๏ ภพใดฤๅส่งให้ เกิดมา ในร่างคนธรรมดา เช่นนี้ สรีระกอปร์กายา ดาษดื่น โลกเฮย แปลกแค่จิตลับลี้ ซ่อนซ้อนเกินเห็น ๏ เป็นมนุษย์เลิศสุดแล้ว ชีวัน นี้แล สรรพสิ่งนับอเนกอนันต์ แหล่งหล้า กินนอนถ่ายสืบพันธุ์ เพลินอยู่ จิตที่ครองกลับกล้า หลบเลี้ยวโลดเถลิง ๏ สำราญเริงท่องฟ้า บาดาล วาบวับจินตนาการ เพริศพร้อย ซอกซอนทั่วถิ่นฐาน สามโลก ถึงโซ่ตรวนตามร้อย สุดกั้นกีดขวาง ๏ วาดวางอนาคตได้ จากจินต์ ดลดุจองค์อมรินทร์ แต่งแต้ม ทุกข์สุขส่งใจถวิล ปรุงเปลี่ยน แปลง
3092
7
0
หน้าส่วนตัว
