24 เมษายน 2549 23:34 น.
plaing_piu
๑ เชียงใหม่ไม่ทันหาย ควายอุดรย้อนมาถ่อย
กระเบื้องเฟื่องฟูลอย น้ำเต้าน้อยฤาถอยจม
๑ กติกาเผด็จการ ส่อสามานย์ตำนานขม
การเมืองเรื่องโสมม หลงนิยมลมปากชน
๑ ธรรมะปะอาเพศ บิดเบือนเหตุผลเลศกล
สับปลับสัปดน ป้ายสีคนดีจนเลว
๑ นั่นสถาบันครู เถื่อนไม่รู้นรกเหว
สันดานหยาบพาลเย้ว ฤ โคตรเหลวแหลกแต่ดล
๑ ศรีเมืองชั่วเลื่องชื่อ สถุลฮือกระพือปล้น
สิทธิ์บ้าเลือดฆ่าคน อำนาจล้นกลไกรัฐ
๑ ขี้ข้ากระหือรือ ร้ายสมชื่อซื้อขายสัตว์
โฉดกล้าสารพัด ใดวิบัติถนัดทราม
๑ ละครอุดรเลือด แผ่นดินเดือดเชือดคนขาม
มิกล้าสู้ประณาม ตามอนาธิปไตยกู
๑ หลักเมืองเลื่องลือไฉน บ่ยินใดไห้อดสู
จัณฑาลริอ่านชู สัจจะขู่หลอกผู้คน
๑ อุดรเร่าร้อนกล้า ชูธรรมาประชาชน
เปิดโปงโฉดโกงกล อุบายปล้นสิทธิคนไทย
๑๑๑๑๑
20 เมษายน 2549 00:55 น.
plaing_piu
วันก่อนไปใกล้ขวดดวดสิงห์สอง
แหกปากร้องได้ลีโอมิกซ์โก้ใหญ่
เซียนคาราโอเกะอย่าเอะใจ
พลันร้องได้เต็มร้อยติดวิสกี้จริง
อะไรทำให้ปั้นรางวัลง่าย
คงมิวายเจ็บเคยไม่เฉยนิ่ง
เพื่อน้อง..เมื่อร้องไปจากใจจริง
มิทอดทิ้งอารมณ์รักขมกลืน
คิดถึงความหลังใครอยากใกล้ชิด
นวลสนิทเสน่หากล้าจะให้
รอโอกาสวาสนามิน่าไกล
น้ำตาไหลไม่มีสิ่งที่คิด
ร้องไห้กับเดือน...จึงร้องซึ้งนัก
แถม..พบรักปากน้ำโพ...ตามติด
ปรบมือโหม...โคมทองแห่งชีวิต
ระฆังใจ...ใครหวาน...เพ้อ..ผ่านมา
แต่ละเพลงหวานเศร้าก็เท่านี้
คนไม่มีดีใดให้คุณค่า
ฉันวันนี้...ที่สุดของหัวใจ ..ลา
น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย ...จำ
ร้องเพลงไปใจหายมิวายถวิล
เทพธิดาผ้าซิ่น...หอมกลิ่นร่ำ
ใครเติมแต่งน้ำใจให้จดจำ
ดึกแล้ว..คำนึง..ครวญ...รักรวนเร
สารพัดจัดแนวเพลงแจ้วเจื้อย
เมาจนเลื้อยไปได้ไม่จบเห่
ยิ่งดึกยิ่งคึกซุ่มเสียงทุ่มเท
ซม.เสน่หา..ซึมคนลืมกัน
คนเลวที่รักเธอ ...ชวนเผลอไผล
อยากอุ่นไอรักให้ใจปลอบขวัญ
คำนึง..ใคร..คนดีที่ผูกพัน
ลา..บีบคั้น...ฉันมาไกล..ทิ้ง..ใจร้าย
หมดเบียร์ไปสามขวดพร้อมดวดเหล้า
รางวัลเขาให้ตามความมุ่งหมาย
ร้องจากใจไม่มีที่ระบาย
ออกร้านคนสุดท้ายเดินดายเดียว
ร้องเพลงให้ได้เหล้าพอเมาปาก
ไม่สำรากคำอ้อแอ้แย่เหม็นเปรี้ยว
นิ่งมองฟ้าดื่นดาราเดือนเรียว
มิอาจเกี่ยวใจหลง....พะวงใคร
๑๑๑๑๑๑
19 เมษายน 2549 15:59 น.
plaing_piu
๑ คงได้แต่แลดูอยู่ห่างห่าง
ทุกเส้นทางระหว่างเราทอดเงาสิ้น
นึ่งดึกดึกรำลึกไยใครยลยิน
รอยถวิลเลือนจากไม่มากเกิน
๑ หอมกลิ่นแพรแต่นี้ไม่มีหวน
เนียนเนื้อนวลรัญจวนจางไกลห่างเหิน
พริ้มพรายรสบทเห่เสน่ห์เพลิน
สิ้นดำเนินทิพคีตลีลา
๑ ว่ามากใจ...ไม่มากเกินใครเดินจาก
รักมาอยากพรากก่อนใครซ่อนหน้า
ผิดอะไรใครรู้อยู่เต็มตา
ไปมิลามามิได้รู้ใจเลย
๑ คงเป็นบุญหนุนใจได้เพียงนี้
สิ่งดีดีมีได้ไม่ยากเอ่ย
ระหว่างเราเงาร้างหมางจนเคย
ยามรำเพยพัดทีรื่นดีแล้ว
๑ เก็บความรู้สึกแรกรักแตกต่าง
ฝากความอ้างว้างจมสายลมแผ่ว
บอกคนไกลกระจ่างใครพร่างแพรว
เสียเจ้าแล้วมิสิ้นประทิ่นนวล
๑ มากใจ..ไม่มากจนเกิน..คนหนึ่ง
รำพึงถึงคนไกลไม่คืนหวน
ดอกรักบานแล้วโรยยังโหยครวญ
เพียงมิด่วนทิ้งดอก ...ยอกเกินทน
๑๑๑๑๑๑
18 เมษายน 2549 02:23 น.
plaing_piu
๑ อยากเก็บสิ่งดีดีที่สุดฟ้า
ฟากอันดามันเห็นน้ำเห็นคลื่น
พลิกแรงอ่อนผ่อนตามลมพัดกลมกลืน
ใจเคยขืนคืนสงบ.....พบอัตตา
๑ แพมณีสีระยับสดับคลื่น
ทิวาราตรีกลืนเสียงครืนซ่า
ยอดไม้วู่ไหวหวีดสะกิดตา
เสน่หาอันดามันลืมวันคืน
๑ ธรรมชาติพิลาสค่าสะอาดจิต
เคียงมิตรสนิทใจใคร่ระรื่น
ไร้ทุกข์แทนสุขในใจยั่งยืน
ใครสะอื้นรื้นอกอุ่นละมุนรัก
๑ เคยวาดหวังฝั่งฝันเคียงกันสอง
ร่วมประคองสองใจให้ประจักษ์
อาบทิพย์หยิบบุญญาสวามิภักดิ์
สิ้นสุดสักกี่ภพ...มิจบใจ
๑ ดั่งน้ำฟ้าอันดามันผูกพันสิ้น
คลื่นลมยินดีเป็นพยานให้
ทะเลแยกเป็นเสี่ยงแย่เพียงใด
มั่นคงในครรลองใจของกัน
๑ ปรารถนาอัญมนีที่สุดฟ้า
ฝันกี่คราจะใฝ่ไปถึงฝัน
รักครั้งหนึ่งตรึงตราอันดามัน
คืนนี้ขวัญพลันไกลลับ....ไม่ท้อ
๑๑๑๑๑
15 เมษายน 2549 01:45 น.
plaing_piu
๑ สงกรานต์สนานนัยไร้ความหมาย
ประเพณีเรี่ยรายได้ที่เห็น
วัฒนะคืออะไรไม่ร่มเย็น
น้ำกระเซ็นสาดรดสะกดใจ
๑ จิตวิญญาณถิ่นฐานเดิมมิเสริมส่ง
สิ่งเกิดขึ้นดำรงคงมิใช่
พัฒนามิเว้นความเป็นไท
ประเพณีดีงามให้คิดนัยมี
๑ จักรวาลไพศาลอำนาจธรรมชาติ
คนมิอาจประกาศชัยได้ทุกที่
น้อมเรียนรู้ชูจิตคิดทำดี
ดัดแปลงชีวิตประสานฟ้าดิน
๑ สงกรานต์ผสานวิถีธรรมชีวิต
ดวงอาทิตย์สถิตเมษเหตุร้อนสิ้น
แค้นธรรมชาติไปไร้ยลยิน
คนจำดิ้นรนหนีร้อนแล้งผ่อนคลาย
๑ สงกา..สงกรานต์ถิ่นแปลกยินเรียก
สาดน้ำเปียกเนื้อเนียนยั่วเวียนว่าย
มิใช่รดน้ำขันดอกท่าบอกร้าย
สื่อความหมายให้สุขฤาทุกข์แท้
๑ วัฒนธรรมสะท้อนงามก่อนนี้
เพียงเปลือกมีให้เห็นเป็นกระแส
มุ่งแต่ได้ไม่คิดจิตปรวนแปร
คือบาดแผลประจานตำนานเลว
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
1307
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
