๏ ทิวาวารเคลื่อนคล้อยดูอ้อยอิ่ง ดั่งหยุดนิ่งมิผ่านให้กาลผัน กาลเวลายาวนานเกินจำนรร ดุจแกล้งคนไกลกันให้ฝันคอย ยามราตรีมองเดือนเด่นเพ็ญนภา มองดาราแล้วเราก็เหงาหงอย ยิ่งดึกดื่นน้ำค้างพร่างพรมดอย แสนเศร้าสร้อยละห้อยหายอดยาใจ แต่ละคืนผันผ่านวันวารล่วง ทุกห้องห้วงความฝันสะท้านไหว เกรงความต่างซ้อนทับจับทรวงใน เพาะบ่มใยเหินห่างอย่างเยือกเย็น ร้อยทิวาพันราตรีที่ลาลับ กี่จันทร์ดับสุรีย์หายยังใคร่เห็น จะยาวนานเพียงใดไม่ลำเค็ญ มิว่างเว้นความคำนึงถึงคนไกล ๚ะ๛
1948
15
0
หน้าส่วนตัว
