นั่งเดียวดายกลางสายลมหนาว ใจปวดร้าวอ่อนแอและอ่อนล้า เหม่อมองหิมะโปรยหล่นบนฟ้า ใยน้ำตาจึงรินไหลไร้เหตุผล... อยากจะปัดเป่าความเศร้าโศก อุปโลกห์...ว่าสุขใจไม่สับสน แม้ทุกข์เพียงใดยิ้มรื่นชื่นกมล เพื่อให้คนรอบข้างได้วางใจ... พบปัญหาน้อยนิดจิตกังวล ต้องอดทนเมื่อปัญหาพาหวั่นไหว แม้อ่อนแอ อ่อนล้า กล้าก้าวไป สู่เส้นชัย...ของชีวิตลิขิตมัน... นั่งมองเหม่อหิมะขาวที่พราวหล่น ดั่งต้องมนต์...ล่องลอยปล่อยใจฝัน คิดถึงพระอาทิตย์คิดถึงพระจันทร์ คิดถึงวัน...น่ายินดีมีมาถึง....
2746
9
0
หน้าส่วนตัว
