.....สิ่งพึงจำทั้งน้ำตา..... .

plaing_piu

๑     แพหวังจองล่องกันแต่วันก่อน 
คงเผลอตอนอ่อนไหวใจมินิ่ง 
แนวป่าเขาเงาน้ำงามพักพิง 
เป็นเพียงสิ่งพึงจำทั้งน้ำตา 


๑     ลำเลิกคำรำลึกรู้สึกแปลบ 
ไม่หมายอุบายแยบคายแอบว่า 
กระดาษถูกทิ้งดินจนชินชา 
สำนึกสาสมใจตนไม่เจียม 


๑     รู้ใจใกล้เกิน..จริง..ยิ่งเจ็บปวด 
หยิกเล็บรวดเจ็บเนื้อสงบเสงี่ยม 
บ่มลึกลึกรู้สึกนี้ที่ไม่เจียม 
ยามใดเตรียมใจรับ...สำหรับเธอ 

 
๑     ลูกผู้ชายหลายหน้าที่ภาระ 
มั่นสัจจะใช่ทะนงหลงตนเสมอ 
คนผูกพันหันหลังไม่ดั่งเจอ 
รู้...ใจมิได้เผลอ...เธอตั้งใจ

 
๑     ข่าวน้ำป่าบ่าไหลใจแรงเร่า 
ป่านนี้เจ้าทานกระแสไฉน 
ที่เคยชื่นครืนชัดวิบัติภัย 
น้ำตาไหล...ใครจากฝากอาทร

 
๑     ธรรมชาติกระทำคนสำนึก 
ตนตกผลึกชีวิตถูกผิดสอน 
แต่ไม่สิ้นดิ้นรนใจตนร้อน 
ใครยังหลอนอาวรณ์เหลือแล้วเยื่อใย 



                 ๑๑๑๑๑