1 มกราคม 2548 18:13 น.
ทัดหทัย
กล่องของขวัญปีใหม่จากใครหนอ
กระดาษห่อคุ้นตาว่าเคยเห็น
หลังแกะกล่องต้องกลืนฝืนลำเค็ญ
ที่แท้เป็นของขวัญฉันให้เธอ
การส่งมันกลับมายิ่งกว่าหยาม
พร้อมข้อความคล้ายหยันที่ฝันเก้อ
ว่าจากนี้ตลอดไปไม่ต้องเจอ
อ่านแล้วเหม่อยืนหมองน้ำนองตา
จากของขวัญกลับกลายทำลายขวัญ
คนมองมันเจ็บแปลบจนแทบบ้า
อีกบทเรียนความระกำนอกตำรา
คงคุ้มค่ากับการแค่เพิ่มแผลใจ
25 ธันวาคม 2547 09:36 น.
ทัดหทัย
เลือนลางรักร้างรอยพร้อยแผลฝาก
คอยการจากมากเจ็บเก็บกลืนกล้ำ
สร้อยเศร้าจนหม่นไหม้ใจเกยกรรม
ไหวหวั่นซ้ำช้ำชอกบอกบ่งรอย
รอยบ่งบอกชอกช้ำซ้ำหวั่นไหว
กรรมเกยใจไหม้หม่นจนเศร้าสร้อย
กล้ำกลืนเก็บเจ็บมากจากการคอย
ฝากแผลพร้อยรอยร้างรักลางเลือน
24 ธันวาคม 2547 13:35 น.
ทัดหทัย
สะพานรุ้งทอดรอต่อหน้าแล้ว
รอเพียงแก้วกล้าพอร่วมก่อฝัน
ฝ่าขวากหนามแค่ไหนไม่ทิ้งกัน
เก็บเกี่ยววันหวานหวามแห่งความรัก
เรามีเรา..เข้าใจกัน..เชื่อมั่นเสมอ
ฉันกับเธอต่างเผยใจให้ประจักษ์
เป็นสัญญาซื่อตรงมั่นคงนัก
เพราะทอถักศรัทธาเฝ้าอาทร
แม้ค่ำลงระหว่างทางช้างเผือก
เราอาจเลือกกระซิบคำพร่ำฉะอ้อน
วานดาวรายแวดล้อมช่วยกล่อมนอน
พร้อมอวยพรให้เรานั้นหลับฝันดี
ทั้งรุ้งพราวดาวพร่างรายทางฝัน
คืนและวันหว่านมนต์รักล้นปรี่
หอมเอยหอมเสน่หาทุกนาที
คอยแค่มีบ้างไหม...ใครร่วมทาง
18 ธันวาคม 2547 11:23 น.
ทัดหทัย
ฉันไม่ตายตรงนี้หรอกที่รัก
แค่อกหักอีกหน..ชินจนเฉย
ถ้าไม่เหลือเยื่อใยก็ไปเลย
ป่วยการเอ่ยอำลาเหมือนอาลัย
ถึงฉันตายต่อหน้า..ก็อย่าเกี่ยว
ขอร้องเชียวว่าอย่าน้ำตาไหล
เมื่อต่างคนก็ต่างเส้นทางไป
เราควรไกลจากกันนิรันดร์กาล
ยื่นคำขาดคือห้ามเธอถามถึง
ทุกอย่างพึงเหมือนละครตอนปิดม่าน
ไม่ต้องมีพิรี้พิไรให้รำคาญ
แม้เนิ่นนานถึงชาติไหน..อย่าได้เจอ
8 ธันวาคม 2547 09:57 น.
ทัดหทัย
วันนี้ฟ้าทั้งฟ้าสีฟ้าใส
พร้อมหัวใจสีชมพูมีคู่ฝัน
และจากใจสู่ใจได้ผูกพัน
ด้วยรักอันอบอุ่นละมุนละไม
หมู่ผีเสื้อเริงร่อนรำฟ้อนรับ
มวลนกขับเพลงขานกังวานใส
หลากสีสันบรรจงย้อมพงไพร
เมื่อดอกไม้เหล่านั้นแข่งกันบาน
ระหว่างรอรุ้งเลื่อมทอดเชื่อมฟ้า
แค่สบตานิดหนึ่งก็ซึ้งหวาน
เติมความหวังกำลังใจไปชั่วกาล
จะเนิ่นนานแค่ไหนเต็มใจรอ
รู้ว่ารักถักเกลียวสานเรียวรุ้ง
โยงข้ามคุ้งโค้งฟ้ามาแล้วหนอ
คอยเยื่อใยยึดเหนี่ยวแน่นเหนียวพอ
เราจะคลอเคียงข้างร่วมทางเดิน
หน้าส่วนตัว
1329
