29 สิงหาคม 2548 23:52 น.
plaing_piu
ใจมิอาจสิ้นละเสน่หา
จมความหลังยังคาใครเสมอ
ยิ่งเดียวดายหลายครั้งยังพร่ำเพ้อ
ว่ารักเธอเสมอใจไม่ลืมเลือน
ยังมิอาจสิ้นละปรารถนา
อาจเหลวไหลไร้ค่าว่าเลื่อนเปื้อน
วาดชีวิตคืนฝันวันวานเยือน
มิหยุดเอื้อนคำหวานต้องการใคร
วันเคยชื่นคืนฝันผูกพันจิต
สุนิมิตเสน่หาผ่านมาใกล้
เนิ่นนานแสนแม้นเศร้าสักเท่าใด
สื่อหัวใจไม่ลืมคืนวันชื่นเลย
คำคนว่าเวลาจักรักษาใจ
หากมิใช่เวลานี้จะเอ่ย
จบสิ้นแล้วแก้วเลือนไม่เหมือนเคย
เจ็บรักเลยลับใจไม่หวนคืน
จะหักเหเสน่หากระไรได้
ยากหักใจทดลองมิต้องฝืน
เสแสร้งรักใหม่สักหนึ่งซึ้งวันคืน
ไม่อาจมีชีวิตชื่นอกฝืนลวง
มิอาจหยุดปรารถนารักว่ามั่น
สิ่งผูกพันฝันใฝ่ใครแหนหวง
เนินนานมาตลอดไปนัยทั้งปวง
เธอ...หนึ่งดวงใจฉัน..นิรันดร
๑๑๑๑๑
23 สิงหาคม 2548 13:22 น.
plaing_piu
หนึ่งเดียวใต้เรียวจันทร์
คงรำพันคืนวันเหงา
ชีพผองเป็นของเรา
ไยยังเศร้ากับเงาใคร
เดียวดายมิวายสิ้น
ทอดแผ่นดินหาสิ้นใฝ่
มืดคืนมีฟืนไฟ
อย่าพิไรใจของตน
ดึกดื่นมีดื่นดาว
ประดับราวฟ้ามืดหม่น
ทุกข์ตรองสุขของคน
ไยมิค้นตัวตนจริง
กี่เศร้าใช่เราเจ็บ
กี่แผลเย็บเก็บใจนิ่ง
กี่หนอับจนจริง
ยิ้มกับสิ่งดีพริ้งพราย
ดอกเอ๋ยดอกเคยโศก
ขอหอมโชคโศกห่างหาย
เลวร้ายอย่าได้กราย
อกเดียวดายซ้ำดายเเด
ดึกดื่นวันคืนไหน
อยู่หรือไกลใจยับแย่
กี่หนฟ้าฝนแปร
คนมิแพ้ตลอดกาล
๑๑๑๑๑
13 สิงหาคม 2548 17:01 น.
plaing_piu
ไกลอกว่าพกลมน่าขมขื่น
มิได้ฝืนกลืนกล้ำทำไฉน
ความจำเป็นเห็นอยู่มิตู่ใคร
บอกจากใจไกลแสนแค้นชีวิต
ความรักในมรรคาแห่งหน้าที่
คือวิถีฟันฝ่าชะตาลิขิต
มาแต่ดินดิ้นรนตนพินิจ
ศัตรูมิตรติดดื้อคืออัตตา
บนความจริงสดับสิ่งรับรู้
ลอกกากชูแก่นพันถึงปัญหา
จริงเท็จแยกประเด็นเห็นสัจจา
ตัวตนนิ่งค้นหาอย่าตามตน
รักมิใช่ได้ตลอดดังขอดค่อน
หลงนิวรณ์อ่อนแอมาแต่ต้น
จิตประภัสสร์จัดวางกลางใจล้น
สัมฤทธิผลตนดีที่กระทำ
รักแสนไกลใช่ลิบหยิบมิได้
ปากกับใจใช่กล้าว่าบ่อยพร่ำ
มีรักหนึ่งพึงสะกดใจจดจำ
หนักแน่นคำนึงเหตุผลกลใด
งามสงบพลบสงัดอัตตานิ่ง
ลุความจริงดำรงมิสงสัย
ระงับจิตไร้โศกโลกละไม
รื่นกายใจไร้ธุลีชี้มงคล
๑๑๑๑๑
11 สิงหาคม 2548 05:56 น.
plaing_piu
๑ ฝากฤดีแซ่ซ้อง คุณแม่
ถ้อยบ่มบารมีแผ่ อกอ้าง
น้ำตาเสมอแด ยิ่งเจ็บ
การณ์ก่อนปานทิ้งคว้าง บาปฉะนี้กินใน
๑ หวนรำลึกค่าล้ำ ผู้ให้ กำเนิด
อกพรั่นขวัญเพริดไหว อัดอั้น
คิดถึงแม่แต่ไกล ใคร่กลับ กราบเฮย
แทบบาทมิอาจกลั้น สะอื้นคำเนรคุณ
๑ กรรมคนบาปหยาบช้า กาลก่อน
วันครั่นคืนอกรอน ขาดสิ้น
แลไหนแต่ทุกข์หลอน หลอกจิต
คืนอกแม่แดดิ้น สุขแท้อาทร
๑๑๑๑๑
ฟ้ามืด..หลงปลงใจกระไรหนอ
แสดงต่อหน้าครุ่นคิดคุณแม่
ก่อนเคยไหมได้สำนึกตกผลึกแท้
ฤารู้แต่ชูวัน..พล่ามกันงาม
พรั่งพรูคำด่ำดื่มไม่ลืมแม่
ยอคุณแผ่หนุนรักหนักสู้หาม
เพื่อลูก..ทุกข์ทวีมิครั่นคร้าม
ครั้นตนทรามลามแม่..แน่นิ่งใด
สดับแล..
ยามอยู่แม่แท้มณีไฉน
เพียงทาสในเรือนคั้นจะจัญไร
สำนึกนัยเปลือกแม่แค่จัณฑาล
อารมณ์หยาบบาปร้ายระบายแม่
ผิดหวังแต่ใดผสมผสาน
ไม่รู้เวรกรรมตัวชั่วสามานย์
เวลาผ่านมาสำนึก..ทำไม
เลวดีที่สันดานการเรียนรู้
คนปลดชูคดตรงมิสงสัย
แม่เปล่งมาจากทารกสิ้นตกวัย
จะร้องไห้หัวเราะ..เสนาะจริง
คำแม่ฤาคือแม่น้ำแผ่สร้าน
ไร้กลกาลผสานรับสรรพสิ่ง
ในกายใจใยเยื่อเอื้อพักพิง
ผิดถูกอิงทุกสิ่งชัด..แห่งสัจจา
๑๑๑๑๑๑
8 สิงหาคม 2548 09:54 น.
plaing_piu
๑ ลมฝนล่มสั่งฟ้า วาบไหว
แปลบอัสสุหล่นนัย อกอึ้ง
รักพลันเริ่มแล้วไกล กลับปริ เวทนา
คืนจิตประภัสสร์ขึ้ง สร่างสิ้นโศกจม
มีอะไรให้เธอพลั้งเผลอรัก
ไม่รู้จักมากไปกว่าใฝ่หา
ค้นที่สุดของใจนัยสัญญา
พึงด้นหาสัจจธรรมรักดำเนิน
ชีวิตที่ดำรงมั่นคงยาก
รักยิ่งขวากหนามคั้น..ติ...สรรเสริญ
ทุกย่างก้าวร้าวระทมเผชิญ
คิดง่ายเกินจริงไฟเผาในทรวง
รักมิได้งามง่ายฟูมฟายว่า
รักมีค่าควรนัยให้แหนหวง
รักคือวันคืนยั่งยืนทั้งปวง
ให้...แม้ดวงใจช้ำ...มิคำนึง
รักใครแล้วแก้วจำ..อย่าช้ำโศก
ให้ก้องโลกโศลกรติบ่มิหึง
วาสนาฟ้าดินสิ้น...รำพึง
นานเท่าใดไปมิถึง...จมซึ่งทุกข์
น้ำตารื้นคืนเหงาเศร้า..พอเถิด
หัวใจเพริดไกลบอบช้ำ..ปลอบปลุก
ถึงวันหนึ่งซึ้งนัยไฟโชนลุก
สวรรค์สุขทุกข์นรกผกทะยาน...
หวังได้เห็นแก้วหอมใครล้อมรื่น
มีรักยืนรอบกายสายใยสาน
ค่าสูงนักรักฉะนี้นัยพิมาน
สุขกับบ้านหวานกับรักประจักษ์จริง
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
1600
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
