เพียงพลิ้ว
เพียงสายลมพรมใจให้ตื่นเต้น
พัดโชยเย็นกลางกมลคนหวั่นไหว
มิอาจคว้าลมพรอดตลอดไป
คนร่ำไห้คนหลงพะวงลม
คือสายลมพรมผ่านหวานชั่วคราว
ทิ้งความหนาวฝากไว้ให้ขื่นขม
ป่านนี้คงพลิ้วใจใครอื่นชม
จำต้องข่มความหม่น...ทนเดียวดาย
เป็นสายลมพรมใจใครเพียงครู่
รักมีอยู่มิงามไร้ความหมาย
จึงลาทิ้งให้หนาวร้าวใจกาย
เจ็บมิวายรักขมเพราะลมลวง
รักคงใช่ของเล่นเช่นลมว่า
จึงง่ายลามิให้ใครแหนหวง
คราลมโชยรีบรักรีบตักตวง
ลมทิ้งช่วงคือวันช้ำน้ำตานอง
ลมเจ้าเอ๋ยเคยคิดจะหยุดไหม
หยุดพาใจใครสะบัดอกกลัดหนอง
วอนลมเลิกกระทำเลิกลำพอง
มีคนหมองลมลวงใจให้ร้าวราน
เพียงสายลมย้ำใจให้คิดถึง
ครารักซึ้งจับใจในคำหวาน
เ
1671
22
0
หน้าส่วนตัว
