นกตะวัน
เส้นทางที่พาเรามาสูงขึ้น สูงขึ้นเรื่อยๆ จนหอบ เหนื่อย เมื่อย และต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ ทั้งยังต้องลอดใต้ดงไม้รกทึบ เบียดเสียดดงสาบเสือที่หนาแน่น และหลีกหนามแหลมคมของไม้พุ่ม นานๆสักครั้งจึงมีที่โล่งโปร่งต้นไม้ให้เราได้สูดอากาศบริสุทธิ์และมองดูแนวเขาที่เห็นอยู่ลิบๆบ้าง แต่เราไม่รู้สึกร้อน เพราะอากาศที่ค่อนข้างเย็นนั่นเอง จนกระทั่งเราได้ยินเสียงครวญครางของไผ่ที่ขึ้นเรียงรายอยู่ริมทางและไหล่เขาที่ลาดชันลงไปยังลำห้วยเบื้องล่าง
ใบไผ่พลิ้วหวิวไหวลมไกวสั่น
กรีดเสียงลั่นพลันแข่งน้ำแรงไหล
เป็นเสียงร้องก้องป่ามาแต่ไกล
หรือร้องไห้นางไม้ร่ำครวญคร่ำฮือ
แล้วลำไผ่ไหวเบียดเอี๊ยดเอียดบ้าง
คล้า
528
4
0
หน้าส่วนตัว
