plaing_piu
๑ ใจพรากจากความจำหวนรำลึก
นัยรู้สึกผลึกรานแห่งหวานขม
น้อยหนึ่งไม่ถึงพิสุทธิพรหม
เพียงมิข่มปรารมภ์อ้างว้างราแรม
๑ ลมฝนต้นวันผ่าวชื้นหนาวดึก
มืดมวลพฤกษ์อวลกลิ่นไอดินแต้ม
แสงไต้รำไรหม่นมองฝนแซม
หอมกลิ่นแก้วแผ่วแก้มแอร่มนวล
๑ โตรกหินธารรินหลั่นกระทั้นเหยาะ
เพลงน้ำเลาะออเซาะวันคืนผันผวน
เบาหนักมิพักบรรเลงรัญจวน
ดั่งใจจากพรากครวญนวลแรมโรย
๑ น้ำตาใครคาแก้มคืนเเรมเร่า
ฝนเบาเงาแลบฟ้าไกลหาโหย
เทใจจะพรากประจักษ์รักฝากโปรย
มิราโรยโดยค่า.. แห่งอาทร
๑ ต้น- ปลายสิ่งร้ายดีถึงที่สุด
ใจสมมุติ...จิตพุทธะ- รู้..ละหลอน
ไม่มี... รัก- ชัง...หลงดงนิวรณ์
ไร้ใจ..
1566
24
0
หน้าส่วนตัว
