3 กุมภาพันธ์ 2548 13:28 น.

ยิ่งไล่ตามก็ยิ่งเหนื่อยล้า

ทั้งๆที่อยู่ตรงหน้า


ก็ฉันเหงาเหลือเกิน

เพียงอยากให้มีใครมานั่งข้างๆ

ไขว่คว้าเท่าไร ... ทำไมจึงยิ่งเลือนลาง


ความเลือนลางมันช่างชัดเจน

พิสูจน์ตัวเองว่ามันมีอยู่จริง


อยู่ใกล้ๆกันตลอด

อยากให้มานั่งใกล้ๆเท่านั้นเอง


เพราะฉันเหนื่อยกับการเฝ้ามอง




ยิ่งไล่ตามก็ยิ่งเหนื่อยล้า



ฉันเหนื่อยกับการกอดตัวเอง

ในเมื่อเธอเองก็อยู่กับเสมอ

อยู่ข้างๆ

อยู่ข้างหน้า

อยู่ข้างหลัง


ได้โปรด

มาแนบชิดกับฉันที

เพราะฉันหนาว





ยิ่งไล่ตาม ... กลับยิ่งท้อแท้

เธอมีจริงใช่ไหม

แล้วเธอเป็นจริงไหม





เงาจ๋า ... มากอดฉันที

... ... ...


เพราะฉันไม่มีใครเลย