ศิลป์กีรติ ว่าโร๊ะ
เดินอยู่คนเดียวอย่างอ้างว้าง เหม่อมองผู้คนรอบกาย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เจอมากมาย แล้วมันก็ค่อยผ่านไป
ก้าวไปคนเดียวบนหนทาง อย่างไม่รู้ร้อนหรือหนาว
ก็เป็นอย่างนี้เรื่อยมาทุกคราว และคงเป็นแบบนี้ต่อไป
ก็ยังไม่มีใครเข้ามาเติมแต่ง ชีวิตในส่วนที่ขาดหาย
เหงามานานเปล่าเปลี่ยวเหลือเกิน ไม่มีรสชาติอะไร
ไม่กล้ามองผู้คนที่เดินผ่าน ก้มหน้าลงมองดูพื้นดิน
เดินเรื่อยเปื่อยพอเหนื่อยก็พัก อุปสรรคก็เจอเข้าไป
อยากมีรักแต่มันก็กลัว ไม่เจียมตัวสะเออะไปรักใคร
เลยไม่อยากคิดบังอาจชอบใคร เพราะเรามันไม่มีดีอะไรเลยสักอย่าง
17 พฤษภาคม 2544
หน้าส่วนตัว
467
1
0
