26 ตุลาคม 2551 00:46 น.

ฉันไม่เข้าใจ

นั่งยิ้มริมระเบียง





ฉันไม่เข้าใจ

คุณ... คิดอะไรกันแน่

บางที... คุณเหมือนจะแคร์

แต่บางครั้ง คุณเหมือนจะแค่... คบเล่น ๆ



ฉันไม่มั่นใจ

คงมีเรื่องราวมากมายที่คุณซ่อนเร้น

ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น

ไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็น ที่คุณบอกมา



ในความไม่เข้าใจ

รู้ไหม... หลายครั้งฉันอ่อนล้า

ไม่อยากร้องไห้... พอ ๆ กับไม่อยากตัดใจลา

โปรดยืนยันกับฉันหน่อยนะ...

...ว่าฉันยังมีค่า...

...หรือแค่เพื่อนคุยเวลาที่คุณไม่มีใคร...







				
25 ตุลาคม 2551 23:20 น.

แค่คำว่า คิดถึง

นั่งยิ้มริมระเบียง


เข้านอนเกือบตีสอง

หกโมงเช้าก็ต้องตื่นไปทำงาน ...ห้ามสาย...

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงซมซาน แทบคลานไป

หูอื้อตาลาย ง่วงนอน




แต่วันนี้

ยังดูดีอยู่ได้ผิดกับวันก่อน ๆ

ยิ้มได้ทั้งวันไม่แง่งอน

เจอเจ้านายมองค้อน หรือลูกค้าเลือดร้อน...

...ก็ไม่ใส่ใจ...




เพราะได้พลังจากบางคน

ทำให้สุขท่วมท้น จนมีภูมิต้านทานทุกสิ่งได้

ไม่ง่วง ไม่หิว ไม่ว้าวุ่นใจ

แค่คำ คิดถึง สั้น ๆ ง่าย ๆ...

... ก็ทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดทั้งวัน...






				
23 ตุลาคม 2551 19:01 น.

ตั้งแต่วันที่รู้จักกัน

นั่งยิ้มริมระเบียง



ตั้งแต่วันที่รู้จักกัน

คุณก็ทำให้ฉันเป็นอย่างนั้นอย่างนี้

บางวันเป็นคนอารมณ์ดี

บางที... ก็เงียบเหงาว้าวุ่นใจ



คำพูดบางคำทำให้ฉันคิดมาก

อยากบอกนะว่าหวั่นไหว

หลับตา... แอบคิดไปไกล...

ล่องลอยละลายไปกับคำพูดของคุณ



แค่บอกคิดถึงสั้น - สั้น

รู้ไหมว่าฉันอบอุ่น

เหมือนฟังเพลงรักหวานละมุน

กรุ่นอยู่ในไอรักจาง



แต่บางทีที่คุณนิ่งเงียบ

รู้ไหม... ฉันหนาวยะเยียบ... เคว้งคว้าง...

เหมือนระหว่างเราช่างห่าง

ความสัมพันธ์ไกลและบาง... จนเกินเป็นไป...



ตั้งแต่วันที่รู้จักกัน

บางที... คุณทำให้ฉัน... อยากร้องไห้

มีความอบอุ่นอ่อนหวาน...

...ผสานอยู่ในความเดียวดาย...

ฉันก็แค่อ่อนไหว.........

... แม้จะเข้าใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะผูกพัน...















...................................................

มีความอบอุ่นอ่อนหวาน...

... ผสานอยู่ในความเข้าใจ

บางทีฉันก็แอบโกหกตัวเองอย่างเดียวดาย

ว่าคุณก็คงมี ใจ ให้ฉัน... เช่นกัน...

...................................................



				
18 ตุลาคม 2551 01:39 น.

ค่าของคนเหงา

นั่งยิ้มริมระเบียง


ค่าของคนเหงา

คงไม่มากไปกว่าดาวบนฟ้า

แหงนมอง สบตา

ก็แค่ครา ไม่มีใคร


ค่าของคำรัก

ก็คงแค่คำทายทัก ในวันอ่อนไหว

ถ้าไม่เจอ ก็คงไม่เป็นไร

ไม่เคยคิดผูกพัน


ค่าของความรู้สึก

ลึก ๆ ก็คงแค่ทางผ่าน

บังเอิญพบ แล้วจบกัน

สายสัมพันธ์ ไม่มี


ค่าของความคิดถึง

คงไม่ซึ้ง ก็แค่คำ ๆ หนึ่ง ก็แค่นี้

ความรู้สึกดี ๆ

คงมีเพื่อใคร คนต่อไป


ค่าของคนเหงา

คงว่างเปล่า สำหรับคนอ่อนไหว

ผ่านมา เพื่อผ่านไป

หวังว่าจะให้มีใจ ไม่มีเลย







				
18 ตุลาคม 2551 01:19 น.

ท้องฟ้าตอนกลางคืน

นั่งยิ้มริมระเบียง


มืดสนิท

กำมะหยี่สีดำคลุมปิดฟากฟ้า

เสียงสายฝนโปรยปรายรินลา

กระทบใจคนล้าอย่างเงียบงัน



ฟ้าตอนกลางคืนแสนเหงา

นอกหน้าต่างเห็นเพียงเงาความฝัน

ดาวหลบลี้หนีหายไปจากจันทร์

เหมือนการพรากของใครคนนั้น...

... คนแสนไกล...



คิดถึงนะ.........

ไม่เคยมีซักครา ที่ไม่อ่อนไหว

แม้ซึมซับรับความต่างอย่างเข้าใจ

แต่ความคิดถึงยังมากมาย เหมือนก่อนมา



คืนฟ้ามืดสนิท

แค่ขอแอบใช้สิทธิ์ คิดถึงคุณนะ

ฝากสายลมเหงาพราวพัดพา

กระซิบคนไกลเกินเอื้อมว่า... 

... ไม่เคยลืม ...




				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนั่งยิ้มริมระเบียง
Lovings  นั่งยิ้มริมระเบียง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนั่งยิ้มริมระเบียง
Lovings  นั่งยิ้มริมระเบียง เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนั่งยิ้มริมระเบียง
Lovings  นั่งยิ้มริมระเบียง เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงนั่งยิ้มริมระเบียง