23 พฤษภาคม 2551 14:20 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
พ่อตั้งชื่อเจ้าไว้หทัยชนก
พ่อเคยกกกอดเจ้าถึงเช้านั่น
ตอนเจ้าเจ็บป่วยกายมาหลายวัน
ใจพ่อนั้นแทบแตกจะแหลกลง
ตอนที่เจ้าเกิดมาสายตาพ่อ
เฝ้าจดจ่อต่อลูกผูกใจหลง
มือเล็กเล็กเด็กน้อยค่อยบรรจง
จับไว้ตรงใจพ่อไม่ขอวาง
รอยยิ้มแรกที่มาตาเจ้าหลับ
ช่างประทับกับใจเกินใครขวาง
ใบหน้าพ่อเอิบอิ่มยิ้มตอบพลาง
มองไม่ห่างจากเจ้าทั้งเช้าเย็น
ตอนนี้เจ้าโตมาในหล้าโลก
ยังความโศกในใจให้พ่อเห็น
เจ้าเจ็บปวดเพราะใครทำให้เป็น
เจ้าทุกข์เข็ญเพราะใครให้บอกมา
เจ้าตอบว่าพ่อจ๋ามาขอโทษ
พ่ออย่าโกรธที่ทำให้ช้ำหนา
ลูกตั้งท้องก่อนเรียนจบพบน้ำตา
ลูกบากหน้ากราบเท้าพ่อขออภัย
ลูกคบเพื่อนไม่ดีมีเป็นกลุ่ม
ใจลูกรุ่มร้อนรนทนไม่ไหว
หลงใจแตกแหลกสาวคราวเยาว์วัย
ลูกเสียใจในจริตคิดอยากตาย
พ่อยืนนิ่งพิงฝาขาแทบทรุด
ใจแทบหลุดจากร่างจนห่างหาย
หน้าซีดเซียวท้องป่วนปั่นสั่นทั้งกาย
เหงื่อแตกพรายเต็มหน้าคราคำนึง
พ่อตั้งชื่อเจ้าด้วยใจหทัยชนก
พ่อจะกกกอดเจ้าอีกคราวหนึ่ง
ความเจ็บช้ำผ่านไปใยตราตรึง
รักลึกซึ้งจากใจพ่อ รออภัย
---------------------
(ไร้อันดับ)
19 พฤษภาคม 2551 10:15 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
เธอบอกฉันรำพันว่ามันเหงา
ว่าโศกเศร้ากับชีวิตที่ผลิกผัน
ว่าปวดร้าวไร้สุขแทบทุกวัน
ในห้วงฝันวันนี้ไม่มีใคร
เธอบอกว่าเหลือแต่แค่ชีวิต
แต่ยังคิดสร้างฝันวันฟ้าใส
แม้ว่ายังไม่เริ่มเติมสิ่งใด
เพียงวาดไว้ในฝันวันที่รอ
ยังบอกว่าเงินทองที่กองอยู่
ไม่อาจสู้ความเหงาเฝ้าเติมต่อ
ทรัพย์สมบัติที่ไว้ใช้พนอ
ไม่เพียงพอกับเหงาเศร้าเดียวดาย
ฉันเชื่อเธอเรื่องเหงาที่เล่าขาน
ว่าพบพานเธออยู่ไม่รู้หาย
ความอ้างว้างกระทำให้กร้ำกราย
ความเหนื่อยหน่ายที่ใจได้รับมา
แต่อยากให้หันมามองตานี้
ตาคู่ที่ทุกข์ยากมามากหนา
ต้องร่อนเร่จรจัดนอนวัดวา
พสุธาเหมือนเรือนเป็นเพื่อนนอน
ต้องอดอยากคุ้ยหาเศษอาหาร
ทรมานยากไร้ดวงใจกร่อน
ทั้งเหน็บหนาวยาวไกลใครอาทร
เฝ้าอ้อนวอนข้างถนนคนเห็นใจ
เธอบอกว่าเธอเหงาพวกเขาล่ะ
ไร้ที่จะอิงแอบแนบอาศัย
ไร้อนาคตไร้ทางก้าวย่างไป
คงทำได้แค่หมอบราบกราบเท้าเธอ
---------------------
(ไร้อันดับ)
ผู้เขียนไม่มีเจตนาจะดูถูกศักดิ์ศรีความเป็นคน
แต่อยากเตือนสติของคนที่คิดว่าตัวเองทุกข์
ยังมีผู้คนอีกมากมายที่ทนทุกข์กว่าเรา
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต
14 พฤษภาคม 2551 19:24 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
กาลครั้งหนึ่งยังมีภิกษุหนุ่ม
เกิดจากกลุ่มตระกูลมูลเศรษฐี
มีความหยิ่งในทรัพย์อันมากมี
ประพฤติที่ไม่ง้อขอใครใคร
ถึงฉันจะดีชั่วก็ตัวฉัน
ไม่มีวันอดอยากหรือยากไร้
บิณฑบาตรอิ่มหนำจนฉ่ำใจ
รู้หรือไม่ลูกเศรษฐีผู้มีกิน
ถึงไม่ใส่บาตรฉันทุกวันนี้
ฉันก็มีชีวิตได้ไม่ถวิล
ปฏิปทาสมณะที่ยลยิน
เพียงแค่หมิ่นเหม่รู้พอดูเอา
เช้าวันหนึ่งออกมาบิณฑบาต
สายตากราดเห็นกระต๊อบตรงขอบเขา
หญิงชราแม่ลูกผูกใจเรา
หุงข้าวเปล่าสองส่วนชวนแบ่งกัน
ส่วนของลูกกับแม่แค่น้อยนิด
ต่อชีวิตคิดอยู่สู้ความฝัน
ไม่ล่วงล้ำของใครให้ต้องปัน
ข้าวจานนั้นแค่ต่อพอชีวี
วันนั้นแม่เจ็บหนักเกินรักษา
มองออกมาเห็นสงฆ์ทรงศักดิ์ศรี
เรียกให้ลูกเอาข้าวใส่บาตรที
อย่ามัวที่เนิ่นนานท่านรั้งรอ
ลูกถามแม่ว่าแม่แน่ใจหรือ
ข้าวทั้งมื้ออดได้อย่างไรหนอ
ร่างก็เจ็บป่วยไข้ยังไม่พอ
แม่ว่าขอใส่บาตรแม้ขาดใจ
ตลอดทางภิกษุหนุ่มดุ่มเดินกลับ
บาตรตลับกลับหนักยิ่งกว่าสิ่งไหน
ไม่ได้หนักตรงบาตรที่พาดไว้
มันหนักในดวงจิตคิดคำนึง
อะไรเล่าหญิงชราที่มาเห็น
ทั้งยากเข็ญเจ็บป่วยเกินช่วยถึง
สละสิ้นอาหารทั้งจานจึง
เพียงหวังพึ่งเนื้อบุญคุณชีวิน
แล้วตัวเราปฏิบัติที่ดีแล้วหรือ
เราแค่คือผู้ถือดีมีทรัพย์สิน
ปฏิบัติลวงล่อขอแค่กิน
อนาถสิ้นปฏิปทาที่มามี
ต่อแต่นี้จะประพฤติในสิ่งชอบ
ตามที่กรอบพระวินัยองค์ชัยศรี
ปฏิบัติตนตามองค์ทรงมุนี
ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบขอตอบแทน
-------------
(ไร้อันดับ)
5 พฤษภาคม 2551 10:16 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
จากสองมือผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่
หนึ่งแรงใจเพื่อให้ใครคนนั้น
จากชีวิตที่ทุ่มไปให้ใครกัน
เพียงสักวันให้ลูกมีสุขใจ
แม่คอนหาบไม้คานพานเลี้ยงลูก
เจ้าบุญปลูกลูกแม่อย่าเฉไฉ
ขอเจ้าจงพากเพียรร่ำเรียนไป
เจ้าจะใด้ใช้ชีวีที่ดีงาม
เพื่อให้เจ้าก้าวไปไม่อายเขา
แม่สู้เอาบ่าแตกเข้าแบกหาม
สองมือสั่นสองขาพยายาม
เดินไปตามท้องถนนคนมากมาย
ปากก็ร้องบอกให้ใครช่วยซื้อ
ข้าวสักมื้อหาไปด้วยใจหมาย
ให้ลูกกินอิ่มหนำทั้งใจกาย
ไม่ต้องอายอดอยากยอมตรากตรำ
ทั้งเสื้อผ้ามีให้ไม่น้อยหน้า
แม่เฝ้าหามาใส่ให้งามขำ
ส่งให้เรียนสร้างความรู้ดูจดจำ
แม่ได้ทำเพื่อเจ้าให้เข้าใจ
ถึงวันนี้ลูกหวนทบทวนแล้ว
โอ้ดวงแก้วของลูกพันผูกไว้
ความรักความเมตตาจะหาใคร
ที่ยิ่งใหญ่เท่าแม่ไม่แปรผัน
ลูกจะทำตามแน่ที่แม่สอน
เอื้ออาทรแก่คนทุกชนชั้น
สร้างความดีมีน้ำใจให้แก่กัน
จะยึดมั่นซื่อตรงเป็นธงชัย
จะประกอบสัมมาอาชีวะ
มีมานะสร้างชีวิตคิดแต่ให้
ไม่เบียดเบียนเอาเปรียบเหยีบย่ำใคร
จะอยู่ในแนวทางแม่สร้างมา
ขอแม่จงหลับตานิทราเถิด
แก้วประเสริฐเทิดไว้ใส่เกศา
ลูกตั้งใจยึดมั่นกตัญญุตา
ทั้งชีวาจารึกไว้ไปนิรันดร์
-------------
(ไร้อันดับ)
26 เมษายน 2551 10:35 น.
นักสืบ ไร้อันดับ
บ้านลุงโง่แกอยู่หลังภูเขา
กว่าจะเข้าเมืองทีมีปัญหา
ต้องเดินอ้อมแสนไกลใจระอา
ใช้เวลาเสียหายมาหลายปี
ถ้าจะปีนภูเขาไปเข้าเมือง
ก็เป็นเรื่องหนักหนาหน้าเปลี่ยนสี
แม้ใกล้กว่าแต่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยทวี
หาวิธีแก้ไขอย่างไรกัน
แกจึงคิดขึ้นได้ย้ายภูผา
ที่อยู่หน้าตรงทางเพื่อสร้างฝัน
เอาแรงงานลูกหลานเข้ารามรัน
หมายจะสรรค์สร้างไว้ให้ลือนาม
แล้วชักชวนกันมาขนผาหิน
ทีละชิ้นขึ้นแอกต่างแบกหาม
ทีละนิดละหน่อยค่อยพยายาม
ทุกวันตามทำไปไม่ประวิง
แล้ววันหนึ่งมีคนผ่านมาพบ
มองแล้วขบขันในหัวใจยิ่ง
บอกลุงเอ๊ยทำไมถึงโง่จริง
ทำในสิ่งที่ใครเขาไม่ทำ
ลุงตอบว่าภูผาหางอกขึ้น
อย่ามัวมึนขึ้งว่ามันน่าขำ
ลูกหลานลุงสืบต่อขอจดจำ
ช่วยกันย้ำปณิธานสานต่อไป
แล้วสักวันเขาใหญ่จะไม่เหลือ
ขอให้เชื่อธรณีนี่พลิกได้
แม่น้ำใหญ่ลำธารเปลี่ยนการไหล
แม้พงไพรยังตลบเมื่อพบคน
ฟังคำตอบลุงโง่ขอให้คิด
ถึงชีวิตแรงงานที่สร้างผล
ปณิธานมุ่งมั่นดังเวทมนตร์
เสกฟ้าฝนมาไว้ในกำมือ
-------------
(ไร้อันดับ)
หน้าส่วนตัว
2481
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนักสืบ ไร้อันดับ
