19 สิงหาคม 2549 14:24 น.
plaing_piu
๑ ล้วงลมจนลนลานคำหว่านไหว
ลมล่วงไยลวงเล่ห์เสน่หา
หลอนลมเล่นลมลมแล้งแล้งลา
พลิ้วจนชาชินคำซ้ำเติมลม
สิ่งดีใครมีมาน่าจะรู้
ลมล่องวู่ไหวรื่นฤาขื่นขม
ลมดึกง่ายนึกว่าตามอารมณ์
ร่ำไรคมคารมคั้นใจบั่นทอน
คืนฝนล่มลมดึกระทึกหนัก
วู่หวีดพักหนึ่งผวาแล้วราอ่อน
ดาวเดือนลับกับใจไร้นิวรณ์
ไยทีท่าอาทรหลอกหลอนจำ
ไหวคำถามความจริงยิ่งไกลลับ
หากหัวใจไม่ดับกับคืนค่ำ
คะนึงโหยแรมโรยหาทุกคราซ้ำ
เสียดายรำพึงในสิ่งไม่มี
รักว่าเล่นเซ่นลมหลอนจมรัก
พึงตระหนักรักใดมิใช่ที่
ลมล่องผิดทิศผ่านรานวจี
แม้ไม่ดีมิได้หมายทำร้ายใคร
ลมล่องไปตามเพรงดั่งเพลงผิว
มิใช่ปลิวรักพันคนหวั่นไหว
ลมหลอกมิบอกเล่ห์เสน่ห์ไกล
ล้วงลมเล่นให้เห็นนัยหัวใจจริง
๑๑๑๑๑
9 สิงหาคม 2549 15:44 น.
plaing_piu
๑ คือหิ่งห้อยน้อยแสงจะแข่งแข
สูงสุดตาว่ายากแล..สักแค่ไหน
ต่ำติดดินบินกล้านภาลัย
มีหัวใจพิสุทธิ์ได้ดุจกัน
๑ มิประชันจันทรากระจ่างฟ้า
พริบพรายหล้าหายโศกมีโลกฝัน
กระจายดินดิ้นฟ้าสิ้นตะวัน
ระยับพรรณรายแสงมากแรงใจ
๑ แข่งศรัทธากะพริบเรี่ยลิบวับ
เต้นสลับระดับต่างทางมืดไหว
ริบหรี่ริบหยิบฟ้าหรือว่าไร
ระวังใจให้ดีมิใฝ่เกิน
๑ หมายใจใสสว่างทางเบื้องหน้า
แสงอ่อนน้อยด้อยค่ากล้าจะเหิน
ที่มืดมิดชี้ทิศนำทางดำเนิน
มิล่วงเกินนวลแขดึกแลนวล
๑ ความเป็นคนแท้จริงดั่งหิ่งห้อย
มิได้ด้อย..เด่น..ยิ่งหลงยิ่งป่วน
ยึดอัตตาศรัทธาร้ายยิ่งไม่ควร
ทุกสิ่งล้วนอนิจจังไม่ยั่งยืน
๑ เป็นหิ่งห้อยประดอยแสงแห่งสัจจะ
ตามภาระกระจ่างบนทางรื่น
ประดับราตรีสมความกลมกลืน
นวลพร่างพื้นพสุธานภางาม
๑๑๑๑๑
6 สิงหาคม 2549 14:33 น.
plaing_piu
๑ อกนี้เคยมีใครสานใยรัก
ใจทอถักความหนักแน่นศักดิ์ศรี
มโนธรรมสำนึกเพียงนึกดี
มากกว่านี้อยู่ที่ใจคนให้มา
๑ เวลาคงบ่งนัยคนให้รู้
รักฤาชู้เพียงชื่นชั่วคืนหา
เช่นราตรีหอมสงัดลมพัดพา
รุ่งก็ราโรยรางน้ำค้างพรม
๑ ยิ่งมิใช่ความจริงแม้วิ่งหา
หลงกลิ่นราตรีรื่นเพียงคืนข่ม
ใจสับสนค้นยากยิ่งบากคม
บาดอารมณ์ขมกลืนคืนเดียวดาย
๑ อกนี้เจ็บจำเก็บนัยใครสะอื้น
หวนวันคืนงดงามมากความหมาย
ปรารถนาสารพันท้าทาย
มิเคยร้ายกรายนวลคร่ำครวญเลย
๑ มิใช่วาสนาได้ถวิล
หวังยลยินสิ้นคิดหมดสิทธิ์เอ่ย
ลมฝนคลั่งสั่งดาวเดือนไม่เหมือนเคย
คนซ้ำเย้ยก่อนเลยลา....สาสมแล้ว
๑ กระแสหลากมากสายจบปลายน้ำ
แรง..อ่อนดำเนินไปไม่เคยแผ่ว
สายใยรักถักทอพอเห็นแนว
ขาดสิ้นแล้วหัวใจคนให้มา
๑๑๑๑๑
2 สิงหาคม 2549 02:21 น.
plaing_piu
๑ หากทะเลเห่คลื่นเหมือนคืนก่อน
คนห่วงหาอาวรณ์ไม่ย้อนหวง
สุดฟากฟ้าทะเลฝังใจทั้งดวง
ลมมิต้องพัดล่วงไปห่วงใคร
๑ มืดสุดฟ้าดาราเดือนเกลื่อนระยับ
นิ่งสดับคลื่นพลิกระริกไหว
รื่นอารมณ์ห่มรำเพยรำไร
อยากร้องไห้คนใจดำมิคำนึง
๑ ความรู้สึกลึกกว่าราตรีสงัด
ยากเกินวัดใจหวังสักครั้งหนึ่ง
เคยอบอุ่นครุ่นนัยให้รำพึง
แต่มิถึงก้นบึ้งใจคนไกลเลย
๑ ทะเลใจไร้คลื่น...ไยกลืนกล้ำ
เก็บรอยจำเจ็บทำไมไม่เอื้อนเอ่ย
อันใดหมองต้องชังทั้งปวงเคย
อย่านิ่งเฉยเลยสงัดมิจัดเจน
๑ คลื่นทะเลเห่ไหวใครประหวัด
คืบคืนซัดสะบัดศอกระลอกเล่น
ยิ่งลมพลิกระริกคลื่นสะอื้นเอน
เสียดายเช่นคนเป็นอื่น.....ไร้คลื่นลม
๑ ฟ้ามืดมิดปิดประกายมิได้สนิท
คนยังมีชีวิตนิมิตบ่ม
ทอหวังทั้งสุดฟ้าน่านิยม
จะลมลมแล้งแล้งมีแรงใจ
๑ แรงคลื่นยากยืนท้าทะเลป่วน
ไร้คลื่นชวนหวั่นจนเกินทนไหว
ปริศนาธรรมชาติน่าบาดใจ
คนร้างไปไม่ลาบาดอารมณ์
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
1712
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
