19 ธันวาคม 2547 18:31 น.
|NdEpEndEnT
ท่ามกลางคนวุ่นวายฉันแอบเหงา
นั่งจับเจ่าเศร้าใจภายในอก
แมวเดินผ่านตัวสั่นงันงก
หรือเจ้าพกความกลัวติดตัวมา
ณ ที่ซึ่งฉันแอบเหงาอ้างว้างจิต
โอ้ชีวิตนี้หนอใครสรรหา
หรือสวรรค์เล่นกลมารยา
มาลักพาหัวใจให้ซึมเศร้า
คนเดินผ่านหัวเราะสนุกสนาน
แสนสำราญสุขใจไม่มีเหงา
แต่เหตุใด..ฉันจึงหลงมัวเมา
ในความเหงาเนาว์เนิ่นทุกวี่วัน
- -
18 ธันวาคม 2547 17:53 น.
|NdEpEndEnT
เหงาทุกครั้งที่ต้องเดียวดาย
เธอหายไปไม่กล่าวลา
ณ ห้วงแห่งใดในแหล่งหล้า
ตราบชั่วดินฟ้า..รอรัก
ทิวาราตรีเคลื่อนคล้อย
นกน้อยบินไปปักหลัก
หัวใจฉันร้าวยิ่งนัก
อกหักเป็นฟ้าขาดทะเล
นับวันเดือนปีเลยผ่าน
ร้าวรานนานเนิ่นผกเผ
จางจางหัวใจรวนเร
จึงเกไปพบรักใหม่
- -
16 ธันวาคม 2547 16:20 น.
|NdEpEndEnT
เก้าอี้ที่ตรงนั้น
ยังกรุ่นฝันอันแสนหวาน
เก้าอี้ตรงริมธาร
ที่เราสองนั่งด้วยกัน
เก้าอี้ที่ในสวน
อันมากล้วนด้วยไม้พรรณ
เก้าอี้ต่างลดหลั่น
ตามระดับของผู้คน
เก้าอี้ที่ผุกร่อน
หลากคนจรในสกล
เก้าอี้แสนอดทน
เจ้าผ่านฝนและแดดรอน
เก้าอี้คงจะเหนื่อย
แลเชือนเฉื่อยแสนอาทร
เก้าอี้ดั่งผู้วอน..
ขอได้มองในจิตใจ
....
15 ธันวาคม 2547 18:24 น.
|NdEpEndEnT
เย็นยะเยือกตัวสั่นเทา
นั่งจับเจ่ากับผ้าห่ม
หนาวเอยหนาวสายลม
อกก็ตรมก็ตรอมใจ
ลมหนาวมาผ่านพัด
ด้วยโอบรัดและโลมไล้
แสบทรวงแสบแผลไหม้
กัดกร่อนไปในรูปนาม
แลเพียงแค่เศษคน
ที่ปะปนในสนาม
เป็นเพียงคนถูกประณาม
จึงเหน็บหนาวร้าวในทรวง
- -
28 มิถุนายน 2547 18:16 น.
|NdEpEndEnT
แต่ละก้าวของการเดิน
มีขวยเขินกันบ้างไหม
มีทางทอดยาวไกล
แหละใบไม้ร่วงเต็มทาง
แหวกทางให้รองเท้า
ได้มาเล่าเรื่องโลกกว้าง
เลือกเดินที่ตรงกลาง
อยู่ระหว่างขาวกับดำ
ช่วงก้าวแต่ละก้าว
ที่เราสาวนั้นตรากตรำ
ใครหนอมาเหยียบย่ำ
ให้ชอกช้ำกับทุกข์ตรม
ก้าวขาอย่ายาวนัก
จงหยุดพัก ณ อาศรม
เผื่อใจได้เชยชม
โอ้อารมณ์สนุกสบาย
ก้าวช้าไม่ดีแน่
อาจต้องแพ้แก่จุดหมาย
อาจพบอันตราย
มากล้ำกรายกับตัวเรา
ก้าวย่างให้พอดี
กับวิถีที่รุมเร้า
สติคอยเป็นเงา
จะปัดเป่าเหล่าอธรรม
- -
หน้าส่วนตัว
2022
