ลำน้ำน่าน
แสงอุษาอโณทัยในงามเงียบ
หนาวเย็นเยียบค่อยค่อยจางอย่างรู้สึก
เปิดเปลือกตาเบิกโลกโศกรำลึก
ลอยสำนึกไหวคว้างไปตามลม
เพลงนิรันดร์ยังบรรเลง-เซนดนตรี
ในเฉดสีใบไผ่ร่วงหน่วงทางถม
ณ ดินแดนแน่วนิ่งจิตดิ่งจม
ไร้ตรอมตรมระลึกรู้-อยู่ภายใน
เอาความเงียบเรียบง่ายหมายสารัตถะ
ทุกผัสสะจินตภาพอาบอ่อนไหว
เพียงใบไผ่พลิ้วพรายคล้ายเพลงใจ
ต่างปลิดปลิวลิ่วไปในจักรกาล
จิตวิญญาณสว่างไหวในความว่าง
เพียรปล่อยวางโซ่ตรวนล้วนสังขาร
วางอารมณ์ภักดิ์ลงตรงศีลทาน
เผยคุณค่าเกษมศานต์นิยามเซน
ฝันถึงแดนอุษาโยคโลกตะวันออก
ยามไม้ดอกร่วงคว้างรายทางเห็น
ปล่อยชีวิตให้ไหลผ่านสายธารเย็น
ลอยลำเค็ญไหลร้างอย่างเข้าใจ