14 กุมภาพันธ์ 2548 08:53 น.
ทัดหทัย
ดินที่พร้อยรอยระแหงหลังแล้งผ่าน
เฝ้าหวังการพร่างพรำของน้ำฝน
เหมือนหัวใจที่ระโหยโดยทุกข์ทน
รอคอยคนยื่นเศษความเมตตา
แล้ววันนี้ที่รอก็ได้เห็น
มีเธอเป็นกำลังใจคนไร้ค่า
ให้มีวันแสนหวานสานศรัทธา
ลบเหนื่อยล้าปวดร้าวก้าวเคียงกัน
คือดอกรักผลิช่อทอความหวัง
บานสะพรั่งอยู่ในกลางใจฉัน
คอยเติมความสดชื่นทุกคืนวัน
จนความฝันงอกงามเป็นความจริง
เทวีแห่งแสงสว่างทางชีวิต
เนรมิตความสุขเหนือทุกสิ่ง
เอื้ออบอุ่นอ้อมใจให้พักพิง
กระทั่งยิ่งรู้จัก......ยิ่งรักเธอ
11 กุมภาพันธ์ 2548 17:15 น.
ทัดหทัย
ความเป็น เธอกับฉัน นั้นเหินห่าง
มีช่องว่างชวนกังวลจนหวั่นไหว
ทั้งว้าเหว่หวาดผวาเวลาไกล
แทบร้องไห้เพราะโหยหาทุกนาที
กับการทนจนท้อนานต่อเนื่อง
คือการเปลืองหัวใจใช่ไหมนี่
อยากให้ เธอกับฉัน อันเคยมี
ถึงคราวที่ต้องจบหลังทบทวน
รวมความกล้าเกินพอก่อนขอนัด
คิดทางตัดปัญหามาถี่ถ้วน
จะทำตามความตั้งใจไม่เรรวน
เอ่ยปากชวนเธอผสานการเป็น เรา
25 มกราคม 2548 12:52 น.
ทัดหทัย
เพราะรู้ว่ายากจะมีใครดีพร้อม
เธอก็ย่อมบกพร่องบ้างในบางข้อ
แต่ที่เป็นอยู่เดี๋ยวนี้ดีเกินพอ
มีค่าต่อหัวใจฉันไม่ผันแปร
อาจไม่สวยอย่างสาวชาวสวรรค์
อาจดื้อรั้นบางครั้งชอบตั้งแง่
อาจเจ้าคิดเจ้าแค้นแสนขี้แย
อาจเอาแต่ขี้บ่นจนเกินไป
ตราบเป็นเธอที่เห็นที่เป็นอยู่
ฉันรับรู้และพร้อมยอมรับได้
ลบช่องว่างระหว่างเราด้วยเข้าใจ
กับสายใยรักมั่นฉันมอบเธอ
6 มกราคม 2548 09:31 น.
ทัดหทัย
แทบเท้าเธอนี่ไงหัวใจฉัน
จะเหยียบมันก็ได้ฉันไม่ว่า
แต่หากย่ำก็ให้ยับลงกับตา
ฐานไร้ค่าเกินให้เธอไยดี
แทบเท้าเธอนี่ไงหัวใจฉัน
เธอเหยียบมันแค่ไหนก็ไม่หนี
แม้เสี้ยวเศษเวทนาโปรดอย่ามี
เป็นโทษที่มันเผยอรอเธอรัก
แทบเท้าเธอนี่ไงหัวใจฉัน
เชิญเหยียบมันลงไปให้กระอัก
อย่าประวิงเวลาเนิ่นช้านัก
เอาให้หนักให้หนำ....ถ้าทำลง
5 มกราคม 2548 12:23 น.
ทัดหทัย
เคยผ่านหนาวกว่านี้แล้วนี่นะ
คล้ายคล้ายจะทนได้โดยไม่ฝืน
หนาวแสนหนาวก็ยังอุ่นทั้งคืน
อยู่ใต้ผืนผ้านวมเธอร่วมนอน
มาปีนี้หนาวนิดกลับพิษมาก
เมื่อเธอจากไปไกลไม่เหมือนก่อน
แค่วูบหนึ่งซึ่งหนาวก็ร้าวรอน
ใจเต้นอ่อนจนอาจต้องขาดใจ
คนว้าเหว่หวาดผวาเกินกว่าหวัง
เฝ้าแต่นั่งซบหน้าน้ำตาไหล
กี่คืนหนาวเนิ่นนานล่วงผ่านไป
ข่าวคนไกลกลับไม่มีแม้วี่แวว
หน้าส่วนตัว
1510
