เหมือนโกรธกัน  หันหลัง บังใบหน้า

อยากรู้ว่า สวบใส หรือไม่เล่า

สักนิดเดียว เหลียวหน้า มาหาเรา

มีคนเขา ข้องใจ หวังได้ยล

อยากมองตา ว่าใจ ดีไหมหนอ

แม้คอยรอ เมื่อไร จะได้ผล

ต้องคัดสรร วรรณกวี ที่มีมนต์

เสกให้คน นี้นั้น หันมาที

ปล๑ ...ล้อเล่น

ปล๒ ..จริงได้ก็ดี

ปล๓... ดีใจ

ปล๔.. ขอบคุณ

มือพนม ก้มวอน ขอพรพระ              ลูกนี้จะ อธิษฐาน มาขานไข สิ่งมุ่งหวัง ครั้งเก่า เราตั้งใจ                       ยังมิได้ ตามหวัง สักครั้งครา จนใจหนอ ท้อแท้ เหมือนแพ้พ่าย  ยิ่งเดียวดาย ดุจขาด วาสนา  สิ่งศักดิ์สิทธ์ ท่านไย ไม่เมตตา                             ปล่อยเวลา เลยผ่าน จนนานเนา  

อธิษฐาน สิ่งไร ก็ไร้ผล                   

ท้อเสียจน จิตใจ ให้อับเฉา

หมดความหวัง ดั่งคิด ชีวิตเรา                    อยู่กับเหงา เศร้าหมอง แต่ต้องทน

 คนลุ่มน้ำ เจ้าพระยา น่าสงสาร                 

อธิฐาน เท่าไร ก็ไร้ผล

ขอยกเลิก คำอธิษฐาน นั้นอีกคน                ไท้เบื้องบน หรือว่า มิปรานี

ทิ้งหัวใจ ดวงน้อย ลอยตามน้ำ                  

ลงในลำ เจ้าพระยา หาน้องพี่

เผื่อบางใคร ใจงาม น้ำใจดี                      

อาจจะมี ความหวัง ยังคอยปอง

    สัจธรรม นำพา ให้มาถึง                   

    พบวันหนึ่ง ซึ่งที่ มีความหมาย

    ยากบรรยายว่าสุข หรือทุกข์ใจ

                  ค่อนชีวิต ติดอยู่ เป็นผู้สอน              

                  ทุกขั้นตอน ตั้งกฎ กำหนดให้

                  ส่วนมากก็ สัมฤทธิ์ผล ทุกคนไป           

                  อาจมีไม่ สมหวัง เหมือนดั่งปอง

   วิญญาณครู  อยู่ใน สายโลหิต                สอนลูกศิษย์ วัยเยาว์ เขาทั้งผอง    เป็นเรือจ้าง กลางน้ำ ข้ามลำคลอง        

    ถึงคราต้องกำหนด ปลดระวาง

                 วันนี้หมอง ต้องลา พ้นหน้าที่               

                 จากเพื่อนพี่ น้องน้อง พาหมองหมาง

                 ความผูกพัน นั้นเอ๋ย มิเคยจาง                                  เพราะเราต่าง ร่วมงาน สานสัมพันธ์  แม้จากไป ใจก็ ขอคิดถึง                     

 สักเสี้ยวหนึ่ง ของใจ ไม่แปรผัน

             ก้าวต่อไป กับเวลา พาผันผ่าน

             ปิดตำนาน อาชีพครู.... ผู้สอนคน