ป.เป้ง
นั่งเรียนอยู่จิตใจก็ฟุ้งซ่าน เกิดอาการสับส่ายขึ้นแล้วนี่
สมาธิก่อนหน้าที่เคยมี ไปไหนนี่หายไปไหนใครหยิบไป
มันหายไปก็เพราะเธอเธอคนนี้ คนที่มีรอยยิ้มกลุ้มกลิ่มให้
ก่อนมาเรียนยิ้มให้ฉันแสนชื่นใจ ยิ้มให้ใครก็แล้วแต่ไม่แคร์คน
มันทำให้ใจฉันมันพร่ำเพ้อ หลงละเมอเรียนอะไรก็ไม่สน
ดึจริงๆที่เกิดมาเป็นคน ที่หลงตนว่าเค้าให้ใจแก่เรา
มีความสุขอยู่ได้ไม่นานนัก ก็อกหักสักวาว่าฉันนี่
คิดไปเองฝ่ายเดียวหลายนาที ดูดีดีเขาก็มีแฟนแล้วเอย
อันผู้หญิงขาวหมวยสวยหน้าใส เธอได้ใจฉันไปหมดแล้วนี่
แค่ยิ้มมาฉันก็บ้าไปเป็นปี ถ้าให้ดียิ้มให้ฉันท
หน้าส่วนตัว
539
1
0
