมทุกข์
มัวใคร่เพียงใจสุข...............บ่ได้
บทเรียนแห่งรักคลุก............เคล้าคละ รักเฮย
ทุกข์ผ่านเพื่อสุขให้.............สุขล้ำอารมณ์
1 ตุลาคม 2548 20:29 น.
กวีปกรณ์
คนใกล้ตัว แต่หัวใจ ดังไกลห่าง
เหมือนเดินทาง คนละเส้น เว้นที่ไว้
อยู่ใกล้ชิด เหมือนสนิท จิตผูกใจ
เก็บรักใส่ กล่องสองใบ ไว้ใกล้กัน
ตั้งชิดชอบ ขอบชิด ติดกันอยู่
แต่มิอาจ รับรู้ ใจเธอนั้น
ความรู้สึก ไม่อาจ เอ่ยบอกกัน
ต้องเก็บคำ รักของฉัน กลั้นสุดใจ
บางครั้งแอบ เก็บซ่อน ความรู้สึก
บางครั้งนึก ก็มิอาจ ทานทนไหว
ยากเหลือเกิน หากจำต้อง เอ่ยออกไป
บางทีน้ำ ตารินไหล ในใจพลัน
เจ็บกว่าคน ที่อยู่ไกล แต่ใจรัก
เจ็บที่รัก คนชิดใกล้ ใกล้ใจฉัน
เจ็บที่ต้อง ทนเก็บไว้ ไม่บอกกัน
เจ็บหากฉัน เอ่ยรำพัน เธอห่างไกล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีปกรณ์
หน้าส่วนตัว
927
