พี่ดอกแก้ว
ดอกไม้งามยามอรุณอุ่นรังสี
ดุจมณีดาราพาวาบหวาน
ดอกไม้เฉาเคล้าแสงสุริยกานต์
ดุจอกรานแหลกลงตรง....ปุถุชน
ต่างแต่พระอริยบุคคลผู้ละหลง
และปลดปลงปวงศัตรูสู่มรรคผล
แม้นดอกไม้อับเฉาไม่เศร้ากมล
กลับงามล้นยิ่งงามยามต้องมอง
เมื่อรับรู้ดูสิ่งที่จริงแท้
ความเปลี่ยนแปรดับไปในสิ่งผอง
มีดวงตาดุจแก้วอันเรืองรอง
ที่ฉายส่องทะลุม่านแห่งกาลลวง
ความอับโชคโศกศัลย์อันทุลักษณ์
ได้ประจักษ์จริงใจไปทุกห้วง
พบชีวิตไร้สิทธิ์สิ่งทั้งปวง
มิอาจทวงถามคืนคราชื่นบาน
เห็นดอกไม้อับเฉาทุกคราวดอก
มิอาจกลอกกลับใจให้ฟุ้งซ่าน
มีไตรลักษณ์ถักร้อยสร้อยสุมาย์
เป็นดอกไม้เบ่งบานในหัวใจ
929
3
0
หน้าส่วนตัว
