ดอกบัว
เพ็ญสกาวพราวแสงแกล้งมรุ
เด่นดำรูกระจ่างกลางฟากฟ้า
ส่องแพรวพราวกล้าแกร่งดุจธาดา
ลิขิตฟ้าบรรเจิดเพริศถมา
แสงดาวน้อยต้อยต่ำมิล้ำเลิศ
มิบังเกิดแวววาวดาวคุณค่า
มิอาจแจ่มบรรเจิดเกิดศรัทธา
แค่คุณค่าแสงดาวพราวกลางเพ็ญ
หากแสงดาวพราวแจรงคิดแข่งจันทร์
รอเมฆผันลอยแปรบังเดือนเด่น
ลำพังดาวล้านดวงพวกพ่วงเกณฑ์
ย่อมยากเย็นแข่งบุญญาเจ้าราตรี
แต่แสงดาวพราวเด่นเพ้นประดับ
คอยขยับเวหาสกาวศรี
แต้มอัมพรงดงามวาวรุจี
เมทินีประไพโสภนา
ดุจต้นไม้มีใบไม่มีดอก
มิงามงอกพวงพุ่มแต่งแหล่งหล้า
คงประหนึ่งเดียวดายท่ามสายตา
เหมือนตัวยาขาดสารวิตมิน
ดั่งเมืองแมนแดนสรวงรวมพวกผอง
ทั้งเทเวศร์ประคอ
หน้าส่วนตัว
1622
10
0
