20 สิงหาคม 2547 12:10 น.
ทัดหทัย
เราอาจอยู่คนละปลายของสายรุ้ง
แต่ยังมุ่งรักมั่นมิหวั่นไหว
เรียวรุ้งโค้งโยงระหว่างคนห่างไกล
เชื่อมหัวใจเหมือนอยู่เคียงคู่กัน
ทุกทุกความคิดถึงจึงอบอุ่น
รักละมุนยิ้มละไมพราวในฝัน
แทนว้าเหว่เวิ้งว้างระหว่างวัน
โดยยืนยันนิยามความศรัทธา
เราอาจอยู่คนละปลายสายรุ้งนี้
ติดขัดที่ห่างไกลเกินไปหา
แล้วจดหมายอีกฉบับตอบกลับมา
ลงท้ายว่า รักเสมอ ...ไม่เผลอลืม
12 สิงหาคม 2547 09:00 น.
ทัดหทัย
ราวกับเข็มนาฬิกาล้าแรงเคลื่อน
ความไหลเลื่อนของเวลาช้าจริงหนอ
ทุกนาทีที่ผ่านกับการรอ
มันเกินพอให้คล้ายตายทั้งเป็น
ยิ่งวันแล้ววันเล่าเฝ้ารอเก้อ
ไม่มีเธอแม้เงาให้เราเห็น
คนถูกเมินเหินห่างอย่างเลือดเย็น
กลืนลำเค็ญแทบคลั่งทั้งน้ำตา
ก็หลงรอเธออยู่เธอรู้ไหม
รอด้วยใจเจ็บช้ำคร่ำครวญหา
หากยังเหลือเยื่อใยให้รีบมา
เพื่อบอกว่าจากนี้ไปไม่ต้องรอ
2 สิงหาคม 2547 13:40 น.
ทัดหทัย
เป็นก้อนเนื้อที่เมื่อเชือดมีเลือดไหล
แต่เหตุใดหยาบกระด้างอย่างก้อนหิน
เพราะอ้างว้างกังวลจนชาชิน
ถ้าเป็นดินก็ระแหงผ่านแล้งมา
แล้วหยดหนึ่งน้ำใจใสสะอาด
ที่เธอหยาดรดหัวใจคนไร้ค่า
ช่วยเปลี่ยนแปลงสันดานเคยด้านชา
ให้หวังว่ายังมีวันฝันสวยงาม
จนก้อนเนื้อก้อนนั้นเริ่มหวั่นไหว
เป็นหัวใจเปี่ยมรักเกินหักห้าม
แค่มีเธอ...มีสุขทุกโมงยาม
เธอคือความสดชื่นแห่งคืนวัน
เป็นศรัทธาปานเทวีชุบชีวิต
ให้มีสิทธิ์มีรอยยิ้มอิ่มเอิบฝัน
และนี่คือสัญญากล้ายืนยัน
หัวใจฉันทุกห้องเป็นของเธอ
31 กรกฎาคม 2547 11:46 น.
ทัดหทัย
เธอเคยบอกเสมอว่าฉันตาหวาน
ยิ่งประสานตากันแล้วหวั่นไหว
มีเงาเธอกระจ่างอยู่ข้างใน
เผยว่าใจฉันนี้มีเธอครอง
เป็นหน้าต่างหัวใจที่ใสซื่อ
มันเคยหรือหลอกใครที่ได้จ้อง
วันหนึ่งตาคู่นี้มีน้ำนอง
เพียงเพราะต้องเลิกฝันจบกันไป
ทุกคนบอกฉันว่าตาฉันเศร้า
ฉายแต่เงาความหมองเหมือนร้องไห้
ทุกวันนี้มิกล้าสบตาใคร
กลัวว่าในตาฟ้องเงาของเธอ
30 กรกฎาคม 2547 19:21 น.
ทัดหทัย
ทุกทุกร้อยถ้อยเรียงเพียงทอรุ้ง
ทอดข้ามคุ้งโค้งฟ้ามาเสกฝัน
ฝากหัวใจให้ประจักษ์รักผูกพัน
ช่วยเติมวันแสนหวานสานศรัทธา
คล้ายคล้ายร่ำคำรักถักเกลียวหวัง
จนบางครั้งทำให้อยากไปหา
อยากให้มีเงาแก้วกลางแววตา
เพื่อบอกว่ายืนยันสัญญาใจ
ทีละวรรคอ่านอักษรบทกลอนซึ้ง
แล้วคิดถึงคนบรรจงส่งมาให้
ตอนนี้เธอเขียนกลอนออดอ้อนใคร
นานแล้วไม่ส่งมา.....หรือว่าลืม
หน้าส่วนตัว
1285
